Οσκαρική βραδιά η αυριανή και καθώς οι άμεσα ενδιαφερόμενοι αγωνιούν -λίγα είναι τα ακλόνητα φαβορί- και εμείς οι υπόλοιποι παρακολουθούμε με ενδιαφέρον, μπορούμε νομίζω να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις σε σχέση με τις φετινές επιλογές. Για την ακρίβεια, όχι τόσο με τις επιλογές αλλά περισσότερο με το διαθέσιμο υλικό. Κι αυτό, γιατί φέτος είναι μάλλον γενικά αποδεκτό πως η ποιότητα του είδους των ταινιών που τροφοδοτεί κατά κανόνα τα Οσκαρ (βασικά δηλαδή το Χόλιγουντ συν μερικές προσθήκες από το αμερικανικό ανεξάρτητο και το βρετανικό σινεμά) είναι σημαντικά υψηλότερη, τουλάχιστον σε σύγκριση με πέρυσι.
Καλύτερες από πέρυσι
Κι αυτό δεν είναι ασήμαντο, ούτε αναμενόμενο. Η τεράστια άνοδος της τηλεόρασης, σε συνδυασμό με την εσωστρέφεια και την ατολμία που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια τη σημαντικότερη κινηματογραφική βιομηχανία του πλανήτη, δεν παρείχε τους καλύτερους οιωνούς. Αντίθετα με αυτή την τάση πάντως, το αμερικανικό σινεμά στο σύνολό του έδειξε φέτος πως μπορεί να είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη «φάμπρικα» παραγωγής ταινιών-κόμικς που αδιάκοπα κατακλύζουν τις αίθουσες.
Για να μιλήσουμε με τίτλους -και με όλο τον υποκειμενισμό που αυτές οι εκτιμήσεις περιλαμβάνουν- νομίζω πως φιλμ όπως το «Birdman» του Γκονζάλες Ινιαρίτου, το «Μεγαλώνοντας» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ή το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» του Γουές Αντερσον, τα οποία φιγουράρουν στη φετινή λίστα υποψηφίων καλύτερης ταινίας, είναι πολύ ανώτερα από οτιδήποτε (οσκαρικό) παρουσιάστηκε πέρυσι. Επίσης, ξεχωριστές ταινίες όπως το «Παιχνίδι της μίμησης» και το «Χωρίς μέτρο» ή ακόμα και τα εξαιρετικά άλλα υποτιμημένα «Foxcatcher» και «Κύριος Τέρνερ», που δεν βρήκαν καν θέση στη φετινή οκτάδα, στέκονται άνετα απέναντι στα καλύτερα της προηγούμενης χρονιάς. Υπενθυμίζουμε πως τότε το βραβείο καλύτερης ταινίας πήγε στο άρτιο τεχνικά αλλά χωρίς ιδιαίτερο βάθος «12 χρόνια σκλάβος», ενώ άλλες διακεκριμένες ταινίες ήταν το μάλλον μέτριο «Gravity» και τα απλώς συμπαθητικά «Dallas Buyers Club» και «Οδηγός διαπλοκής».
Πρωτότυπες εμπνεύσεις
Ενας δεύτερος παράγοντας που έχει τη σημασία του είναι πως τα φετινά κορυφαία φιλμ που αναφέρθηκαν παραπάνω αποτελούν πρωτότυπες μυθοπλαστικές εμπνεύσεις των δημιουργών τους. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα πως ακριβώς αυτές οι ταινίες ξεχωρίζουν έναντι των υπόλοιπων «αληθινών ιστοριών» που υπάρχουν και φέτος, αλλά μονοπώλησαν την παραγωγή των 2-3 τελευταίων ετών. Ως γνωστόν η (καλή) μυθοπλασία, ως έκφραση της δημιουργικής φαντασίας αλλά και ως ενσωμάτωση μιας σύγχρονης πραγματικότητας, ήταν πάντα χαρακτηριστικό των καλύτερων στιγμών της κινηματογραφικής ιστορίας.
