«Τα κορίτσια» (***) της 35χρονης Γαλλίδας Σελίν Σιαμά («Το αγοροκόριτσο») είναι μια μετρημένη ιστορία ενηλικίωσης, η οποία παρουσιάζει με ευαισθησία και τρυφερότητα ένα κοινωνικό πορτρέτο του σήμερα τόσο με ατομική όσο και συνολική διάσταση.
Η δεκαεξάχρονη Μαριέμ μένει σε κάποιο από τα αφρο-γαλλικά προάστια του Παρισιού. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο σπίτι -με τον αυταρχικό αδερφό της-, στο σχολείο αλλά και στη γειτονιά όπου τα αγόρια κυριαρχούν, την ωθούν στη δική της εφηβική «επανάσταση». Αυτή θα βρει έκφραση με την είσοδό της σε μια παρέα ανεξάρτητων και δυναμικών κοριτσιών.
Το φιλμ, όπως κάθε ιστορία ενηλικίωσης, έχει να κάνει με την αναζήτηση ταυτότητας. Η Μαριέμ είναι έτοιμη να αλλάξει ρούχα, συμπεριφορά και όνομα προκειμένου να γίνει αποδεκτή, πιο πολύ όμως για να αισθανθεί η ίδια πιο οικεία με τον εαυτό της. Εκείνη και οι φίλες της λαχταρούν να ξεχωρίσουν, φέρονται παράτολμα και ανώριμα, ενθουσιάζονται και απογοητεύονται στο λεπτό· έχουν κοντολογίς όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της ηλικίας τους.
Ο δεύτερος άξονας της ταινίας (κανείς θα μπορούσε να πει και το φόντο) αφορά το φυλετικό κομμάτι. Η κινηματογραφική εξερεύνηση της«μαύρης Γαλλίας» είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη, πόσο μάλλον που η απεικόνιση της Σελίν Σιαμά κάνει ό,τι μπορεί για να ξεφύγει από αγκυλώσεις και στερεότυπα.
«Τα κορίτσια» του φιλμ δεν είναι τόσο θύματα της φτώχειας όσο του κοινωνικού αποκλεισμού. Τα σπίτια τους είναι αξιοπρεπή και περιποιημένα, οι ίδιες κουβαλούν κινητά τελευταίας τεχνολογίας: τα παιδιά αυτά, υπακούοντας εν πολλοίς σε αμερικανικά αντίστοιχα, ζητούν περισσότερα από την απλή επιβίωση. Οι φανερές και οι έμμεσες διακρίσεις ωστόσο είναι πάντα εκεί, όπως και τα εμπόδια στην κοινωνική ανέλιξη που απορρέουν όχι από την έλλειψη ταλέντου ή μόρφωσης, αλλά από μια πραγματικότητα, η οποία ακόμα και 2-3 γενιές μετά, παραμένει γι’ αυτά τα παιδιά σκληρή.
Κυκλοφορεί ακόμα «Η καινούργια φιλενάδα» (**) του Φρανσουά Οζόν, ένα ενδιαφέρον αλλά μάλλον άνισο ψυχολογικό θρίλερ γύρω από τη σεξουαλική ταυτότητα και τη διαφορετικότητα.
