Ο Μάθιου Μακόναχι μοιάζει λίγο με τους σπουδαίους ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες· ο κόσμος πηγαίνει στο γήπεδο –στο σινεμά, στην προκειμένη περίπτωση– μόνο και μόνο για να τους δει, ανεξαρτήτως αν η υπόλοιπη ομάδα (καστ, σκηνοθέτης) παίζει ιδιαίτερα καλά ή αν το αποτέλεσμα θα είναι επιτυχημένο. Το έχει κατακτήσει αυτό ο Αμερικανός ηθοποιός, ειδικά τα τελευταία χρόνια, με τις παρουσίες του σε φιλμ όπως τα «Dallas Buyers Club», «Ενα καλοκαίρι», αλλά και στο τηλεοπτικό «True Detective», και πλέον πολλοί λένε πως ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσός. Στην κυριολεξία σχεδόν, αφού στη νέα του ταινία, το «Gold» (**½), που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, υποδύεται έναν χρυσοθήρα σε ένα στόρι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Ο Κένι Γουέλς, κληρονόμος της επιτυχημένης οικογενειακής επιχείρησης εξόρυξης μετάλλων, βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο. Με τις ελπίδες του να στερεύουν, θα αποφασίσει να παίξει το τελευταίο του χαρτί με συνεταίρο έναν φιλόδοξο γεωλόγο (Εντγκαρ Ραμίρεζ), ο οποίος είναι πεπεισμένος ότι γνωρίζει την τοποθεσία μιας μεγάλης φλέβας χρυσού κάπου στη ζούγκλα της Ινδονησίας. Από εκεί και έπειτα ξεκινάει ένα ατέλειωτο παιχνίδι τυχοδιωκτισμού, απληστίας αλλά και ονείρων που, όπως (όχι και τόσο πειστικά) αναφέρει ο Κένι, δεν αφορούν τα χρήματα αλλά τον ίδιο το χρυσό.
Ο Στίβεν Γκέιχαν («Syriana») σκηνοθετεί εδώ την ιστορία δύο σύγχρονων χρυσοθήρων, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους προγόνους τους, φεύγουν από την Αμερική ταξιδεύοντας στην εξωτική Νοτιοανατολική Ασία, προκειμένου να χτυπήσουν τη μεγάλη φλέβα. Ο πυρετός του χρυσού, κυριολεκτικά ανάγλυφος πάνω στον διαρκώς ιδρωμένο και μισομεθυσμένο Μακόναχι, είναι ο πυρήνας της ταινίας, ωστόσο αυτή (δυστυχώς) πάει και παρακάτω. Σε μια προσπάθεια να συγκεράσει στοιχεία από τον «Λύκο της Γουόλ Στριτ» αλλά και από καθαρές περιπέτειες όπως το «Ματωμένο διαμάντι», το «Gold» καταλήγει μάλλον άνισο και αμήχανο προς το τέλος· εκεί που νομίζεις πως θα δεις μια εύστοχη αποδόμηση του αμερικανικού ονείρου, καταλήγεις περισσότερο με έναν φθηνό υποβιβασμό του.
Τα «Δολοφονικά αμαξίδια» (***) είναι μια περιπετειώδης σάτιρα που μας έρχεται από την Ουγγαρία με γκανγκστερικό άρωμα και τον Χρυσό Αλέξανδρο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στις αποσκευές της. Η πρωτοτυπία της υπόθεσης είναι πως οι πρωταγωνιστές – πληρωμένοι εκτελεστές είναι δύο νεαροί περιορισμένοι σε… αναπηρικά αμαξίδια, που στρατολογούνται από έναν πρώην πυροσβέστη (επίσης περιορισμένης κινητικότητας) που δουλεύει για τη μαφία. Το φιλμ του Ατίλα Τιλ πιάνει το θέμα των διακρίσεων από μια ανάλαφρη, χιουμοριστική πλευρά, επιτυγχάνοντας μάλιστα πολύ περισσότερα από αντίστοιχες δακρύβρεχτες πραγματείες
Η «Επιχείρηση Ανθρωποειδές» (**½) του Σον Ελίς («Cashback») μας στέλνει στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να παρακολουθήσουμε μια δραματική πτυχή του: τη δολοφονία του σκληρότερου ίσως από τους ηγέτες των Ναζί, Ράινχαρντ Χάιντριχ, από δύο Τσέχους αντιστασιακούς στην Πράγα την άνοιξη του 1942. Η δράση εναλλάσσεται αβίαστα με τις παύσεις, χωρίς να χάνει σχεδόν καθόλου τον ρυθμό της έως το τέλος, ενώ και το φόντο της κατεχόμενης πόλης είναι αρκούντως πειστικό. Στα συν και η ερμηνεία του Σίλιαν Μέρφι, που υποδύεται τον έναν από τους δύο μαχητές.
Κυκλοφορεί ακόμη το «Warrior’s Gate», εφηβική περιπέτεια, στην οποία νεαρός γκέιμερ μεταφέρεται στην αρχαία Κίνα, όπου θα τα βάλει με πανίσχυρους εχθρούς. Αρωγός του, οι ικανότητες κουνγκ φου που απέκτησε από τις άπειρες ώρες ενασχόλησης με τα βιντεοπαιχνίδια.
