Ο κατά φαντασίαν λογοκριθείς Λαρς φον Τρίερ επανέρχεται στο προσκήνιο με το δεύτερο μέρος του «Nymphomaniac». Αλλη μια τρύπα στο νερό, άψογα μελετημένη. Το 2009 στον «Αντίχριστο», ο Φον Τρίερ μας είπε τα ίδια πάνω-κάτω πράγματα γύρω από το χριστιανικό μέρος των θεμελίων του δυτικού πολιτισμού: τον φόβο, την ενοχή και τον πόνο. Ο τρόπος του ήταν προκλητικός και οι εικόνες του συγκλονιστικές. Σήμερα έστησε ένα κινηματογραφικό κόνσεπτ, στο οποίο χωρούν ο Μπέργκμαν, η «Εμμανουέλα», ο Ντε Σαντ, αλλά και μύδροι κατά του πολιτικώς ορθού. Εν ολίγοις, αμπελοφιλοσοφία.
Το «Νymphomaniac 1&2» είναι επιτηδευμένα «βλάσφημη» ταινία και σίγουρα υπερτιμημένη: πληρώνεις δύο φορές εισιτήριο για να δεις το ίδιο πράγμα. Αναμφίβολα ο Φον Τρίερ είναι ευρηματικός ως έμπορος (οι θεατρινισμοί του στην πρόσφατη Μπερλινάλε ήταν μέρος μιας καλοσχεδιασμένης στρατηγικής για την προώθηση της ταινίας) και ευφυής ως σκηνοθέτης: κάνει ένα βήμα πιο πέρα από το μετά μοντέρνο για να επανεφεύρει τον… ακαδημαϊσμό. Ας παρακάμψουμε τα περί των ορίων του ερωτισμού του, αλλά και τα περί πορνογραφίας. Ο ιός της ενοχής κυκλοφορεί τόσο επιθετικά στις εικόνες του, που σε κάνει να νιώθεις σεμνότυφος και πουριτανός αν αποστραφείς τούτο το «αριστούργημα». Ας αφήσουμε κατά μέρος το σεξ κι ας δούμε γυμνό το κινηματογραφικό εμπόρευμα του Φον Τρίερ.
Το «Νymphomaniac» είναι μια ιλουστρασιόν «ιστορία ηθικής». Μια ταινία για τον Θεό, που καταράστηκε τη γυναίκα και την άφησε μόνη να επιζητεί το μαρτύριο και βασανίζει μαζοχιστικά το σώμα της μέχρι να δώσει περιεχόμενο στη λέξη ηδονή. Ενας διαρκής Γολγοθάς μέχρι τη λύτρωση, που ο Φον Τρίερ την περιγράφει με έναν προβοκατόρικα φεμινιστικό τρόπο.
Επίσης
«Τhe Deep» (**) του Μπαλτασάρ Κορμακούρ
Το σενάριο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Το 1984, ένα μικρό αλιευτικό σκάφος βυθίστηκε στα ανοικτά των νησιών Γουέστμαν. Από τους ναυαγούς επέζησε μονάχα ένας. Κατάφερε να μείνει ζωντανός επί έξι ώρες στα παγωμένα νερά και να φτάσει κολυμπώντας σε μια βραχώδη ακτή.
Η ταινία είναι άνιση. Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε μια ισλανδική εκδοχή της «Ζωής του Πι». Στο δεύτερο, ένας επιστήμονας επιχειρεί να εξετάσει το «θαύμα» στο πειραματικό του εργαστήριο.
«Φωτιά πάνω από την Πομπηία» (**)
Ο «Μονομάχος», ο «Σεισμός» (η εμβληματική ταινία καταστροφής που διεύρυνε τους ορίζοντες του είδους στις αρχές του ’70), αλλά και ο «Τιτανικός» ρίχτηκαν στο ίδιο μπλέντερ. Ο σκηνοθέτης Πολ Αντερσον μας βομβαρδίζει με βίαιες μονομαχίες και ψηφιακές σκηνές καταστροφής (η έκρηξη του ηφαιστείου) ποντάρει όμως στο λαβ στόρι.
«Μαραθώνιος μιας ημιτελούς Ανοιξης: Γρηγόρης Λαμπράκης» (**)
Ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου γύρω από την προσωπικότητα του Γρηγόρη Λαμπράκη. Προσεγμένη και τεκμηριωμένη δουλειά, που δίνει ιδιαίτερο βάρος στο ήθος και στην αξιοσύνη του αγωνιστή της Αριστεράς και της ειρήνης.
