Ο Μπίλι Γουάιλντερ, ένας από τους θρύλους του παγκόσμιου σινεμά, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 96 ετών το 2002. Κι όμως, παρά τις αντίθετες προθέσεις του, η κινηματογραφική βιομηχανία σταμάτησε να χρηματοδοτεί ταινίες του ήδη από το 1981. Μπορεί ο ίδιος να μην πτοήθηκε από αυτή την «αναποδιά» και να αφιέρωσε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του συλλέγοντας έργα τέχνης, όμως φαίνεται πως άλλοι «ηλικιωμένοι» δημιουργοί του σήμερα δεν αποδέχονται τη μοίρα του Γουάιλντερ και αναζητούν τρόπους να υπερβούν τα εμπόδια των στούντιο και των διανομέων ώστε να φέρουν εις πέρας τα καλλιτεχνικά τους οράματα.
Είναι γεγονός ότι δημιουργοί που συνδέθηκαν με την έκρηξη του λεγόμενου «Νέου Χόλιγουντ» τη δεκαετία του 1970, όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Τέρενς Μάλικ ή ο Πολ Σρέιντερ, εξακολουθούν να βρίσκουν τα μέσα ώστε να γυρίζουν νέες ταινίες. Αθρρο της El Pais, όμως, διαπιστώνει ότι τα φιλμ τους δεν φαίνεται να συγκινούν πλέον νεότερα ακροατήρια.
Την ίδια στιγμή, το ίδιο άρθρο εντοπίζει τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις σπουδαίων δημιουργών που είτε αδυνατούν να εξασφαλίσουν διανομή για τις ταινίες τους, είτε δεν μπορούν καν να βρουν τους πόρους για να τις γυρίσουν.
Η πρώτη περίπτωση αφορά φυσικά τον Φράνσις Φορντ Κόπολα και την ταινία του «Megalopolis» η οποία προκάλεσε ντόρο στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών. Μοιάζει παράδοξο, έως και ειρωνικό, ο άνθρωπος που δημιούργησε την τριλογία του «Νονού», το «Αποκάλυψη Τώρα» και τη «Συνομιλία» να μην βρίσκει διανομή στις ΗΠΑ για το έργο ζωής του. Οπως αναφέρει η El Pais, ούτε η Paramount, ούτε η Disney, ούτε το Netflix δεν θέλησαν να επενδύσουν πάνω στο «Megalopolis», ενώ ακόμη και στις ευρωπαϊκές χώρες που διαχρονικά εμφανίζουν τεράστιο ενδιαφέρον για auteur όπως ο Κόπολα, η εύρεση διανομέων αποτέλεσε μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Αντίστοιχα, μια από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις Αμερικάνων δημιουργών, ο Ντέιβιντ Λιντς φαίνεται πως μόλις «έφαγε» πόρτα από το Netflix για το φιλόδοξο animation με τίτλο «Snootworld» που οραματίζεται. Ο σκηνοθέτης του «Μπλε Βελούδου», του «Twin Peaks» και του «Mulholand Drive» επιστράτευσε, μάλιστα, την Κάρολιν Τόμσον, σεναριογράφο εμπορικών επιτυχιών όπως τον «Ψαλιδοχέρη» και τον «Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη» για να καταστήσει την ιδέα του πιο θελκτική, χωρίς για την ώρα να έχει εξασφαλίσει κάτι.
Οσον αφορά τον Τζον Γουότερς, για πολλούς «βασιλιά του trash», προφανώς η εξίσωση είναι εκ των πραγμάτων πιο σύνθετη με δεδομένο το βέβηλο χιούμορ και την ριζοσπαστική αισθητική του. Μπορεί ο καλτ χαρακτήρας των ταινιών του να έχει αποκτήσει μαζική απήχηση ακόμη και σε νεότερα κοινά, όμως παραμένει ερωτηματικό το ποιο στούντιο θα ρίσκαρε τα χρήματά του σε μια νέα του ταινία – ειδικά σε περιόδους πολιτικής ορθότητας. Κάπως έτσι το σχέδιο για την ταινία «Liarmouth» με πρωταγωνίστρια την Όμπρεϊ Πλάζα του «White Lotus» διαθέτει τα πάντα (πλοκή, πρωταγωνίστρια, σκηνοθέτη), εκτός από μια βασική παράμετρο: χρηματοδότηση.
Ο 78χρονος Γουότερς έχει να γυρίσει ταινία για περίπου δύο δεκαετίες και ορισμένοι απορούν γιατί το Χόλιγουντ δεν τον χρηματοδοτεί, ειδικά σε μια περίοδο όπου «το σινεμά έχει ανάγκη την “απρέπεια” του και την υπέρβαση των στεγανών», όπως έγραψε χαρακτηριστικά ο Πίτερ Ντεμπρούτζ του Variety.
Τέλος, το δημοσίευμα της El Pais αναφέρεται στον Γούντι Αλεν. Ο 88χρονος Νεοϋορκέζος δημιουργός ο οποίος φέτος γιόρτασε την πεντηκοστή ταινία του («Γυρίσματα της Τύχης») δεν αποκλείεται να μην καταφέρει να γιορτάσει την πεντηκοστή πρώτη με δεδομένες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στις ΗΠΑ μετά το #MeToo. Ο ίδιος δήλωσε πριν από μερικούς μήνες ότι το βρίσκει «ντροπιαστικό και εξευτελιστικό» να παρακαλάει για χρηματοδότηση, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «αν κάποιος ερχόταν με μια πρόταση, θα το συζητούσα πολύ ευχαρίστως».
Με πληροφορίες από El Pais
