Το να περιμένεις κάποιον σαν τον Γούντι Αλεν να εμφανιστεί μπροστά σου μοιάζει σαν πρώτο ραντεβού: έχεις μια γαργαλιστική περιέργεια να δεις αν οι έως τώρα ενδείξεις θα σε κερδίσουν ή θα σε απογοητεύσουν. Τα αφήνεις όλα στη στιγμή, ελπίζοντας για το καλύτερο.
Οταν το βράδυ της Παρασκευής ο σκηνοθέτης μπήκε στη γεμάτη, αλλά σχεδόν ανησυχητικά ήρεμη, έως τότε, αίθουσα της Αίγλης, έμοιαζε περαστικός. Με το μικροσκοπικό ανάστημά του και με βηματισμό που δεν έμοιαζε σε τίποτα με αυτόν του «νευρωτικού Νεοϋορκέζου», που όλοι ξέρουμε, στάθηκε μπροστά μας «απλώς για να μας πει ένα γεια», όπως είπε. Οι συμπτώσεις τον έφεραν να προλογίζει τη νέα ταινία του «Γυρίσματα της Τύχης» στο 29ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, ένα βράδυ πριν από την προκαθορισμένη συναυλία του στο Ηρώδειο, που ήταν και ο βασικός λόγος που επισκέφθηκε την Αθήνα.
Τη στιγμή που όλη η φιλμογραφία του περνούσε νοητά μπροστά από τα μάτια μας, ο Αλεν, με φωνή τόσο χαμηλή που υποχρεωνόσουν να σκύβεις για να τον ακούσεις καλύτερα, έλεγε πως αυτή η ταινία του δεν είναι μόνο η 50ή της ακατάπαυστης καριέρας του, αλλά και ένα πολύ ξεχωριστό φιλμ.
Σίγουρα δεν έχουμε συνηθίσει τους ήρωές του να μιλούν γαλλικά, πάντως όλοι λίγο – πολύ ξέραμε τι θα ακολουθήσει όταν το «Coup de chance» γράφτηκε με άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο. Το αιωνίως ρομαντικό Παρίσι έγινε, με τη σειρά του, το φόντο για έναν γάμο που, αντί να λύσει τα προβλήματά του, έψαξε διαφυγή στην απιστία και από εκεί στην εκδίκηση.
Ερωτικές σχέσεις γύρω από τραπέζια με πανάκριβα κρασιά (εντάξει, εδώ ίσως και όχι τόσο ακριβά), κωμική «παρασκηνιακή» δράση και η ιλαροτραγική τροπή της ζωής που τελικά μας ξεπερνά, όλος ο «ύστερος» Γούντι Αλεν έδινε και σε αυτή την ταινία το «παρών». Πλην, όμως, κάπως «θαμπά». Οπως είπε και ο ίδιος ενώπιον του αθηναϊκού κοινού: «Είναι το καλύτερο που μπορούσα να κάνω σε αυτή τη φάση της ζωής μου».
Καθώς οι χαρακτηριστικοί κινηματογραφικοί τίτλοι έπεφταν ξανά (στα γαλλικά) και η αίθουσα άδειαζε, στο μυαλό δεν γυρνούσε τόσο το ματωμένο ερωτικό τρίγωνο της ταινίας που μόλις παρακολουθήσαμε, όσο η ανετάριστη φιγούρα του Γούντι Αλεν από το «Διαλύοντας τον Χάρι», όταν, σαν άλλος συγχυσμένος συγγραφέας Χάρι Μπλοκ, διατεινόταν πως «είχε πάρει υπερβολική δόση του εαυτού του», λίγο πριν διαπιστώσει πως, αφού δεν μπορεί να τα καταφέρει στη ζωή, το κάνει στην τέχνη.
Από το φλου ολιγόλεπτο πέρασμα του Γούντι Αλεν στο Ζάππειο οι περισσότεροι κράτησαν το τεράστιο αποτύπωμά του στη έβδομη τέχνη και του χάρισαν όρθιοι ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, αν και κάποιοι δυσκολεύτηκαν λόγω όλων εκείνων των αποτυχιών της ζωής που έχουν ρίξει βαριά σκιά στο όνομά του τα τελευταία χρόνια.
Και ένα αντίτυπο του «Σχετικά με το Τίποτα» παρέμεινε κλειστό μέσα σε μια τσάντα για την επιθυμία-που-ακούστηκε-σαν-υπόσχεση του σκηνοθέτη να ανανεώσει το ραντεβού του με την Αθήνα, αυτή τη φορά γυρίζοντας μια ταινία. Και όλα μοιάζουν ξανά σαν «Γυρίσματα της Τύχης».
