Van (φαν) για τον Χανς φαν Μάνεν (γεν. 1932), τον Ρούντι φαν Ντάντσιχ (1933-2012), τον Τερ φαν Σάικ (1936-). Σχεδόν… τρίδυμοι, αυτοί οι τρεις θαυμαστοί Ολλανδοί «γεννήθηκαν», θα μπορούσαμε να πούμε, από την ίδια «μάνα»: τη Σόνια Γκάσκελ, τη Λιθουανή-Ολλανδή ιδρύτρια του Μπαλέτου των Κάτω Χωρών. Οι τρεις «φαν» ξεκίνησαν τη μοναδική στην ιστορία του καθολικότερου (όχι μόνο του ολλανδικού) χορού πορεία τους υπό την εμπνευσμένη αιγίδα της. Από το 1960 ο Χανς φαν Μάνεν υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής τού μόλις οργανωμένου (1959) Ν.D.T., του Χοροθεάτρου των Κάτω Χωρών δηλαδή. Και οι 3 «φαν» δημιούργησαν μια συναρπαστική «μοντέρνα» γλώσσα που μιμήθηκαν πολλοί αμέσως μετά. Ανανέωσαν το τεχνικό βηματολόγιο, το γλωσσάρι της θεατρικής πλευράς του χοροθεάτρου, προσέλκυσαν νέο αίμα από τον Νέο Κόσμο για τη δημιουργία μιας νέας διαλέκτου, μιας νέας γλώσσας, μιας νέας άποψης και προοπτικής στην ανέλιξη του είδους.
Πολύ γρήγορα το N.D.T. πήρε εξέχουσα θέση στις προτιμήσεις τόσο των ειδημόνων όσο και του μεγάλου κοινού. Παρεμπιπτόντως: ήταν το πρώτο χορευτικό συγκρότημα που επέβαλε, παράλληλα με τα κλασικά, και μαθήματα μοντέρνου χορού στην ομάδα. Με την παραίτηση του Φαν Μάνεν (1970) το συγκρότημα άρχισε μια επικίνδυνη κατιούσα μέχρι το 1975, οπότε το ανέλαβε στα στιβαρά του χέρια και στην εμπνευσμένη του μεγαλοφυΐα ο Τσέχος Γίρζι Κίλιαν, ο οποίος θα ιδρύσει λίγο αργότερα το N.D.T. 2 (για τους πολύ νέους χορευτές) και το N.D.T. 3 (για τους αρκετά… ώριμους). Και τα 3 συγκροτήματα έχουμε απολαύσει τόσο στο παλιό «μεγάλο» φεστιβαλικό Ηρώδειο (1972, 1984, 1992, 1995, 2004) όσο και στην Πειραιώς, αργότερα.
Η στήλη πανηγυρίζει για την απόφαση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να προσκαλεί σε τακτά διαστήματα το N.D.T. Πρόκειται για καλλιτεχνική/πνευματική προσφορά μεγάλης σημασίας και προσωπικά εύχομαι οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται στην ηγεσία και στις γενικότερες δομές και απόψεις της λειτουργίας του Μεγάρου να μην απορρίψουν αυτό τον πολιτιστικό θεσμό. Για το πρόγραμμα που παρακολουθήσαμε, στο επόμενο.
