Ενα χλωμό κορίτσι χωρίς όνομα, που φαντάζει σαν να έχει βγει από το «Πέρα από τον παράδεισο» του Τζιμ Τζάρμους, τις νύχτες σκεπάζεται με τσαντόρ και βγαίνει στους δρόμους, ενίοτε με σκέιτ. Πρόκειται για απέθαντο πλάσμα του σκότους, βρικόλακα που πρωταγωνιστεί στην πιο cool «ιρανική» ταινία: το «Ενα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα», που μιλάει περσικά, γυρίστηκε στην περιοχή του Λος Αντζελες από την Ιρανο-αμερικανίδα Αννα Λίλι Αμιρπούρ. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια πόλη-φάντασμα, την «Κακή Πόλη», δίπλα στην έρημο με τις αντλίες που βγάζουν πετρέλαιο από τα σπλάχνα της γης. Ο αέρας σφυρίζει όπως στα σπαγγέτι γουέστερν κάνοντας τη μελαγχολία και τη νοσταλγία αλλόκοτα αισθαντικές.
Το φιλμ είναι ένα αξιοθαύμαστο κινηματογραφικό «κολάζ»-σπουδή στον ρομαντισμό: ο βαμπιρικός μύθος γίνεται βασικό στοιχείο μιας σκοτεινής ροκ ταινίας. Παράλληλα βγαίνουν στην επιφάνεια εικόνες-στερεότυπα, χαρακτηριστικές της αμερικανικής νεανικής κουλτούρας των δεκαετιών του ’50 και του ’60. «Οι χαρακτήρες είναι εμπνευσμένοι από παλιά ποπ είδωλα που αγαπώ, όπως ο Τζέιμς Ντιν», λέει η σκηνοθέτις.
Ενα χρέος-θηλιά
Ο Αράς, ένας νεαρός άντρας που προσέχει σαν τα μάτια του το vintage διθέσιο αυτοκίνητό του, έχει επωμιστεί το χρέος της φροντίδας του πατέρα του, ο οποίος είναι χήρος και εθισμένος στα ναρκωτικά. Το ηθικό χρέος προς τον πατέρα γίνεται χρέος-θηλιά στον λαιμό του γιου όταν εμφανίζεται ο «κακός» της ιστορίας, ένας έμπορος ναρκωτικών που απειλεί τον απένταρο Αράς και τελικά του παίρνει το αμάξι. Ο έμπορος είναι και νταβατζής μιας πόρνης. Η τσακισμένη γυναίκα στέκεται συνήθως σε φωτεινά σημεία της νυχτερινής Κακής Πόλης, για να φανεί πεντακάθαρα το γυναικείο δράμα.
Στο φως της ημέρας, σε ένα ακριβό προάστιο συναντούμε μια άλλη γυναίκα, νεαρή και απελευθερωμένη σεξουαλικά. Στο σπίτι της εργάζεται ως κηπουρός ο Αράς. Οι παραπάνω, όλοι τους θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές σε ιρανικό μελό εάν δεν υπήρχε το κορίτσι χωρίς όνομα. Το βαμπίρ, που, λες και εκδικείται για λογαριασμό της καταπιεσμένης, τρομαγμένης και κακοποιημένης γυναίκας, δαγκώνει σαν Εξολοθρευτής Αγγελος τα αρσενικά.
Στην πιο αθώα, τρυφερή αλλά και αστεία σκηνή της ταινίας ο Αράς, ο οποίος είναι ντυμένος όπως ο Κόμης Δράκουλας, τυλίγει με την μπέρτα του το κορίτσι με το τσαντόρ.
Ιρανικό αντεργκράουντ
Ο βαμπιρικός μύθος πέρα από το καλό και το κακό, εικονογραφείται με στυλ. Λειτουργεί σαν πλαίσιο μιας φανταστικής οθόνης τεράστιου Drive-in στο οποίο προβάλλεται άλλοτε ένα δράμα για την απελπισία της γυναίκας πίσω από το τσαντόρ κι άλλοτε ένα παραισθητικό θρίλερ τρόμου για την ασφυξία που πνίγει τους νέους στο σημερινό Ιράν. Σε αυτό αναφέρεται ευθέως αυτή η «αμερικανική» ταινία.
Η άποψη της Αμιρπούρ για τη χώρα προέλευσής της δεν διαφέρει από αυτήν του Μπαχμάν Γκομπαντί στο «Ποιος φοβάται τους γάτους της Περσίας» – αποκαλυπτική ταινία για τη ροκ σκηνή και τα υπόγεια μουσικά ρεύματα της Τεχεράνης, που προβλήθηκε πριν από μερικά χρόνια και εδώ. Ροκ σκηνή σε… ηχομόνωση! Ο Γκομπαντί υιοθέτησε ύφος του ντοκιμαντέρ για μια «μυθοπλασία» με ήρωες νεαρούς που παίζουν παράνομα την «ξενόφερτη» και βλάσφημη μουσική τους σε αυτοσχέδια στούντιο, ταράτσες ή υπόγεια.
Στο «Ενα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα» η μουσική έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το εξαιρετικό σάουντρακ περιλαμβάνει κομμάτια από την μπάντα των Ιρανών Radio Tehran, αλλά και post-punk υπόκωφες εκρήξεις από τους Βρετανούς White Lies. Η Αμιρπούρ έχει στενή σχέση με τη μουσική – κάποτε έπαιζε μπάσο και τραγουδούσε σε ροκ συγκρότημα. Τα τραγούδια επιλέχθηκαν από την ίδια προτού ακόμη αρχίσει να γράφει το σενάριο. «Δημιουργούν μια μαγεία που συνδέει τις σκηνές».
Μια διάχυτη κάψα καθορίζει τον τόνο, δημιουργώντας παράλληλα μια αίσθηση ρευστότητας στην ασπρόμαυρη φωτογραφία (από τον Λάιλ Βίνσεντ). Η φευγαλέα και ακαθόριστη νοσταλγία, η ακατανίκητη επιθυμία για σεξουαλική επαφή, ο εθισμός στα ναρκωτικά και κυρίως η βαθιά ανάγκη για τον αληθινό έρωτα φτιάχνουν ένα εύφλεκτο κινηματογραφικό μείγμα. Το «Ενα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα» είναι υπέροχο!
Δείτε
«Ενα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα» (A Girl Walks Home Alone at Night, 2014)
Απομίμηση… ιρανικής ταινίας από τη νεαρή Ιρανο-αμερικανίδα σκηνοθέτιδα Ανα Λίλι Αμιρπούρ. Μια παράξενη ιστορία βαμπιρικού τρόμου σε άπταιστα περσικά, με ηθοποιούς Ιρανούς της διασποράς, γυρισμένη σε μια ερημική περιοχή κοντά στο Λος Αντζελες. Η φανταστική ιρανική Κακή Πόλη, που τ’ όνομά της μας φέρνει στον νου τη διάσημη Sin City του Φρανκ Μίλερ, είναι ένα χωνευτήρι μαστροπών, εμπόρων ναρκωτικών, πορνών, αποκλήρων και δυστυχισμένων ανθρώπων. Σκιές στο σκοτάδι αυτής της νύχτας είναι ένα κορίτσι-βαμπίρ που φοράει μπούργκα κι ένας νεαρός, που έχει κάτι από «Επαναστάτη χωρίς αιτία». Παίζουν: Σίλα Βαντ, Αράς Μαραντί, Μοζχάν Μαρνό, Ντόμινικ Ρέινς. (Προβάλλεται στις αίθουσες)
«Ποιος φοβάται τους γάτους της Περσίας;» (No One Knows About Persian Cats, 2009)
Ο Νεγκάρ (φωτ.) και η Ασκάν αναζητούν στην Τεχεράνη μουσικούς για ένα ροκ συγκρότημα. Παράλληλα, προσπαθούν να βρουν πλαστά διαβατήρια για να ταξιδέψουν στην Ευρώπη προκειμένου να παίξουν σε ένα φεστιβάλ. (Σε dvd)
