Δεν κατάλαβα (αν και είδα και τις δύο παραστάσεις των Μεγάλων Καναδικών Μπαλέτων του Μόντρεαλ στο Μέγαρο Μουσικής, 3 και 4/4) τι έλειπε, ποιο πιόνι ή νούμερο ή σκηνή από το φερώνυμο μπαλέτο του περιφανούς Ισραηλινού χορογράφου. Και ας έχω ξαναδεί αυτό το «συμπίλημα» τρεις φορές.
Την 1η στο Ηρώδειο, στο πάλαι ποτέ ένδοξο Φεστιβάλ Αθηνών (1999) με τίτλο «Αποσπάσματα από τα έργα του Ohad Naharin» παρουσιασμένα από την Batsheva Dance Company & Batsheva Ensemble, The Junior Company. Πολλές οι αναμνήσεις αλλά την έναρξη τότε τη σηματοδοτούσε ένας τυμπανιστής που «κροτούσε» μέσα από την κεντρική πύλη της σκηνής.
Αυτό αφαιρέθηκε από την Μπιενάλε της Λυών και του Τελ Αβίβ λίγο καιρό μετά. Αντικαταστάθηκε από το εξαντλητικό σόλο ενός χορευτή επί σκηνής σε ολόκληρη τη διάρκεια της εισόδου του κοινού με… ρουμπίτσες και τσατσά! Αν το πρόγραμμα τότε κατέγραφε από πού προέρχονταν τα πέντε κύρια κομμάτια της παράστασης (έργα από το 1989 μέχρι το 1998), τώρα καταγραφόταν μόνον η μουσική. Πού να θυμάται κανείς πού είδε ποιο;
Αυτό το οποίο παραμένει ανεξίτηλα καρφωμένο στη μνήμη είναι ότι πρόκειται για μια μοναδική χοροθεατρική εμπειρία με… φλάμπουρο την εναρκτήρια έμπνευση: όλος ο θίασος με unisex γκρι κοστούμια και ρεπούμπλικες κάθεται σε καρέκλες στο ημικύκλιο, εκτινάζεται τραγουδώντας μια άγρια εβραϊκή μελωδία και πέφτει στο πάτωμα. Στο τέλος… γδύνονται. Από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια στον σύγχρονο χορό!
Ο Ναχαρίν δεν είναι γόνιμος, παραγωγικός. Μάλλον το αντίθετο. Και τα έργα του είναι συνήθως σεμνής χρονικής διάρκειας. Οταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Συγκροτήματος τού ζήτησε κάτι για το Μπαλέτο το 2002 εκείνος απάντησε ότι… δεν είχε έμπνευση και θα του έδινε κάτι που συνηθίζει – διάφορα έργα με, για την περίπτωση, διαφορετικούς… συνδέσμους (τα παραπάνω από τη συνέντευξη Τύπου).
Αυτά τα links αποδείχτηκαν οι αδύναμοι κρίκοι. Και ήταν δύο κομμάτια μόνο με γυναίκες. Ομως και ο Ναχαρίν όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοι χορογράφοι, είναι «δουλευτής» ανδρών. Και το αποτέλεσμα δεν διαφέρει καθόλου από τις αντίστοιχες συνδέσεις του παρελθόντος.
Και όλοι οι χορευτές απέδειξαν ότι είναι ισάξιοι των ομολόγων της ισραηλινής ομάδας. Και ότι τα Μεγάλα Καναδικά Μπαλέτα του Μοντρεάλ δεν παίρνουν τον τίτλο τους από το μεγάλος (σε μέγεθος ή έκταση) αλλά από το Μέγας! Και ο νοών νοείτω.
