Στον κύκλο Χορός/Θέατρο/Εικαστικά τοποθέτησε η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών την παράσταση των Lemi Ponifasio/Mau (L.P.) «Το Κόκκινο Σπίτι». Από το σκηνοθετικό σημείωμα του L.P.: «Προς το Διάστημα. Τη στιγμή που γεννιόμαστε μας εμφυτεύεται το λογισμικό του πολιτισμού. Από την εποχή του Κήπου της Εδέμ υπάρχουμε σε ένα πανοπτικό καθεστώς με έναν πανταχού παρόντα μηχανισμό επιτήρησης: ο Θεός, το Google, η Κυβέρνηση, η κοινωνία, οι μυστικές υπηρεσίες, το Facebook, οι πολυεθνικές ή η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ». Αυτά και πολλά άλλα για να καταλάβουμε (;) τα σχετικά με τα μυθολογικά/προϊστορικά της Σαμόα. (Ωκεανία, δυτικά της Ταϊτής, ανατολικά των Φίτζι). Ολες οι μυθολογίες είναι γοητευτικές. Το πώς μεταφράζονται σε 90’ ατέρμονης και επαναλαμβανόμενης πράξης είναι κάτι άλλο.
Πολύ σωστή η τοποθέτηση στα Εικαστικά. Ο L.P. υπεύθυνος για τα πάντα αλλά με συνεργό τους αποκαλυπτικούς φωτισμούς της Ε. Tοντ δημιούργησε εικόνες εξαιρετικής αισθητικής. Φυσικά στα άσπρα, μαύρα και φαιά. Για τη χορογραφία δεν μιλώ, δεν υπήρχε. Μία ατέλειωτη σειρά από βηματάκια πέρα δώθε για οκτώ μαυροντυμένους κυρίους που έβγαζαν κραυγές, πετούσαν λέξεις σε ακατανόητη διάλεκτο, χτυπώντας και τους μηρούς τους. Ενας μισογδύθηκε ιεροτελεστικά, πασαλείφτηκε με αίμα, ενώ μία «γυμνή» κυρία με ξανθή περούκα ή skinhead ανέμιζε νευρικά τα χέρια της δώθε κείθε. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι εκνευριστικοί: για ένα 10’ είχαμε τον μονότονο χτύπο ενός κατειλημμένου τηλεφώνου, μπιπ μπιπ μπιπ…
Πάντα αμφισβητώ –όσο κι αν επικροτώ– τους πολλούς παράγοντες μιας παράστασης. Εδώ είχαμε 12 και 7 συμπαραγωγούς. Εξαιρώντας Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και τη Στέγη μας, όταν εμπλέκονται γαλλικά, ολλανδικά και εσχάτως εκ Λουξεμβούργου ιδρύματα, ξυπνά μέσα μου η… ανησυχία για τα κόμπλεξ των αποικιοκρατών που έχασαν μεν τις αποικίες τους αλλά νιώθουν πάντα ένοχοι. Και ενισχύουν τις πολιτιστικές/καλλιτεχνικές εκφάνσεις, κυρίως, αφρικανικών, ασιατικών και, τώρα, νοτιο-ειρηνικών ομάδων. Εστω. Ας βλέπουμε τι γίνεται κι από δω κι από κει. Ομως τόση εγκεφαλική διεργασία πια! (Στέγη 07/11)
