Και μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα ότι πρόκειται για κάποια «Βασίλισσα της ερήμου» κάπως… ελευθερίων ηθών. Περί… λεωφορείου πρόκειται. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: καταρχήν αντέδρασα στο θέμα, στο διαφημιστικό υλικό, στις ποικίλες τηλεοπτικές ή έντυπες συνεντεύξεις, όπως και στα… ξεκάθαρα υπονοούμενα. Πιστεύω ότι άνδρες ως γυναίκες, gays, travs, ή trans στο θέατρο ή στο σινεμά πρέπει να ερμηνεύονται από ηθοποιούς με εμφανέστατη τεστοστερόνη. Βλέπετε τα κινηματογραφικά «Μερικοί το προτιμούν καυτό», «Το κλουβί με τις τρελές» κ.ά. Τι θα αντιμετώπιζα εδώ; Μέχρι πού θα έφτανε το κωμικό (μη γίνει γελοίο), το εξωφρενικό (μη γίνει χαζοχαρούμενο), το κιτς (μη γίνει αηδιαστικό), το ακραίο (μη γίνει ξεφωνητό), θα ’χουμε κανένα… Φίφη; Με την εισαγωγή κιόλας –ω του θαύματος!– η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο, ξεχύθηκε στο αχανές Μπάντμιντον, η έξοχη ορχήστρα υπό τον Α. Πρίφτη, οι τρεις Divas που κατέβηκαν από τα ουράνια, οι σχεδιασμοί ήχου και φωτισμού, οι εμφανίσεις των σταρ, η γενικότερη αίσθηση μιας χαώδους disco των ’80s και ’90s, όλα με συνεπήραν κι άρχισα το χειροκρότημα. Οπως και τα πλήθη.
Δεν ξέρω πού αρχίζει αυτή η εμφανώς συμπαραγωγή με το West End. Ολα μοιάζουν «αλλοδαπά», αλλά όλα συμπληρώνονται στο εξαιρετικό έντυπο πρόγραμμα (Φ. Ευαγγελινός, σκηνοθεσία, χορογραφία). Να τονίσω ότι τα εξωφρενικά κοστούμια είναι του ιδίου διδύμου που το 1994 πήρε Οσκαρ για την κινηματογραφική «Πρισίλλα». Τι άλλο; Αν είχαμε εδώ βραβεία Olivier θα ψήφιζα αυτό το άθλιο bus! Επαινος για το Chorus Line, αγόρια (αρσενικά και… αμφίβολα) ή κορίτσια στο τραγούδι και τον χορό, έπαινος για τις τραγουδίστριες, σολίστ, και μπράβο στον πιτσιρικά Benji.
Ρόλοι και ερμηνευτές: Τελικά αυτός ο απανταχού παρών Π. Ορκόπουλος καταφέρνει να είναι παντού και πάντα έκτακτος. Συγκινητικός και με υπόγειο χιούμορ. Η Τάνια Τρύπη απολαυστική (ως συνήθως!) και στα δύο ετερόκλητα νούμερά της. Πρέπει να αδυνατίσει ευσπευσμένως. Λίγο λίγος ο Γ. Καπουτζίδης, πολύ πολύς ο Π. Πετράκης, υποκλίνομαι στον μη αναμενόμενο: o Φ. Σεργουλόπουλος (με σκηνική απειρία νομίζω) μετέφερε την αδεξιότητα στον ρόλο. Αποδείχθηκε διεθνής επιλογή. Και εδώ βραβείο, παρακαλώ. Φεύγοντας από το θέατρο με τα ενθουσιασμένα πλήθη και μες στην καλή χαρά, παραλίγο να ανακράξω: «Ζήτω το West End, το Broadway, το Hollywood!» Καλέ όχι: το Μπάντμιντον. Πού αλλού;
