Συμβαίνει στις κηδείες. Να συγκεντρώνονται άνθρωποι από όλη την πορεία του εκλιπόντος. Πόσο μάλλον όταν αυτός που αποχαιρετίζουν έχει συμπληρώσει 91 χρόνια ζωής. Eτσι και προχθές το μεσημέρι στο Α΄ Νεκροταφείο, παρά την πανδημία, βρέθηκαν αρκετοί στο πλευρό της οικογένειας του κριτικού κινηματογράφου και ποιητή Δημήτρη Χαρίτου. Hταν παλαιοί εργαζόμενοι στην Εθνική Τράπεζα, όπου είχε συμπληρώσει 40 χρόνια δουλειάς, ξεκινώντας από, σχεδόν, έφηβος, αλλά και μέλη της κινηματογραφικής κοινότητας (ο γιος του, Λευτέρης Χαρίτος, είναι σκηνοθέτης και η κόρη του, Κλεοπάτρα, φωτογράφος). Συγκεντρώθηκαν όλοι για να πουν το τελευταίο αντίο σε έναν ευπατρίδη του σινεμά, έναν άνθρωπο του οποίου η «καλλιέργεια, η γλυκύτητα του λόγου, η έμφυτη ευγένεια και οι χαμηλοί τόνοι τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στην κινηματογραφική μας κοινότητα», όπως εύστοχα αναφέρει το συλλυπητήριο μήνυμα του Κέντρου Κινηματογράφου, αλλά και η Πανελλήνια Eνωση Κριτικών και το Φεστιβάλ Δράμας. «Ο πατέρας μου μέχρι το 2019 δεν έχασε ούτε ένα φεστιβάλ στη Δράμα. Από τα πρώτα, τα “άτυπα”, τη δεκαετία του ’70 μέχρι και αυτό του 2019. Πολλοί μικρομηκάδες σκηνοθέτες πήραμε κουράγιο από αυτόν, καθώς έβλεπε ακούραστος και την τελευταία σπουδαστική ταινία», έγραψε σε ανάρτησή του ο Λευτέρης Χαρίτος. Και ήταν ακριβώς έτσι. Oποιος τον είχε γνωρίσει, γνώριζε και το πάθος αυτού του μικροκαμωμένου ανθρώπου για το σινεμά, όπως και την ανιδιοτέλειά του. Αλλά και το ιδιοσυγκρασιακό χιούμορ του. Το θύμισε στον επικήδειό του ο σκηνοθέτης, εκδότης και συγγραφέας Γιάννης Σολδάτος, περιγράφοντας μια, σχετικά πρόσφατη, συνάντησή τους σε κηδεία: «Σε είδα μικρούλη, σαν παιδάκι, να τριγυρνάς, εσύ, το μεγάλο ανθρωπάκι, όπως σου άρεσε να σε αποκαλώ, και χρησιμοποίησα μια από τις δηλητηριώδεις ατάκες μου, που παραδόξως πάντα σε διασκέδαζαν: “Χαρίτο, ζεις;”. Το περίμενες και είχες την απάντηση: “Γιατί, ρε Γιαννιώ, εμποδίζω κανέναν; Eγινα τόσος δα, σαν κατσαριδάκι, να μη σας πιάνω τον χώρο…”».
Φίλοι από όλη την πορεία του βρέθηκαν στο Α΄ Νεκροταφείο για να τον αποχαιρετίσουν.
Παλαιός φίλος του, επί μισό αιώνα, και ο συγγραφέας και μεταφραστής Αχιλλέας Κυριακίδης, που διάλεξε ένα ποίημά του για να τον αποχαιρετίσει: «”Τα τριακόσια εξήντα πέντε και το ένα για τα δίσεχτα χρόνια” τιτλοφορείται το τελευταίο σου βιβλίο. Κι εγώ, που πάντα πίστευα ότι όλοι οι αγαπημένοι φίλοι είναι αθάνατοι, δεν περίμενα ότι αυτή η λέξη, “τελευταίο”, θα ντυνόταν ποτέ και τη δεύτερη έννοιά της», είπε και έκλεισε, συγκινημένος, τον επικήδειο με τους στίχους του Δημήτρη Χαρίτου: «Τα τελευταία χρόνια,/ κάθε φορά που θα με συναντήσει,/ επίμονα με ρωτάει το ίδιο πράγμα:/ – Μα για ποιον γράφουμε ποιήματα;/ – Για τους νεκρούς, του απαντώ με πείσμα./ Και σκέφτομαι, δίχως ποτέ να του το πω,/ πως είναι η μόνη πιθανή εξήγηση».
