Η κινηματογραφική ιστορία του Αμερικανού δημοσιογράφου Γκάρι Γουέμπ ίσως θα έπρεπε να αρχίζει από τo τραγικό του τέλος: την αυτοκτονία του με δύο (!) σφαίρες στο κεφάλι, που αφήνει τη φαντασία αλλά και τις θεωρίες συνωμοσίας να οργιάζουν. Το συμβάν, τον Δεκέμβριο του 2004 στην Καλιφόρνια, έκλεισε τον κύκλο της ζωής ενός ρεπόρτερ ο οποίος παραλίγο να ζήσει δόξα σαν και αυτή των Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπερνστάιν, που αποκάλυψαν το Ουότεργκεϊτ.
Το 1996 ο Γουέμπ δημοσίευσε τρία άρθρα του στη San Jose Mercury News, μικρή αλλά έγκριτη εφημερίδα, σχετικά με την ανάμειξη της CIA σε εμπόριο ναρκωτικών για την εξεύρεση πόρων προς υποστήριξη των παραστρατιωτικών Κόντρας στη Νικαράγουα. Μέγα πολιτικό σκάνδαλο για την κυβέρνηση Ρέιγκαν, το ρεπορτάζ όμως φαίνεται πως είχε κενά. Ο Γουέμπ καταστράφηκε επαγγελματικά και στη συνέχεια έπεσε σε κατάθλιψη. Δύο χρόνια μετά, όταν βγήκαν στη φόρα πολλά άπλυτα της CIA επιβεβαιώνοντας εν μέρει τις «φανταστικές» ιστορίες του, ξέσπασε το «ροζ» σκάνδαλο του Κλίντον και της Μόνικα Λεβίνσκι, το Μόνικαγκεϊτ, και όλα ξεχάστηκαν μεμιάς.
Η ταινία του Μάικλ Κουέστα «Ο αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει» φέρνει όλα αυτά στην επικαιρότητα. Ο τίτλος της, φαινομενικά ασύνδετος με το περιεχόμενό της, ανακαλεί στη μνήμη το θεατρικό έργο, αλλά και την ταινία του Τομ Στόπαρντ «Ο Ρόζενγκραντς και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί». Εκεί, η μοίρα των μικρών και ασήμαντων ανθρώπων, που εμπλέκονται με μηχανισμούς της εξουσίας, είναι ο θάνατος.
Εκτυφλωτικό φως
Ο Γουέμπ, υπέρμαχος της ερευνητικής δημοσιογραφίας, είχε αρκετές γνωριμίες με «κακούς» – τους θεωρούσε πιο ειλικρινείς από τους «καλούς». Μια έρευνά του γύρω από κατασχέσεις περιουσιών ατόμων που κατηγορούνταν για εμπόριο ναρκωτικών πριν ακόμη δικαστούν και καταδικαστούν, τον έφερε κοντά στο μεγάλο λαβράκι. Η φιλενάδα ενός μεγαλέμπορου του έδωσε ένα εμπιστευτικό έγγραφο των ανακριτικών αρχών, από το οποίο διαφαινόταν η διαπλοκή της CIA με τους βαρώνους της κοκαΐνης. O Γουέμπ έφτασε μέχρι τις φυλακές της Νικαράγουας για να μαζέψει αποδείξεις. Τα στοιχεία φαίνονταν πως είχαν δέσει μεταξύ τους, έλειπε όμως ένα «βαθύ λαρύγγι», ένας insider από τη CIA, για να δέσει η ιστορία γερά και από την πλευρά των «καλών».
Τα άρθρα του, υπό τον γενικό τίτλο «Dark Alliance», προκάλεσαν σοκ. Το ζήτημα έλαβε και φυλετικές διαστάσεις: οργανώσεις εγχρώμων του Λος Αντζελες κατηγόρησαν τη CIA ότι ευθύνεται για τη ραγδαία εξάπλωση του φτηνού κρακ καλώντας τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Στους L.A. Times έτριβαν τα μάτια τους μην μπορώντας να πιστέψουν ότι έχασαν μια τέτοια ιστορία. Στα κεντρικά της CIA χτύπησε συναγερμός.
Σύμφωνα πάντα με την ταινία, οι προβολείς που στράφηκαν προς τη San Jose Mercury News ήταν σαν τις λάμπες στα γραφεία όπου οι αστυνομικοί ανακρίνουν υπόπτους. Το εκτυφλωτικό φως έκαψε τον Γουέμπ, ο οποίος είχε ήδη μοιραστεί ένα Πούλιτζερ με τους συναδέλφους του για άλλη υπόθεση, βυθίζοντας το «Dark Alliance» στο σκοτάδι.
Στο πρώτο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε ένα χρονικό, στο δεύτερο, που είναι και το καλύτερο, ένας πράκτορας της CIA εμφανίζεται νύχτα στο διαμέρισμα του Γουέμπ και του επιβεβαιώνει το ρεπορτάζ του. Αρνείται όμως να μιλήσει δημοσίως. Παράλληλα, στη CIA ενορχηστρώνεται μια επιχείρηση σπίλωσης του Γουέμπ, στην οποία αφήνεται να εννοηθεί πως συνέργησαν με τη σιωπή τους και τα κυρίαρχα media.
Στις ΗΠΑ η ταινία έχει προκαλέσει συζητήσεις για το «Dark Alliance». Στo αριστερό περιοδικό The Nation, ο Γκρεγκ Γκράντιν υπεραμύνεται των όσων υποστηρίζουν ο Κουέστα και ο σεναριογράφος του, Πίτερ Λέιντσμαν, επιρρίπτοντας ευθύνες στα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου.
Στη Washington Post, αντίθετα, ο Τζεφ Λιν διατυπώνει την άποψη πως ο Γουέμπ δεν ήταν «ήρωας της δημοσιογραφίας, παρά τα όσα μας λέει η ταινία», καθώς δεν είχε «σαφείς αποδείξεις για να κατηγορήσει τη CIA για συνειδητή και εσκεμμένη εμπλοκή της» σε εμπόριο ναρκωτικών. Πάντως, δεν αμφισβητεί ότι οι μυστικές υπηρεσίες έκαναν τα στραβά μάτια, ούτε αποκλείει σχέσεις τους με ανθρώπους του υποκόσμου.
Δείτε
Ο αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει (Kill the Messenger, 2014)
Πολιτικό θρίλερ του Μάικλ Κουέστα. Πικρή και απαισιόδοξη ταινία γύρω από τον ρόλο του Τύπου, με αφορμή την ιστορία του Γκάρι Γουέμπ, που επιχείρησε να ρίξει φως σε μια σκοτεινή υπόθεση της CIA. Με τον Τζέρεμι Ρένερ. (Προβάλλεται στις αίθουσες)
The Insider (1999)
Ο δημοσιογράφος στην εποχή του infotainment bussiness. Του Μάικλ Μαν. Mε Aλ Πατσίνο, Ράσελ Κρόου. (Σε dvd)
Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου (All The President’s Men, 1976)
Πολιτικό θρίλερ του Αλαν Πάκουλα για το Γουότεργκεϊτ και τη δημοσιογραφία που έχει ως θεμελιώδη αρχή της την ψυχρή αντικειμενικότητα. Με Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ντάστιν Χόφμαν. (Σε dvd)
Aποστολή στη Nικαράγουα (Under Fire, 1983)
Περιπέτειες ενός φωτορεπόρτερ του Time στη Nικαράγουα των Σαντινίστας, αλλά και πτυχές της πολιτικής των HΠA στη φλεγόμενη χώρα. Του Ρότζερ Σπότισγουντ. Με τον Νικ Νόλτε (φωτ.) (Σε dvd).
