Τον καιρό εκείνο τον παλιό την οιαδήποτε προσέγγιση στη μουσική κωμωδία, στο μιούζικαλ επί το… ελληνικότερον, την οφείλαμε κυρίως στις κυρίες Αλίκη Βουγιουκλάκη και Σμαρούλα Γιούλη. Είναι γεγονός ότι το είδος, όπως και οι συγγενικές όσο και σοβαρότερες όπερες και οπερέτες, είναι πανέξοδο και πανάκριβο. Ορχήστρα, χορωδία, μπαλέτα, μονωδοί με ιδιαίτερες ικανότητες στην πρόζα, το τραγούδι και κάποιο… χορουδάκι. Χωρίς να ξεχνάμε τα πνευματικά δικαιώματα στην περίπτωση των σύγχρονων μιούζικαλ που είναι ιδιαίτερα τσουχτερά. Την αποκλειστικότητα είχε η Εθνική Λυρική Σκηνή, η οποία παρουσίαζε άφθονες οπερέτες ελληνικές και αυστρο-ουγγαρέζικες και κυκλοφορούσε το «ανέκδοτο» ότι όταν τα οικονομικά του οργανισμού πήγαιναν άσχημα αναβίωναν τον «Βαφτιστικό» – ουρές στα ταμεία! Η ΕΛΣ παρουσίασε και δύο ιδιαίτερα απαιτητικά «κλασικά μιούζικαλ» με εξαιρετική καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία: το «Φίλησέ με Καίτη» του Κολ Πόρτερ και το «Σόου Μπόουτ» του Τζερόμ Κερν.
Τα τελευταία χρόνια το αχανές Μπάντμιντον έχει αναλάβει τον βαρύ πολλαπλό ρόλο του παραγωγού, «οικοδεσπότη» μέσω προσκλήσεων αλλά και ενοικιαστή της σκηνής του προς τρίτους που μετακαλούν από το εξωτερικό ή οργανώνουν από το εσωτερικό μουσικά και χορευτικά έργα. Κλασικά και μοντέρνα μπαλέτα, μιούζικαλ, ελληνικές πρωτο-εμφανιζόμενες μουσικο-χορευτικές παραστάσεις, συναυλίες και μουσικά θεάματα του αποκαλουμένου «ελαφρού θεάτρου». Και όλα με εξαιρετική επιμέλεια και σοβαρότητα παραγωγής.
Να είναι τυχαίο ότι απαιτητικές επιτυχίες του εξωτερικού παρουσιάστηκαν περισσότερες από μια φορές σε αυτό το διάστημα; Σκέφτομαι τις «Γάτες» ή τη «Λίμνη των Κύκνων» του Μάθιου Μπουρν. Ελληνικές πρωτότυπες πλούσιες παραγωγές συναντούν την αγάπη του κοινού και… επανέρχονται για εβδομάδες παραστάσεων. Ούτε Μπροντγουέι ή Γουέστ Εντ να ’μαστε. Δεν έχει σημασία αν είναι το Μπαλέτο Μπεζάρ – Λωζάννη, ο Γούντι Αλεν ή οι «Στομπ», η Μαρινέλλα/Βέμπο, ο Μίκης Θεοδωράκης ή η «Θεία Επιθεώρηση που θα μας πάρει να φύγουμε»! Τα γεγονότα είναι αδιάψευστα. Το Μπάντμιντον παίζει έναν τεράστιο πολιτιστικό ρόλο στη ζωή της Αθήνας, δεν είναι καθόλου απλώς «διασκεδαστήριο». Εκεί και η «Πρισίλλα», περί της οποίας στο επόμενο.
