Υπάρχει μεγάλη απόγνωση στην παιδική ηλικία. Πάντα υπήρχε. Και ανία. Κι ανασφάλεια, κι αγωνία αποδοχής, απογοήτευση απόρριψης, μοναξιά, έρωτες χωρίς ανταπόκριση, θιγμένοι εγωισμοί, χαμένες μάχες και ρεζίλια. Ολα αυτά που θυμόμαστε ως ενήλικες με τρυφερότητα –μπορεί να είχαν και τότε μια τρυφερότητα– όταν τα βιώναμε ως παιδιά είχαν υπαρξιακές διαστάσεις. Μάλλον έτσι μαθαίναμε τη ζωή. Με τον ίδιο τρόπο τη μαθαίνουν και σήμερα τα παιδιά, παρ’ όλα τα smartphones, τα tablets και τα κουμπιά τα έτοιμα να εκπληρώσουν επιθυμίες σε δευτερόλεπτα. Ισως και μ’ ένα επιπλέον βάρος: η «επιτυχία» είναι περισσότερο επιβεβλημένη από ποτέ, αφού δεν υπάρχει χώρος για λούζερ. Ισως γι’ αυτό χρειάζονται τον Σνούπι και το αφεντικό του, τον Τσάρλι Μπράουν, περισσότερο από ποτέ. Το animation του Στιβ Μαρτίνο «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν – Πίνατς: η ταινία» ξανάφερε την παλιοπαρέα του Τσαρλς Σουλτς στο προσκήνιο.
Κραυγή που δεν βγαίνει
Ο Σνούπι είναι ένα μπιγκλ που δεν κοιμάται μέσα στο σπιτάκι του. Κοιμάται ξαπλωμένος ανάσκελα στη σκεπή. Και δεν μιλάει. Είναι σαν κραυγή της παιδικής ηλικίας που δεν βγαίνει ποτέ. Αν και σκύλος τρέμει στην ιδέα να πλησιάσει την τεράστια, επιθετική γάτα που μένει στο διπλανό σπίτι. Μα πάνω απ’ όλα ο Σνούπι βαριέται. Προκειμένου να διασκεδάσει την ανία του κάνει τα πάντα για να συμμετέχει στη ζωή του Τσάρλι Μπράουν και των φίλων του. Κλέβει την κουβέρτα που κουβαλάει πάντα ο Λάινους για να νιώθει ασφάλεια. Ο Λάινους θυμώνει και ακολουθεί μεγάλη μάχη, την οποία ο Σνούπι πάντα χάνει. Μετατρέπεται σε σκυλί-ελικόπτερο για να βοηθήσει τα παιδιά κάνοντας τα αυτιά του έλικες και την κρίσιμη στιγμή αποτυγχάνει. Γίνεται σκυλί-διασώστης για να κατεβάσει το πιανάκι του Σρέντερ από ένα δέντρο και, μιας και είναι σκυλί και όχι γάτα, αποτυγχάνει. Μπαίνει στη βιβλιοθήκη μαζί με τα παιδιά κι όχι μόνο κάνει ότι διαβάζει, αλλά κι ότι του φαίνεται αστείο αυτό που διαβάζει. Τον πετάνε έξω γιατί στη βιβλιοθήκη δεν επιτρέπονται σκυλιά. Ολοι όσοι δεν έχαναν ιστορία του στις εφημερίδες και τα περιοδικά, αλλά και στην τηλεόραση, θα θυμούνται και άλλα ανδραγαθήματα ή αεροπλανικά του κόλπα.
Οταν ο Σνούπι δεν προσπαθεί να μπει στον κόσμο των Πίνατς με την ίδια αγωνία που ένα παιδί προσπαθεί μάταια να μπει στον κόσμο των μεγάλων, ή ίσως σε παρέα άλλων παιδιών, χρησιμοποιεί το μεγάλο του όπλο κατά της ανίας: την απεριόριστη φαντασία του. Πάνω στη σκεπή του σπιτιού του μπορεί να γίνει ό,τι θέλει: από μεγάλος αεροπόρος μέχρι μεγάλος λογοτέχνης. Παίζει ρόλους σαν να τους ζει, σαν να ονειρεύεται για να περνά ευχάριστα η ώρα, σαν να είναι παιδί. Αυτό έκανε παλιά, αυτό κάνει και στη σημερινή κινηματογραφική του περιπέτεια, όπου μπλέκεται σε αερομαχίες (καθισμένος στη σκεπή του ιπτάμενου σκυλόσπιτου) για να σώσει τη φανταστική αγαπημένη του, μια σκυλίτσα μπιγκλ, από τον σατανικό Κόκκινο Βαρώνο.
Ο Τσάρλι Μπράουν και η παρέα του αλληλεπιδρούν με συμπεριφορές οικείες και αναγνωρίσιμες τόσο στον κόσμο των παιδιών, όσο και των μεγάλων. Και είναι τόσο διακριτοί οι χαρακτήρες τους, που όλοι έχουμε κι έναν αγαπημένο ήρωα από την παρέα των παιδιών. Η δυναμική και αυταρχική Πέπερμιντ Πάτι, η ευαίσθητη Μέισι, η Λούσι που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του Σρέντερ, ο οποίος έχει μάτια μόνο για το πιάνο του και αυτιά μόνο για τον Μπετόβεν. Ο ανασφαλής Λάινους, που τον περιφρονεί η αδελφή του η Λούσι και τον αγαπάει η Σάλι. Ομως «τίποτα δεν αφαιρεί τη γεύση από το φιστικοβούτυρο, όπως ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση». Οσο για τον Τσάρλι Μπράουν, παρατηρεί και αποφαίνεται: «Αυτό είναι το μυστικό της ζωής. Να αντικαθιστάς τη μια ανησυχία με μια άλλη». «Δεν είμαι κακός λούζερ, είμαι καλός λούζερ. Είμαι καλός σ’αυτό, χάνω κάθε φορά».
Η σμίκρυνση της νεύρωσης
Ο Τσαρλς Σουλτς (1922-2000), ο δημιουργός του Σνούπι και του σύμπαντος των Πίνατς, υπήρξε από τους κορυφαίους Αμερικανούς σχεδιαστές κόμικ του 20ού αιώνα. Πέτυχε τη σμίκρυνση της νεύρωσης του ενήλικα περνώντας τη μέσα από το φίλτρο της παιδικής αθωότητας. Η κωμωδία, που εκτυλίσσεται στα εικονογραφημένα στριπ ή στις ταινιούλες κινουμένων σχεδίων του Σνούπι, δίνει μια ανάλαφρη αίσθηση στη μικρή τραγωδία της μη ενσωμάτωσης σε έναν κόσμο όπου όλα λειτουργούν στην εντέλεια.
Οι πρώτες ιστορίες του Σνούπι δημοσιεύτηκαν σε αμερικανικές εφημερίδες το 1950 και η τελευταία τον Φεβρουάριο του 2000. Η φήμη του απογειώθηκε το 1965, όταν εμφανίστηκε στον ορίζοντα ο φανταστικός του εχθρός, ο Κόκκινος Βαρώνος. Στην Ελλάδα τον πρωτογνωρίσαμε τη δεκαετία του ’70 χάρη στο περιοδικό «Ταχυδρόμος».
Στο animation «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν – Πίνατς: η ταινία», που προβάλλεται στις αίθουσες μεταγλωττισμένο και 3D, ο Τσάρλι Μπράουν ερωτεύεται τη Μικρή Κοκκινομάλλα, που μετακόμισε στη γειτονιά του και κάθισε στο πρώτο θρανίο στην τάξη του. Και επειδή τού κόβονται τα πόδια όταν τη βλέπει, ο Σνούπι θα κάνει ό,τι μπορεί για να τον μάθει χορό. Ο Τσάρλι πρέπει να γίνει ο ήρωας της τάξης!
