Titane ★★★
ΔΡΑΜΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2021)
Σκηνοθεσία: Ζουλιά Ντικουρνό
Ερμηνείες: Αγκάτ Ρουσέλ, Βενσάν Λιντόν, Γκαράνς Μαριγιέ
«Αντιμετώπιζα ένα πολύ περίπλοκο παζλ. Επρεπε να είμαι πολύ προσεκτική, αλλιώς κινδύνευα να χάσω την υπαρξιακή σκοπιά στην οποία στόχευα. Ηταν άσκηση ισορροπίας».
Ενας από τους πιο αμφιλεγόμενους Χρυσούς Φοίνικες που έχει απονείμει ποτέ το Φεστιβάλ Καννών μάς έρχεται αυτή την εβδομάδα διά χειρός της Γαλλίδας Ζουλιά Ντικουρνό. Πέντε χρόνια έπειτα από το ντεμπούτο της με το σοκαριστικό όσο και ιδιοφυές «Raw», εκείνη επιστρέφει με μία ακόμη πιο τολμηρή αλληγορία γύρω από πλήθος θεμάτων, που ξεκινούν από τη γυναικεία φύση και φτάνουν(;) μέχρι τα οικογενειακά συμπλέγματα. Πρωταγωνίστρια είναι η Αλεξιά, μια όμορφη χορεύτρια με αδυναμία στα κλασικά αυτοκίνητα και στους… φόνους, τους οποίους φροντίζει να πραγματοποιεί με σταθερή συχνότητα. Οταν ωστόσο ο κλοιός των Αρχών θα αρχίσει να σφίγγει γύρω της, εκείνη θα αλλάξει ταυτότητα, βρίσκοντας καταφύγιο δίπλα σε έναν μεσήλικο άνδρα ο οποίος έχει από χρόνια χάσει τον γιο του.
Αν όσα διαβάζετε παραπάνω σας μοιάζουν περίεργα, δεν είναι τίποτα μπροστά σε εκείνα που περνούν από την οθόνη, σε ένα φιλμ που ανά στιγμές μοιάζει να προσπαθεί να τεστάρει τις αντοχές του θεατή, δίχως πάντως να ξεπέφτει στην καρικατούρα.
Η ακραία εικονοποιία που είχαμε δει στο «Raw» αποκτά εδώ στοιχεία σουρεαλιστικής φαντασίας –η σκηνή του σεξ με το… αυτοκίνητο είναι πραγματικά αμίμητη–, ενώ αλλού ποτίζεται με μαύρο χιούμορ, καταλήγοντας έως και διασκεδαστική. Οπως είπαμε, πάντως, βασικά πρόκειται για αλληγορία. Η ηρωίδα, έχοντας βιώσει το τραύμα, σωματικό και ψυχικό, από μικρή ηλικία, αναζητεί την αγάπη και την ανθρωπιά ακόμη και στα πιο παράδοξα μέρη. Η δε αλλαγή της εικόνας της, εκεί όπου διαλύει την ομορφιά της για να εξασφαλίσει (ειρωνικά) μια καινούργια ζωή, μοιάζει με κριτική ή καλύτερα με υψωμένο μεσαίο δάχτυλο σε μια σειρά από διαχρονικές προκαταλήψεις και στερεότυπα.
Γενικώς, παρόλο που η αρχική ιδέα του «Titane» μοιάζει απλή μέσα στην ακραία σύλληψή της, στην πραγματικότητα η ταινία είναι αρκετά πιο περίπλοκη, καθώς ξεδιπλώνεται στα επιμέρους, κάτι το οποίο παραδέχεται και η δημιουργός: «Αισθάνθηκα ότι αντιμετώπιζα ένα πολύ περίπλοκο παζλ, με πολύ πυκνά νοήματα τα οποία έπρεπε σαφώς να απλοποιήσω. Επρεπε να είμαι πολύ προσεκτική όμως, αλλιώς κινδύνευα να χάσω την υπαρξιακή σκοπιά στην οποία στόχευα. Ηταν άσκηση ισορροπίας».
Οι πρωταγωνιστές
Τέλος, αν η ταινία της Ντικουρνό καταφέρνει να επικοινωνήσει συναισθηματικά με τον θεατή, παρά την παραδοξότητά της, οφείλεται στους δύο πρωταγωνιστές. Τόσο η Αγκάτ Ρουσέλ όσο και ο σπουδαίος Βενσάν Λιντόν παραδίδουν εξαιρετικά αφοσιωμένες αλλά και απαιτητικές ερμηνείες, που κάνουν τελικά τη διαφορά.
