Ο ελληνικός τίτλος «Ερωτας με την πρώτη μπουνιά» (έτσι αποδόθηκε το «Les Combattants», που σημαίνει μαχητές) δεν ταιριάζει σε γαλλική κομεντί, ούτε στο ύφος του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Τομά Καϊγέ. Το πλάγιο χιούμορ του δίνει ανάσες και νεκρούς χρόνους σε ένα νεανικό ρομάντζο, με ήρωες μια νέα και ένα νέο που έχουν βγει από την εφηβεία και κοιτάζουν με σκεπτικισμό τον ορίζοντα της ζωής.
Η Μαντλέν και ο Αρνό δεν αμπελοφιλοσοφούν, ούτε αμφισβητούν φωναχτά. Είναι πραγματιστές, ετοιμοπόλεμοι μαχητές-εκπρόσωποι μιας γενιάς που θέλει να πάρει το μέλλον στα χέρια της, όμως δεν ξέρει πώς να το κάνει. Θα γνωριστούν επεισοδιακά στο ξεκίνημα του πρώτου (;) ανήσυχου καλοκαιριού τους, σε μια παραλία που έγινε πρόχειρη παλαίστρα από το γραφείο στρατολογίας του γαλλικού στρατού. Η ερωτική επιθυμία, η οποία στη συνέχεια θα τους οδηγήσει σε μια απίθανη «πολεμική» περιπέτεια, είναι φανερή από τις πρώτες ματιές που ανταλλάσσουν πριν κυλιστούν στην άμμο.
Ο Καϊγέ παρακάμπτει την παροιμιώδη γαλλική φλυαρία για μια λιτή κωμωδία, στην οποία καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει η φύση. Εχει ως κέντρο βάρους της δραματουργίας τον ισχυρό πόλο της ιστορίας του: ένα αγοροκόριτσο που το διακρίνει το ένστικτο της επιβίωσης. Η Μαντλέν του, η οποία φαντάζει σαν φέρελπις θηλυκός ράμπο, αν ξεχάσουμε την κοινωνική της καταγωγή, επί της ουσίας δεν διαφέρει και πολύ από τη Ροζέτα της ομώνυμης ταινίας των Ζαν Πιερ και Λικ Νταρντέν.
Το τέλος του κόσμου
Τα φαινόμενα διαρκώς απατούν στην ταινία. Η Μαντλέν, η οποία προέρχεται από τη μεσαία τάξη, περνάει τις ώρες της στην πισίνα του σπιτιού της. Οχι για ηλιοθεραπεία, ασκείται στην «κολύμβηση μάχης»: πέφτει στο νερό έχοντας δεμένο στην πλάτη της ένα σακίδιο γεμάτο με τούβλα και στο μυαλό της την εικόνα ενός κομάντο των υποβρυχίων καταστροφών. Μόλις παράτησε τις σπουδές της στην οικονομία. Οι μακροοικονομικές αναλύσεις ήταν κούφια γράμματα μπροστά στον οικονομικό ζόφο και στο διαφαινόμενο τέλος του κόσμου. Μιλάει σαν προφήτης της Αποκάλυψης και έχει αποφασίσει να καταταγεί στις επίλεκτες δυνάμεις του γαλλικού στρατού. Οχι από εθνικιστικό ή μιλιταριστικό πνεύμα, αλλά από ρεαλισμό: πιστεύει πως εκεί θα μάθει τους καλύτερους τρόπους επιβίωσης.
Ο Αρνό, ο οποίος μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την οικογενειακή επιχείρηση αρχιτεκτονικής κήπων μετά τον θάνατο του πατέρα τους, δείχνει συνεσταλμένος, ίσως και λίγο δειλός. Στην πραγματικότητα, έχει μάθει να προσαρμόζεται στο περιβάλλον του: αφουγκράζεται τον ρυθμό της ζωής και κάνει αργές και προσεκτικές κινήσεις. Είναι ευαίσθητος και χαμηλών τόνων, αλλά και στον αντίποδα των άγουρων και μετροσέξουαλ ηρώων που έχουν κατακλύσει τη σύγχρονη νεανική ρομαντική κομεντί.
Ιππότης και λιποτάκτης
Οι μέρες στον στρατό, στον οποίο κατετάγη δοκιμαστικά ο Αρνό για το καλοκαίρι (για να πολιορκήσει ερωτικά τη Μαντλέν σε ένα πεδίο μάχης στο οποίο αυτή θα έχει το πάνω χέρι) κυλούν σαν σε εφηβική κατασκήνωση. Χωρίς ανεμελιά, προσφέρουν όμως μια τελευταία ευκαιρία και στους δύο για να ξαναχαράξουν τη ρότα τους. Πέρα από τα συρματοπλέγματα της «κατασκήνωσης», στο γειτονικό δάσος που απειλείται από μια τεράστια πυρκαγιά, θα πέσουν οι πανοπλίες.
Ο Καϊγέ αντιστρέφει τους ρόλους του δυνατού και του αδύναμου μέχρι τη στιγμή που οι ήρωές του θα μείνουν ολομόναχοι για να διαχειριστούν την ελευθερία τους. Εκεί διαπιστώνει πως στη ζούγκλα δεν νικάει πάντα ο πιο ισχυρός, αλλά και αυτός που ξέρει πώς να προσαρμόζεται στο περιβάλλον.
Η κωμωδία εδώ δεν έχει την υπερβολή της γελοιογραφίας, ούτε τους φρενήρεις ρυθμούς της σύγκρουσης αρσενικού-θηλυκού όπως την έχουμε δει πολλές φορές. Μοιάζει λιγάκι με ταινία-καταστροφής, με «πρόσχημα» το τέλος του κόσμου και θέμα την αρχή ενός αληθινού έρωτα. Πέρυσι στις Κάννες, ο «Ερωτας με την πρώτη μπουνιά» σάρωσε τα βραβεία στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών. Προσφάτως, επί ελληνικού εδάφους, βραβεύτηκε στο φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου.
Δείτε
«Ερωτας με την πρώτη μπουνιά» (Les Combattants, 2014).
Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Γάλλου σκηνοθέτη Τομά Καϊγέ (φωτ.) είναι μια ερωτική ιστορία δοσμένη με χιούμορ. Η νεαρή Μαντλέν έχει παρατήσει το πανεπιστήμιο, πεπεισμένη πως δεν της προσφέρει επαγγελματικό μέλλον, και έχει αποφασίσει να καταταγεί στον στρατό, στους αλεξιπτωτιστές. Η τυχαία γνωριμία της με τον συνομήλικό της Αρνό, που σχεδιάζει κήπους μαζί με τον αδελφό του και δεν τρέφει καμιά συμπάθεια για τη σπαρτιάτικη ζωή, θα της αλλάξει οπτική γωνία για το μέλλον. Η Αντέλ Ενέλ και ο Κέβιν Αζαΐς δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες. Παράλληλα, η σκηνοθεσία αξιοποιεί άριστα το φυσικό σκηνικό (μια περιοχή στη νοτιοδυτική Γαλλία) και τη φωτογραφία για την εξέλιξη των ηρώων. «Προσπάθησα να δομήσω την ιστορία σαν ένα ταξίδι. Ξεκίνησα από το παραθαλάσσιο θέρετρο, προχώρησα στη στρατιωτική μονάδα και κατέληξα στη φύση. Το ταξίδι αυτό αφαιρεί σαν φλούδες τα επίπεδα, για να μείνουν οι ήρωές μου γυμνοί και εκτεθειμένοι, για να παραδοθούν ο ένας στον άλλον», λέει ο Καϊγέ. (Προβάλλεται στις αίθουσες)
