Thor: Love and Thunder ★★½
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2022)
Σκηνοθεσία: Τάικα Γουαϊτίτι
Ερμηνείες: Κρις Χέμσγουορθ, Νάταλι Πόρτμαν, Κρίστιαν Μπέιλ
Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός του χαρακτήρα κρατούν εδώ γερά το τιμόνι, φτάνοντας μάλιστα έως και σε υπερβολικό βαθμό σε κάποιες περιστάσεις.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του χιουμοριστικού «Thor: Ragnarok» (2017), ο Τάικα Γουαϊτίτι αναλαμβάνει και το επόμενο σίκουελ του ήρωα της Marvel, ακολουθώντας περίπου την ίδια συνταγή. Ο Θεός του Κεραυνού απολαμβάνει την απόσυρσή του, ενώ που και που «ξεμουδιάζει» συντρίβοντας αυθάδεις εξωγήινους σε μακρινές γωνιές του γαλαξία. Οταν ωστόσο ο σατανικός Γκορ (Κρίστιαν Μπέιλ), γνωστός ως Θεός Σφαγέας, βάζει σκοπό την εξολόθρευση όλων των θεών, ο Θορ ανασκουμπώνεται για να τον αντιμετωπίσει, έχοντας και τη βοήθεια της Βαλκυρίας (Τέσα Τόμπσον), του πιστού του Κοργκ, αλλά (αναπάντεχα) και της πρώην αγαπημένης του, Τζέιν (Νάταλι Πόρτμαν), η οποία έχει μετατραπεί σε κάτι σαν θηλυκή έκδοση του εαυτού του.
Η επεξήγηση της πλοκής του φιλμ μοιάζει υπερβολικά μακροσκελής σε σχέση με όσα μάλλον υποτυπώδη παρακολουθούμε στην οθόνη. Αυτό που έχει σημασία εδώ άλλωστε δεν είναι η όποια υπόθεση, αλλά η κομίστικη εξτραβαγκάντσα, και από αυτή ο νέος «Thor» διαθέτει μπόλικη. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός του χαρακτήρα κρατούν εδώ γερά το τιμόνι, φτάνοντας μάλιστα έως και σε υπερβολικό βαθμό σε κάποιες περιστάσεις, όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι κάπως πιο ισορροπημένα. Την κατάσταση σώζουν ως συνήθως τα εντυπωσιακά ειδικά εφέ και κυρίως το ροκ εν ρολ σάουντρακ, το οποίο αποτελείται περίπου από τα… άπαντα των Guns and Roses.
Κατά τα λοιπά, προφανώς εκτιμήθηκε πως η προσθήκη ενός θηλυκού Θορ θα ήταν επίσης εξισορροπητική όσον αφορά το σύγχρονο στίγμα της ταινίας· η Νάταλι Πόρτμαν, σε άψογη φόρμα, τα βγάζει φυσικά άνετα πέρα, ωστόσο ο χαρακτήρας της μοιάζει περισσότερο με «αντιγραφή» παρά με αυθύπαρκτο ήρωα κόμικς. Τέτοιος πάντως είναι σίγουρα ο κοιλαράς Δίας του Ράσελ Κρόου, ο οποίος, σε μια απολαυστική σεκάνς, αρνείται να δανείσει (με το καλό) τον πανίσχυρο κεραυνό του για χάρη της αποστολής του Θορ.
Στην ταινία έχουμε βέβαια και «κακό». Ο Κρίστιαν Μπέιλ, σχεδόν αγνώριστος κάτω από το μακιγιάζ και τα προσθετικά, είναι αρκετά πειστικός, αν και ο ρόλος του θα μπορούσε να είναι σεναριακά αρκετά πιο προσεγμένος. Συνολικά πάντως το φιλμ του Γουαϊτίτι, δίχως να ξεφεύγει παρά ελάχιστα από την κλασική και προβλέψιμη συνταγή της Marvel, είναι διασκεδαστικό, κι αυτό εν έτει 2022 αποτελεί από μόνο του καθοριστικό ζητούμενο. Οσο για τη θριαμβευτική πορεία στο box office, αυτή είναι περίπου προδιαγεγραμμένη.
