Πατέρας ★★★
ΔΡΑΜΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Σρνταν Γκολούμποβιτς
Ερμηνείες: Γκόραν Μπογκντάν, Μπόρις Ισάκοβιτς, Νάντα Σάργκιν
Η Πρόνοια αποκόβει τον Νίκολα από τα παιδιά του και εκείνος ξεκινά πεζός ένα απελπισμένο ταξίδι έως το μακρινό Βελιγράδι, προκειμένου να κοινοποιήσει την υπόθεσή του κατευθείαν στον υπουργό.
Εχοντας κερδίσει τόσο το βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής όσο και το βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2020, το σερβικό φιλμ έρχεται για να μας αφηγηθεί μια συγκινητική ιστορία και ταυτόχρονα να μας συστήσει έναν «υπερήρωα» της πραγματικής ζωής.
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, η οικογένεια του μεροκαματιάρη Νίκολα δυσκολεύεται τρομερά να τα φέρει βόλτα. Επειτα από μια πράξη απελπισίας της γυναίκας του, η Πρόνοια αποφασίζει να πάρει στη φύλαξή της τα δύο παιδιά, μέχρι να βελτιωθούν οι συνθήκες για την ανατροφή τους. Πράγματι ο Νίκολα κάνει ό,τι μπορεί για να τα καταφέρει, όμως οι Αρχές πλέον αρνούνται ακόμα και να τον αφήσουν να δει τα παιδιά του· απαντώντας εκείνος ξεκινά πεζός ένα απελπισμένο ταξίδι έως το μακρινό Βελιγράδι προκειμένου να κοινοποιήσει την υπόθεσή του κατευθείαν στον υπουργό.
Το φιλμ του Σρνταν Γκολούμποβιτς ξεκινά ως μάλλον τυπικό κοινωνικό δράμα για να εξελιχθεί σε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ταινία δρόμου. Αυτό που παρακολουθούμε επί της ουσίας εδώ είναι η οδύσσεια ενός πατέρα, ο οποίος τιμωρείται με πιο σκληρό τρόπο (στερείται τα παιδιά του) επειδή είναι… φτωχός. Στην υπόθεση βέβαια υπάρχει και άλλη διάσταση, αφού οι κοινωνικές υπηρεσίες που παίρνουν τις αποφάσεις αποδεικνύεται πως δεν είναι ακριβώς αδέκαστες και αδιάφθορες. Κάπου εκεί ένα γρανάζι μοιάζει να γυρνάει στο μυαλό του Νίκολα, ο οποίος θα ξεκινήσει, με τα πενιχρά του μέσα, ένα ταξίδι με μόνο οδηγό την αγάπη και την πίστη στο δίκαιο του αγώνα του.
Στον δρόμο θα συναντήσει πολλές και διάφορες μορφές, από ένα διακινητή μεταναστών που τον συμβουλεύει να πάρει τον νόμο στα χέρια του μέχρι έναν κυνικό ηλικιωμένο και έναν πονόψυχο βενζινά. Στο κατώφλι, δε, του υπουργείου, η υπόθεση θα πάρει μεγάλη δημοσιότητα και ο ίδιος θα γνωρίσει άλλη μια όψη της αδιαφορίας των ισχυρών απέναντι στον αδύναμο συνάνθρωπο. Ο Γκολούμποβιτς τα καταγράφει όλα αυτά παντρεύοντας τον σκληρό ρεαλισμό με την ευαισθησία, η οποία εκπορεύεται κυρίως από το ταλαιπωρημένο, μα τρομερά αποφασιστικό, βλέμμα του πρωταγωνιστή του, Γκόραν Μπογκντάν.
Ο ίδιος ο Σέρβος σκηνοθέτης λέει σχετικά με την ταινία του, που βασίζεται σε αληθινή ιστορία: «Αποφάσισα να κάνω μια ταινία για έναν άνθρωπο που οδηγείται από το ένστικτο, κι όχι από τη λογική, προς ένα βαθιά προσωπικό και δίκαιο μονοπάτι. Δεν ξέρει ακριβώς τι κάνει, αλλά η διαίσθησή του τον καθοδηγεί σε μια άγνωστη κατεύθυνση κι εκείνος, ακούγοντας μόνο τον εαυτό του και το μέσα του, ακολουθεί το προσωπικό του μονοπάτι ανθρωπιάς και αγνότητας».
