Ο Ντέιβιντ Λιντς είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σπουδαιότερους και πιο επιτυχημένους σκηνοθέτες όλων των εποχών. Μάλιστα, τον αποκαλούν «βασιλιά του σουρεαλισμού», καθώς το σινεμά του είναι πρωτότυπο περιλαμβάνοντας συχνά σουρεαλιστικές εικόνες αλλά και αρκετή βία.
Οι θαυμαστές του κινηματογράφου που δημιουργεί ο Λιντς, δεν παρακολουθούν απλά τις ταινίες του, αλλά νιώθουν συνεπαρμένοι με τους κόσμους που εκείνος χτίζει για τη μεγάλη οθόνη. Ωστόσο, τα σουρεαλιστικά ένστικτα του σκηνοθέτη και οι μερικές φορές παράξενες ιστορίες, διχάζουν.
Ο ίδιος έχει γυρίσει 10 μεγάλου μήκους ταινίες, πολλές μικρού μήκους καθώς και τηλεοπτικές σειρές με το «Twin Peaks» να τον εντάσσει στο πάνθεον των σπουδαιότερων δημιουργών.
Από την πρώτη του ταινία «Eraserhead» έως τα σίκουελ του «Twin Peaks» από το 2018, οι συμβολισμοί, η ασυνήθιστη δομή της πλοκής, ο πειραματισμός στον ήχο κι άλλα πολλά στοιχεία που μόνο στα φιλμ του Λιντς μπορούμε να δούμε, έχουν προκαλέσει ανά τα χρόνια αντικείμενο συζητήσεων, αναλύσεων και θεωριών σχετικά με την πρόθεση του σκηνοθέτη και το συνολικό του έργο.
Παρόλο που δεν υπάρχει άλλος κινηματογραφιστής όπως ο Λιντς, οι επιρροές του είναι ξεκάθαρες. Η αγάπη του σκηνοθέτη για την ταινία «Ο Μάγος του Οζ» φαίνεται μέσα από τα αφιερώματα που της έχει κάνει σε δικά του πρότζεκτ. Είναι επίσης μεγάλος θαυμαστής σκηνοθετών όπως ο Φεντερίκο Φελίνι και ο Μπίλι Γουάιλντερ, κυρίως η κουλτούρα τους τις δεκαετίες του 1950, 1960 και 1970.
Ανεξάρτητα με το αν ο Λιντς επιστρέψει στην καρέκλα του σκηνοθέτη, παρακάτω παρουσιάζουμε τις αγαπημένες του ταινίες όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος. Εκείνες που ενέπνευσαν αυτόν τον θρύλο του σινεμά.
«Ο Μάγος του Οζ» – Βίκτορ Φλέμινγκ (1939). «Δεν περνά ούτε μια μέρα που να μην σκέφτομαι τον “Μάγο του Οζ”», δήλωσε ο ίδιος το 2001 στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης.
«8 ½» – Φεντερίκο Φελίνι (1963). «Για τον τρόπο που ο Φελίνι καταφέρνει αυτό που οι περισσότεροι αφηρημένοι καλλιτέχνες κάνουν – να επικοινωνεί ένα συναίσθημα χωρίς να λέει ή να δείχνει κάτι με ευθύ τρόπο, χωρίς να εξηγεί ποτέ τίποτα, υπάρχει μαγεία».
Monsieur Hulot’s Holiday – Ζακ Τατί (1953). «Οταν παρακολουθείς τις ταινίες του Τατί, συνειδητοποιείς πόσα ήξερε και αγαπούσε στην ανθρώπινη φύση. Αυτό μπορεί παρά μόνο να αποτελεί έμπνευση για κάποιον κινηματογραφιστή».
Rear Window – Αλφρεντ Χίτσκοκ (1954). «Ο Χίτσκοκ έχει έναν σπουδαίο τρόπο με τον οποίο δημιουργεί ή αναδημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε περιορισμένες παραμέτρους. Υπάρχει πλήρης έλεγχος στην κινηματογραφική του τεχνική».
Sunset Boulevard – Μπίλι Γουάιλντερ (1950). «Απλά βυθίζεσαι στον κόσμο της ταινίας, είναι σαν ένα όνειρο».
Stroszek – Βέρνερ Χέρτζογκ (1977)
Lolita – Στάνλεϊ Κιούμπρικ (1962)
It’s a Gift – Νόρμαν Μακλέοντ (1934). «Σε συνέντευξή του σχετικά με τα αγαπημένα φιλμ και τους κινηματογραφιστές, ο Λιντς μίλησε για το πόσο εκτιμά τον Β.Σ.Φιλντς: έναν παραγωγικό κωμικό κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ».
The Apartment – Μπίλι Γουάιλντερ (1960)
Mon Oncle – Ζακ Τατί (1968)
Με πληροφορίες από το IndieWire
