Δύο αφιερώματα καθώς και πέντε ταινίες, που απαρτίζουν ένα πρόγραμμα με τίτλο «Τα μπλουζ της μεταπολίτευσης», δίνουν ελληνικό χρώμα στο 8ο φεστιβάλ πρωτοποριακού κινηματογράφου της Αθήνας στην Ταινιοθήκη. Οι εκδηλώσεις άρχισαν προχθές και θα διαρκέσουν μέχρι τις 26/11. Το πρώτο αφιέρωμα αφορά το ιδιαίτερο, γυναικείο βλέμμα της Φρίντας Λιάππα. Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό της θα προβληθούν και οι έξι κινηματογραφικές ταινίες που γύρισε. Το δεύτερο αποτελείται από το σύνολο του έργου του Γιάννη Οικονομίδη. Οι ήρωές του ποδοπατούνται ποικιλοτρόπως και αλληλοσπαράσσονται φραστικά: ένας μικρόκοσμος που φουντώνει όπως το σπιρτόκουτο αν το αφήσεις δίπλα στη φωτιά.
Ο βυθός των πραγμάτων
Η Φρίντα Λιάππα (1948-1994) γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεσσήνη. Ηρθε στην Αθήνα το 1965, όταν πέρασε στη Φιλοσοφική Σχολή, και στα χρόνια της χούντας ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Η περιπέτειά της στο σινεμά ξεκίνησε από το περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος», αλλά και από τα πλατό του «Προξενιού της Αννας» ως σκριπτ. Ο κινηματογράφος γι’ αυτήν ήταν τόπος συνάντησης της ποίησης και της πολιτικής υπό την ευρεία έννοια. Προσπάθησε να αφουγκραστεί τη σιωπή και να προσανατολιστεί στο ημίφως. Η διαδρομή της ήταν από την υγρή νύχτα ώς το άπλετο φως και την κάψα του καλοκαιριού. «Το στοίχημα της Φρίντας ήταν η γνωριμία με τον αντικαλλιγραφικό βυθό των πραγμάτων», γράφει η Κλαίρη Μιτσοτάκη σε μια έκδοση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη Λιάππα.
Η Αθήνα του Λιαρόπουλου
Απόψε προβάλλονται τρεις ταινίες, οι πιο ενδιαφέρουσες από το πρόγραμμα «Τα μπλουζ της μεταπολίτευσης». Η μικρού μήκους «Παρασκευή με Δευτέρα» του Βασίλη Βαφέα (1975), το «Αλλο γράμμα» του Λάμπρου Λιαρόπουλου (1976) και η «Καγκελόπορτα» του Δημήτρη Μακρή (1978). Ο τελευταίος, επηρεασμένος από τον «Θίασο» του Αγγελόπουλου αλλά και από το σινεμά του Αλέξη Δαμιανού, έγινε πρωτοσέλιδο τότε λόγω της απαγόρευσης της τολμηρής πολιτικά «Καγκελόπορτας» από τη λογοκρισία.
Το «Αλλο γράμμα» είναι το μοναδικό και δυσεύρετο φιλμ ενός ταλαντούχου κινηματογραφιστή που έφυγε νωρίς από τη ζωή. Συρραφή τριών μικρού μήκους ταινιών του Λιαρόπουλου ανάμεσα στη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ. Ταινίες-ματιές στον χώρο που αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου. Η πρώτη και η τρίτη έχουν φόντο την Αθήνα, η δεύτερη το Σαρλερουά των Ελλήνων ανθρακωρύχων. Η πραγματικότητα, κινηματογραφημένη σε ασπρόμαυρο, είναι ό,τι απώθησε το εμπορικό ελληνικό σινεμά στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. H άγαρμπη εισβολή της ιδεολογίας, όμως, χαλάει κάπου τη διαύγεια των εικόνων.
Πληροφορίες στο http://8aagff.tainiothiki.gr
