Ενα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του (***)
ΣΙΝΕΦΙΛ Σκηνοθεσία: Ρόι Αντερσον
Ερμηνείες: Χόλγκερ Αντερσον, Νιλς Γουέστμπλομ, Σαρλότα Λάρσον
Με την τελευταία ταινία του Ρόι Αντερσον, ίσως και να πλήξετε. Δεν έχει πλοκή, ούτε ρυθμό που υπαγορεύεται από το μοντάζ. Δεν έχει την πυκνότητα και τον σαρκασμό των δικών του «Τραγουδιών από τον δεύτερο όροφο». Η επανάληψη γίνεται αχίλλειος πτέρνα. Δύο-τρεις σκηνές, πάντως, είναι ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια. Ο μακροσκελής τίτλος της, «Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του», κατά τον Αντερσον εμπνευσμένος από τον πίνακα του Φλαμανδού ζωγράφου Πίτερ Μπρέγκελ «Οι κυνηγοί στο χιόνι», υπόσχεται σουρεαλιστικές καταστάσεις.
Το φιλμ είναι συρραφή από σκετς, άλλοτε ιλαροτραγικά και άλλοτε με ένα λεπτό στρώμα μαύρου χιούμορ που δίνει αστεία υφή στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Από πλευράς φόρμας, είναι η πλήρης αντιστροφή και άρνηση του σινεμά του Μπέργκμαν: ο θρίαμβος της σιωπής απέναντι στον λόγο, στη βαριά κληρονομιά του θεάτρου του Ιψεν ή του Στρίνμπεργκ. Γι’ αυτό και η κατάθλιψη στον ψυχρό κόσμο του Αντερσον, όπου τα ανθρώπινα πρόσωπα φαντάζουν σαν νεκρικές μορφές, είναι ανάλαφρη και έχει ονειρική υφή. Ο θάνατος χάνει το βάρος του, καθώς η κωμωδία συναντάει την παντομίμα και το σινεμά σκοντάφτει στο θέατρο του παραλόγου. Θρίαμβος της σιωπής του Ζακ Τατί, αλλά και της γεωμετρίας του Οτάρ Ιοσελιάνι.
Όπως ο Αίσωπος προσέδωσε ανθρώπινες ιδιότητες στα ζώα για να υπαινιχθεί αδυναμίες και ελαττώματα του ανθρώπου, έτσι και ο Αντερσον «βάζει» ένα περιστέρι να φιλοσοφήσει γύρω από την ύπαρξή του, γύρω από το ανώφελο ξόδεμα της ζωής που γίνεται αντιληπτό όταν έρχεται ο φόβος του θανάτου, θέλοντας να υπαινιχθεί την τύφλα του ανθρώπου, αλλά και του καλλιτέχνη, που υποτίθεται πως υπηρετεί υψηλά ιδανικά.
Η ταινία αρχίζει σε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας με έναν ηλικιωμένο επισκέπτη να χαζεύει ένα ταριχευμένο περιστέρι. Ακολουθούν τρεις σκηνές-ουβερτούρες με τίτλο «Τρεις συναντήσεις με τον θάνατο». Στο κυρίως σώμα της, δύο πλανόδιοι έμποροι «παιχνιδιών» (εμπορεύονται τρικ για γέλιο) γίνονται οι συνδετικοί κρίκοι μιας σειράς επεισοδίων. Ας τους φανταστούμε στα παρασκήνια του «Περιμένοντας τον Γκοντό» ή σε μια Λα Μάντσα του Δον Κιχώτη, αλλόκοτη και όχι ονειρική όπως στις περιγραφές του Θερβάντες.
«Ο αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει» (***). Πολιτικό θρίλερ του Μάικλ Κουέστα γύρω από τον υπαρκτό Γκάρι Γουέμπ, Αμερικανό δημοσιογράφο, που επιχείρησε να ρίξει φως στη διαπλοκή της CIA με εμπόρους ναρκωτικών την εποχή που ο Ρέιγκαν στήριζε αναφανδόν τις παραστρατιωτικές ομάδες των Κόντρας στη Νικαράγουα. Με τον Τζέρεμι Ρένερ.
«Δύο ανάσες» (** 1/2). Ιστορία ενηλικίωσης δύο εφήβων κοριτσιών που γίνεται θρίλερ. Καλογυρισμένη ταινία της Μελανί Λοράν.
