Επέστρεψε το Βασιλικό Μπαλέτο στην… Αθήνα και στην Αίθουσα Ν. Σκαλκώτα του Μεγάρου Μουσικής είχαμε σε απευθείας μετάδοση από το Κόβεντ Γκάρντεν την (σε συμπαραγωγή με το Εθνικό Μπαλέτο του Καναδά) τελευταία επιτυχία του «Ενα Χειμωνιάτικο Παραμύθι» (28/4). Σε τρεις πράξεις με πρόλογο ο Christopher Wheeldon χορογραφεί τη φερώνυμη κωμωδία του Σαίξπηρ (σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνεται το έργο στην έκδοση των Απάντων του Βάρδου) που αποτελεί και ένα από τα τελευταία έργα του. Δύσκολο το εγχείρημα (ομολογώ ότι δεν μπορώ να πω πόσο πιστά ακολουθεί το πρωτότυπο) είναι τόσο περίπλοκο με τις γνωστές ελισαβετιανές απιθανότητες και μπερδεψιές ώστε φορές – φορές καταντά να πλησιάζει, μισή… χιλιετηρίδα πριν, το θέατρο του παραλόγου ενός Ιονέσκο! Ας τα ξεχάσουμε αυτά.
Είδαμε πριν και πάνω απ’ όλα υπέροχο χορό. Καθαρό, κλασικό, νεοκλασικό με κάποιες «μοντέρνες» γειτνιάσεις. Με χαρά ανακαλύπτω και ιδιαίτερες εκφραστικές και δραματικές ικανότητες στους συνήθως ψυχρούς, παραδοσιακούς καθωσπρεπισμούς της Αγγλικής Σχολής. Οι ρόλοι ανήκουν ως επί το πολύ στους άνδρες (η ηρωίδα στην α΄ πράξη είναι… έγκυος!) και ο Wheeldon αποδεικνύεται μαέστρος σε αυτό. Οι χορευτές του άρπαξαν τις τεχνικές και δυναμικές απαιτήσεις του και παρέδωσαν έξοχα enchainements σε βαριασιόν, ντουέτα και περίπλοκα τρίο. Αλλη πρωτοτυπία: ο δεύτερος γυναικείος ρόλος ανήκει σε μια… οικονόμο – παραμάνα! Αυτό το είχα δει μόνο στην όπερα του Ρ. Στράους «Η Γυναίκα χωρίς Σκιά».
Από κει και πέρα όλα υπήρξαν υπερθετικά. Δεν χρειάζονται σχόλια για την Ορχήστρα του Κόβεντ Γκάρντεν. Και ο μαέστρος της χάρηκε τις περιπλοκές της πρωτότυπης παρτιτούρας του μέχρι τώρα αγνώστου μου συνθέτη Joby Talbot. Απ’ όλα είχε αυτή η μουσική: μέχρι και λαϊκή παραδοσιακή (βοημική;) μπάντα επί σκηνής. Τα ακαθόριστης εποχής καλόγουστα κοστούμια (με φούστες ή μακριές ζακέτες unisex στους άνδρες) τόνιζαν θετικά την κινησιολογία. Τα σκηνικά, απλά, λειτουργικά, γλυπτά, μεταφερόμενα ήταν έξοχα φωτισμένα. Τρομερός ο σχεδιασμός προβολών και αποκαλυπτικός ο –άλλη πρωτιά για μένα– σχεδιασμός των Silk Effects. Υφάσματα τεράστια με τις προβολές επάνω τους που σαν κύματα ή βροχή, μέρα ή νύχτα, ύπαιθρο ή κλειστοί χώροι προσέφεραν κι άλλη κίνηση σε αυτό το «Χειμωνιάτικο Παραμύθι». Ολοζώντανη η τηλεσκηνοθεσία. Παρόλο που η υπόθεση μεταφέρεται από τη Σικελία στη… Βοημία και πίσω πάλι, είχαμε και… χιονοπτώσεις!
