Το 1989 στην Αμερική, ο κόσμος έβλεπε πολλή τηλεόραση, ντυνόταν άθλια και έκανε σκέιτ. Ετσι, δεν ήταν περίεργο που ο Ρόμπερτ Ζεμέκις, χρησιμοποιώντας τη δημιουργική φαντασία του, μετέφερε αυτές τις συνήθειες και στο… 2015, εκεί δηλαδή όπου έστειλε τους ήρωες του καλτ αριστουργήματος «Επιστροφή στο μέλλον 2», μέσω του θρυλικού, «πειραγμένου» Delorean του δρος Εμετ Μπράουν. Πριν από λίγες εβδομάδες και συγκεκριμένα στις 21 Οκτωβρίου, η «προφητεία» εκπληρώθηκε, οπότε κι εμείς κάνουμε λογαριασμό για να δούμε πόσο μέσα ή έξω έπεσαν τελικά ο Ρόμπερτ Ζεμέκις παρέα με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ -ήταν ο παραγωγός της ταινίας- στην προσπάθεια να προβλέψουν το σήμερα. Το ενδιαφέρον είναι πως σε γενικές γραμμές αυτό συνέβη, τουλάχιστον κατά προσέγγιση, αφού πολλά από όσα βλέπουμε στην ταινία αποτελούν πραγματικότητα ή, έστω, φαντάζουν πολύ λογικά και πιθανά για το εγγύς μέλλον.
Η αρχή πάντως στην ταινία γίνεται με την πιο αισιόδοξη -και αποτυχημένη- πρόβλεψη. Τους ιπτάμενους αυτοκινητόδρομους με τα οχήματα-τζετ που τους διασχίζουν σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες, θα τους δούμε πιθανότατα στον επερχόμενο «Πόλεμο των άστρων», όμως το ενδεχόμενο το συγκεκριμένο σκηνικό να μεταφερθεί στην… Κηφισίας μοιάζει μάλλον μακρινή. Το ίδιο ωστόσο δεν ισχύει και για το ιπτάμενο σκέιτμπορντ του Μάρτι Μακφλάι, καθώς ανάλογα αεριωθούμενα μοντέλα, έστω και πειραματικά, ήδη παρουσιάζονται από διάφορους κατασκευαστές. Εξίσου γνώριμα είναι και τα περισσότερα χαρακτηριστικά του μελλοντικού/παροντικού νοικοκυριού.
Οι επίπεδες τηλεοράσεις, οι βίντεο κλήσεις α λα skype, οι κάρτες μνήμης, ακόμη και οι φωνητικές εντολές είναι τεχνολογικά επιτεύγματα, τα οποία περισσότερο ή λιγότερο αποτελούν μέρος της καθημερινότητας του σύγχρονου ανθρώπου.
Εξίσου αξιοσημείωτη, πάντως, είναι και η τεχνολογία εκείνη που, ενώ παρουσιάζεται στην ταινία, σήμερα θεωρείται ήδη ξεπερασμένη. Οι υπολογιστές, για παράδειγμα, που βλέπουμε εκεί φαίνονται μάλλον ογκώδεις και απαρχαιωμένοι, αντιπαραβάλλονται περισσότερο με τα μοντέλα από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Το ίδιο αναχρονιστική μοιάζει και η χρήση των τηλεφωνικών θαλάμων, οι οποίοι την εποχή των κινητών τηλεφώνων έχουν καταστεί πια σχεδόν διακοσμητικοί· είναι πάντως απορίας άξιο πώς η ύπαρξη ιπτάμενων αυτοκινήτων ήταν για τους δημιουργούς πιο αυτονόητη από αυτή των κινητών. Ο πιο αστείος αναχρονισμός όμως είναι αυτός που έχει να κάνει με τα φαξ: όταν ο πατέρας του Μακφλάι απολύεται από τη δουλειά του, η «λυπητερή» καταφθάνει μέσω των συσκευών φαξ, οι οποίες βρίσκονται σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού, μέχρι και στο μπάνιο. Φαίνεται πως για κάποιο λόγο στα τέλη του ’90 το φαξ εθεωρείτο το μέλλον της επικοινωνίας…
Υπάρχουν βέβαια, όπως αναφέραμε και παραπάνω, μερικά «καλούδια» τα οποία δεν έχουμε δει ακόμη στην εποχή μας -ωστόσο και αυτά δεν μοιάζει καθόλου απίθανο να λανσαριστούν τα επόμενα χρόνια. Αλλωστε ποιος θα έλεγε όχι σε παπούτσια τα οποία δένονται μόνα τους ή σε ρούχα των οποίων το υλικό τους επιτρέπει να προσαρμόζονται αυτόματα στο μέγεθος εκείνου που τα φοράει;
Ας ελπίσουμε, πάντως, αν και όποτε αυτά εμφανιστούν, να είναι λιγότερο κακόγουστα από εκείνα της ταινίας. Κατά τα λοιπά, χρήσιμο φαίνεται και το drone που βγάζει βόλτα τον σκύλο στη γειτονιά των Μακφλάι (μετά τα ρομπότ-διανομείς του Amazon, δεν πρέπει να απέχουμε πολύ) ενώ αληθινή σωτηρία θα ήταν και εκείνη η τεχνολογία που επιτρέπει στον καθηγητή Μπράουν να τροφοδοτεί το ντεπόζιτο του Delorean με μπανανόφλουδες και ξεθυμασμένη μπίρα.
Οι δημιουργοί του «Επιστροφή στο Μέλλον» βέβαια ασχολήθηκαν και με τη διατροφή μας. Εκεί, μην μπορώντας μάλλον να αποφασίσουν μεταξύ αισιόδοξου και απαισιόδοξου σεναρίου, αποφάσισαν να τα συμπεριλάβουν και τα δύο. Ετσι κατά τη διάρκεια του γεύματος βλέπουμε ένα εντυπωσιακό είδος ασανσέρ γεμάτο φρέσκα λαχανικά να κατεβαίνει από την οροφή, με τον κάθε ένα να κόβει επιτόπου όποιο από αυτά θέλει.
Από την άλλη, το κυρίως πιάτο καταφτάνει υπό τη μορφή μιας μικροσκοπικής πίτσας, η οποία τοποθετείται σε ένα είδος φούρνου μικροκυμάτων για να μετατραπεί σε ένα τεράστιο αντίστοιχό του, με δυσοίωνα πλαστική όψη. Το «μέλλον» λοιπόν είναι εδώ. Η αλήθεια είναι πως, μόλις 26 χρόνια μετά την ταινία, ο κόσμος της επιστημονικής φαντασίας που παρουσιάζεται στο πρώτο κομμάτι της, δεν προκαλεί δέος ούτε μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Μπορεί να πέρασε πάνω από ένας αιώνας από την εποχή του Ιουλίου Βερν για να πάμε «Από τη Γη στη Σελήνη», ωστόσο οι εξελίξεις πλέον τρέχουν με σαφώς ταχύτερους ρυθμούς.
