Πριν από περίπου 60 χρόνια, τον καλό εκείνο τον καιρό, όταν ξεκινούσε το Φεστιβάλ Αθηνών (1955) περιοριζόταν στους μήνες Αύγουστο και Σεπτέμβρη. Με το πέρασμα του χρόνου προστέθηκε ο Ιούλιος και επεξετάθη ο Σεπτέμβριος. Πολύ αργότερα θα έχουμε Φεστιβάλ από τον Μάη μέχρι τον Οκτώβρη – σχεδόν εξάμηνο! Αλλά τα τελευταία 10 χρόνια, ο Αύγουστος έμεινε… κενός. Νεκρός. Παλιά κανονίζαμε τις διακοπές μας και τα… οικονομικά μας ανάλογα με τα -ως επί το πολύ χορευτικά- τεκταινόμενα των φεστιβαλικών μηνών. Ανακαλώ επιλεκτικά, αυγουστιάτικα και μόνο: την «Τύχη των Μυκηνών» με τον Χάραλντ Κρόιτσμπεργκ και τη (σήμερα ΚΣΟΤ) Σχολή της Κ. Πράτσικα. (1956). Το Μπαλέτο της Κρατικής Οπερας του Βελιγραδίου μας έφερε την πρώτη εν Ηρωδείω «Λίμνη των Κύκνων» (1957), ενώ το 1960 έφτανε για πρώτη φορά το ΑΒΤ (American Ballet Theatre). Μέγας ο Αύγουστος 1963: Για πρώτη φορά τα Μπαλέτα του 20ού αιώνα (Μορίς Μπεζάρ) και το θρυλικό ζεύγος Νουρέγεφ – Φοντέιν. 1965: το μοναδικό NYCB (New York City Ballet) του Τζορτζ Μπαλανσίν με χορογραφίες του ιδίου και του Τζερόμ Ρόμπινς. Το 1967 είχαμε την πολύ δική μας Χορευτική Ομάδα του Λυκείου των Ελληνίδων και το Μπαλέτο της Οπερας της Στουτγκάρδης σε Ηρώδειο και Λυκαβηττό.
Την κατά το δυνατόν πλησιέστερη στην πρωτότυπη έκδοση «Λίμνη των Κύκνων» πρότεινε το Μπαλέτο του Θεάτρου Στανισλάβσκι Μόσχας (1975), ενώ από την άλλη άκρη του κόσμου έφτανε σ’ ένα άδειο Ηρώδειο η Ομάδα του Μερς Κάνινγχαμ (1976) και συνεχίζονταν οι επισκέψεις του Μπεζάρ. 1977: το Μπολσόι εν σώματι με «Λίμνη», «Ζιζέλ», και τον… αφάνταστο ακόμη τότε «Σπάρτακο». Το Βασιλικό Μπαλέτο της Αγγλίας (1978) διαδέχθηκαν ο Αλβιν Εϊλι (επιτέλους, 1982), η Μάγια Πλισέτσκαγια με το Μπαλέτο της Λιθουανίας (1983) και μη λησμονείτε ότι μιλάμε μόνο για τον μήνα Αύγουστο με πολύ προσωπικές επιλογές. 1984: Το Μπαλέτο της Οπερας του Παρισιού με τον Νουρέγεφ, 1985 τα Κίροφ, 1987 τα Μπαλέτα Μπατσέβα του Ισραήλ. Το 1988 οργανώθηκε το πρώτο «Γκαλά αστέρων-Κάτω από την Ακρόπολη» και επανέκαμψε το Μπολσόι. Το 1989 θα έχουμε τη Χορευτική Ομάδα του Λυκείου Ελληνίδων και το Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας, ενώ το 1990 προσκλήθηκαν τα υπέροχα ανανεωμένα Μπαλέτα του Μόντε Κάρλο.
Τίποτε το αξιόλογο έκτοτε μέχρι που ο Αύγουστος κρίθηκε ότι ανήκει στα… μπάνια του λαού που θα απουσίαζε επιδεικτικά από τις φεστιβαλικές προσφορές. Κι έτσι φτάσαμε στο 2014 σε έναν ποικιλότροπα νεκρό μήνα Αύγουστο. Τι ανία!
