Πέρα από την κυριολεκτική ιεροτελεστία που ακολουθείται τη Μεγάλη Εβδομάδα, υπάρχει και μια άλλη, τηλεοπτική, που όλοι λίγο-πολύ έχουμε ακολουθήσει θέλοντας και μη σε κάποια φάση της ζωής μας. Γιατί, για να το πούμε αλλιώς, δεν είναι Μεγάλη Εβδομάδα αν στην τηλεόραση δεν παίζει o «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Φράνκο Τζεφιρέλι.
Πέρα όμως από την κλασική σειρά που ακολουθεί τα Πάθη του Ιησού κι η έβδομη τέχνη έχει μεταφέρει το βιβλικό δράμα στη μεγάλη οθόνη ουκ ολίγες φορές. Αδιαμφισβήτητα, κανένας σκηνοθέτης βέβαια δεν κατάφερε να ξεπεράσει αισθητικά το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964) του αιρετικού Πιέρ Πάολο Παζολίνι, που πατώντας σε έναν καμβά φυσικότητας, κατάφερε να δομήσει μια αφήγηση αναχρονιστική, υπαινικτική και συγκλονιστική σε κάθε της πλάνο.
Και το παλιό Χόλιγουντ έφτιαξε σχετικές ταινίες που έχουν αντέξει στον χρόνο, όπως το επικό «Μπεν Χουρ» (1959) του Γουίλιαμ Γουάιλερ (επίσης τηλεοπτικό «μπεστ σέλλερ» αυτές τις μέρες). Αντίστοιχα, ο Μελ Γκίμπσον το 2004 αφηγήθηκε κινηματογραφικά τις τελευταίες ώρες του Ιησού πριν από τη σταύρωση στο «Τα Πάθη του Ιησού», που δίχασε τους κριτικούς.
Όσοι, ωστόσο, προτιμούν φέτος μια εναλλακτική κινηματογραφική Μεγάλη Εβδομάδα, μπορούν πάντα να επιλέξουν ταινίες με κάποιον άλλο ήρωα αυτών των ημερών. Μπορούν να δουν ταινίες με κουνέλια και λαγούς σε πρώτο πλάνο.
«Monty Python and the Holy Grail» (Τέρι Γκίλιαμ, Τέρι Τζόουνς, 1975)
Φυσικά η ιστορία του Θεανθρώπου δε θα μπορούσε να γλιτώσει του φλεγματικού χιούμορ των Μόντι Πάιθον και με αυτή καταπιάστηκαν στο απολαυστικό «Life of Brian» (1979). Είναι όμως η άλλη κλασική ταινία της βρετανικής κωμικής κολεκτίβας, το «Monty Python and the Holy Grail» στο οποίο κομβικό ρόλο στην ιστορία παίζουν μερικοί…λαγοί. Βρισκόμαστε στο 932 μ.Χ. και ο Βασιλιάς Αρθούρος με τους ακολούθους του έχουν ως αποστολή να καταφέρουν να βρουν το Ιερό Δισκοπότηρο. Μετά από μια σειρά σπαρταριστών συμβάντων και μια διαδρομή ιππεύοντας αόρατα άλογα, η ομάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει και το εξής εμπόδιο: μια σπηλιά γεμάτη φθονερούς λαγούς.
«Χάρβεϊ» (Χένρι Κόστερ, 1950)
Σε μία από τις πιο γλυκές και τρυφερές ταινίες που πρωταγωνίστησε ο μεγάλος Τζέιμς Στιούαρτ, ανέλαβε τον ρόλο του Έλγουντ Π. Ντοντ, ενός ονειροπόλου μεσήλικα που έχει έναν φίλο που μπορεί να δει μόνο αυτός: τον Χάρβεϊ, έναν ανθρώπινων διαστάσεων λαγό που όσο δημιουργεί ασφάλεια στον ήρωα με την «παρουσία» του, άλλο τόσο ανησυχεί τους γύρω ανθρώπους του.
«Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ» (Ρόμπερτ Ζεμέκις, 1988)
Όταν το 1988 ο Ρόμπερτ Ζεμέκις (που έχει βάλει μεταξύ άλλων το χέρι του στο cult διαμάντι «Επιστροφή στο Μέλλον» αλλά και το σήμα-κατατεθέν του Τομ Χανκς «Φόρεστ Γκαμπ») έφτιαξε μια ταινία που πάντρευε το animation με το live-action, ήταν λογικό και επόμενο να φανεί καινοτόμος. Κι αν όλοι θυμούνται το «Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ» για τη χυμώδη φαμ φατάλ Τζέσικα Ράμπιτ, είναι το συμπαγές νεο-φιλμ νουάρ σενάριο που ανεβάσει λίγκα την ταινία, μαζί με την παιχνιδιάρικη διάθεση του κουνελιού-πρωταγωνιστή.
«Διαστημικά Καλάθια» (Τζόι Πίτκα, 1996)
Αν το «Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ» μας έμαθε πώς παντρεύει κανείς το animation με το live-action, τα «Διαστημικά Καλάθια» έκαναν τζάμπολ στην εν λόγω τεχνική. Κυριολεκτικά, μιας και ο Μπαγκς Μπάνι μαζί με τους υπόλοιπους Looney Tunes αποφάσισαν να κατέβουν στο γήπεδο και να ενώσουν δυνάμεις με τον «βαρέων βαρών» μπασκετμπολίστα Μάικλ Τζόρνταν.
«Watership Down» (Μάρτιν Ρόουζεν, Τζον Χάμπλεϊ, 1978)
Στον Μάρτιν Ρόουζεν χρωστάμε ούτε λίγο ούτε πολύ μία από τις σπαρακτικότερες ταινίες που φτιάχτηκαν ποτέ, το «Plague Dogs» (1982), που ακολουθεί τη δραπέτευση δύο σκυλιών από ένα εργαστήριο όπου βρίσκονταν φυλακισμένα. Πριν όμως από αυτή την animation ταινία, ο Ρόουζεν αποφάσισε να μεταφέρει άλλο ένα βιβλίο του Ρίτσαρντ Άνταμς στη μεγάλη οθόνη, το «Watership Down». Σε αυτό μια αποικία κουνελιών προσπαθούν να επιβιώσουν και να σωθούν από την απειλή των ανθρώπων -ακόμα κι αν αναπτύσσουν μεταξύ τους αντιπαλότητες.
«Inland Empire» (2006) / «Rabbits» (2002) (Ντέιβιντ Λιντς
Αρκετή ταραχή ανάμεσα στους φαν προκάλεσαν πριν λίγες μέρες οι φήμες για το αν θα δούμε ή όχι νέα ταινία του Ντέιβιντ Λιντς στις Κάννες. Τελικά, δε θα δούμε, μπορούμε όμως πάντα να γυρίζουμε στην τελευταία ταινία που γύρισε ο ιδιοσυγκρασιακός Αμερικανός σκηνοθέτης το 2006, που δεν είναι άλλη από το «Inland Empire». Ολόκληρη η ταινία με πρωταγωνίστρια τη Λόρα Νερν μοιάζει σαν ένας τρίωρος εφιάλτης που περισσότερο βιώνει παρά κατανοεί ο θεατής. Αποκορύφωμα αυτής της αλλόκοτης ατμόσφαιρας, αποτελούν οι σκηνές στις οποίες βλέπουμε…μια οικογένεια κουνελιών. Στο μεταξύ αυτές οι σεκάνς αποτελούν από μόνες τους μία αυτόνομη μικρού μήκους ταινία με τίτλο -τι άλλο;- «Rabbits» που ο σκηνοθέτης κυκλοφόρησε 4 χρόνια πριν το «Inland Empire».
«Ντόνι Ντάρκο» (Ρίτσαρντ Κέλι, 2001)
Καμία ταινία, όμως, δε στοίχειωσε τα κουνέλια στην κοινή συνείδηση όσο το έκανε το «Ντόνι Νταρκο». Η ταινία μας έμαθε τον Τζέικ Τζίλενχαλ…από την ανάποδη, μιας και στο ψυχολογικό θρίλερ του 1996 ο νεαρός τότε ηθοποιός υποδύεται τον ομώνυμο διαταραγμένο έφηβο που βλέπει οράματα από έναν φανταστικό του φίλο, ένα τρομακτικό γιγάντιο κουνέλι που λέγεται Φρανκ. Αν και σε έναν βαθμό υπερεκτιμημένη, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η ταινία προσέθεσε μια χαρακτηριστική φιγούρα στο πάνθεον των κινηματογραφικών ηρώων του τρόμου.
«Gummo» (Χάρμονι Κορίν, 1997)
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Χάρμονι Κορίν συνέχισε αυτό που ξεκίνησε γράφοντας το σενάριο του «Kids» (1995) του Λάρι Κλαρκ. Ο οριακός σκηνοθέτης στο «Gummo» απεικόνισε για άλλη μια φορά το αδιέξοδο της γενιάς του, ακολουθώντας στην προκειμένη τις ζωές άσωτων εφήβων σε μια μικρή πόλη του Οχάιο. Δύο πράγματα θα μείνουν για καιρό στο μυαλό όποιων δουν την ταινία: η σκηνή στην οποία ο μικρός Σόλομον (Τζέικομπ Ρέινολντς), με τη φοβερά ιδιαίτερη φυσιογνωμία, τρώει μακαρόνια στην πιο βρώμικη μπανιέρα που έχει περάσει από το κινηματογραφικό πανί αλλά και το Bunny Boy, το μουγκό αγόρι που «μιλάει» με τα μεγάλα του ροζ αυτιά κουνελιού. Ή και με το ακορντεόν του.
