Το «Βirdman» πέταξε ψηλά στον ουρανό του Λος Αντζελες το βράδυ της περασμένης Κυριακής, ξημερώματα Καθαράς Δευτέρας για εμάς. Η πτήση του αυτή τη φορά έγινε με τα φτερά των Οσκαρ. Η 87η τελετή απονομής κύλησε χωρίς απρόσμενα και εκπλήξεις. Τηρήθηκε και φέτος το… πρωτόκολλο: το χιούμορ, τα χάπενινγκ και οι δηλώσεις κοινωνικής ευαισθησίας από βραβευμένους και μη έδωσαν νότα ζωντάνιας.
Ακολουθώντας τους αριθμούς, η πιο θορυβώδης εισπρακτικά ταινία από αυτές που συμμετείχαν ως υποψήφιες στις μεγάλες κατηγορίες, ο «Ελεύθερος σκοπευτής» του Κλιντ Ιστγουντ (που ο τζίρος του στις ΗΠΑ έχει ξεπεράσει τα 320 εκατομμύρια δολάρια), πήρε μόνο το Οσκαρ του καλύτερου ηχητικού μοντάζ. Στην κορυφή ισοβάθμησαν με τέσσερα Οσκαρ το «Birdman» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου (καλύτερης ταινίας, πρωτότυπου σεναρίου, σκηνοθεσίας και φωτογραφίας) και το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» του Γουές Αντερσον (νικητής στις μικρές κατηγορίες των Οσκαρ: σκηνογραφίας και διεύθυνσης παραγωγής, κοστουμιών, μακιγιάζ, μουσικής). Με άλλα λόγια, τα βραβεία φέτος υποκλίθηκαν στη φαντασία και μάλιστα στη χειροποίητη.
Que viva Mexico!
Ποιος είναι ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου; Ενας από την παρέα των Μεξικανών σκηνοθετών και σεναριογράφων (Αλφόνσο Κουαρόν, Γκιγιέρμο Αριάγκα) που έφερε μια πνοή ανανέωσης στο Χόλιγουντ κατά την τελευταία δεκαετία. Οι ταινίες του πριν από το «Birdman» («Χαμένες αγάπες», «21 γραμμάρια», «Βαβέλ», «Biutiful») συντίθενται από αποσπασματικές ιστορίες και φαντάζουν σαν παραμορφωτικά πρίσματα που δίνουν παράξενη ή και αλλόκοτη όψη στις πτυχές της καθημερινότητας. Ο Ινιαρίτου έφερε μια παράξενη αίσθηση υπαρξισμού στο αμερικανικό σινεμά των καιρών μας. Αυτό συνέβη και με το ευφάνταστο «Birdman», που περιστρέφεται με άξονα το άγχος του ηθοποιού για το χειροκρότημα. Ο Μάικλ Κίτον, όμως, που ερμήνευσε εξαιρετικά τον πιο απαιτητικό ρόλο της καριέρας του, δεν ευτύχησε να αγγίξει το επίχρυσο αγαλματίδιο.
Μελόδραμα…
Τα πιο λαμπερά Οσκαρ, αυτά που τιμούν τον Α΄ ανδρικό και τον Α΄ γυναικείο ρόλο, επιβράβευσαν εμμέσως το μελόδραμα. Ο 33χρονος Βρετανός Εντι Ρεντμέιν εκτοξεύτηκε στα άστρα χάρη στη «Θεωρία των πάντων», όπου ενσαρκώνει τον Στίβεν Χόκινγκ (ο διάσημος κοσμολόγος δεν παρέλειψε να συγχαρεί τον Ρεντμέιν για τη βράβευσή του). Η αγάπη και το πείσμα για ζωή ήρθαν κόντρα στη μοίρα, που καθήλωσε στο αναπηρικό καροτσάκι μια σπάνια ευφυΐα.
Με την ανίκητη αρρώστια παλεύει και η ηρωίδα της Τζούλιαν Μουρ στο «Still Alice». Εδώ μια γλωσσολόγος παθαίνει Αλτσχάιμερ. Η καριέρα της Μουρ, μιας από τις πιο ταλαντούχους Αμερικανίδες ηθοποιούς της δεκαετίας του ’90, είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Το πολυπόθητο Οσκαρ, όμως, τα κάνει να φαντάζουν σαν ένα μακρινό παρελθόν.
Στις κατηγορίες των Β΄ ρόλων επικράτησαν τα φαβορί: η Πατρίτσια Αρκέτ («Μεγαλώνοντας») και ο εξαίρετος Τζ. Κ. Σίμονς («Χωρίς μέτρο»).
Οι χαμένοι και… οι ξένοι
Στους χαμένους των φετινών Οσκαρ δεν ήταν μόνον ο Ιστγουντ και ο πρωταγωνιστής τού «Ελεύθερου σκοπευτή», ο Μπράντλεϊ Κούπερ, ο οποίος ήταν υποψήφιος για τρίτη συνεχή φορά, αλλά και η ομάδα του «Παιχνιδιού της μίμησης» (η ταινία ήταν υποψήφια για 8 βραβεία). Η βιογραφία του μαθηματικού Αλαν Τιούρινγκ (υποδειγματική η ερμηνεία του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς) πήρε μόνο το Οσκαρ προσαρμοσμένου σεναρίου (Γκράχαμ Μουρ).
Αψογα ήταν τα Οσκαρ στις… διεθνείς τους σχέσεις. Η βράβευση της ασπρόμαυρης «Ιda», του Πολωνού Πάβελ Παβλικόφσκι, ολοκλήρωσε τη φετινή στροφή τους προς την ποιότητα. Σπάνια βραβεύουν τόσο καλές ξενόγλωσσες ταινίες.
