Τρία «μελαγχολικά», ποιητικά με κάποιες εκρήξεις αγανάκτησης αλλά και βιαιότητας, «συγγενικά» σε ατμόσφαιρες, θα λέγαμε, μπαλέτα μάς προσέφερε το θαυμαστό Χοροθέατρο των Κάτω Χωρών 1 (NDT1, γράψαμε ήδη ότι υπάρχουν και τα 2 και 3). Παραδόξως το ύφος, οι συλλήψεις και οι χορογραφικές αποδόσεις στον προγραμματισμό έβαιναν… ανάποδα. Το τρίτο και μακρύτερο μπαλέτο «Stop-Motion» (2014) του ζεύγους Σολ Λεόν και Πολ Λάιτφουτ ήταν το πιο αδύναμο –μια αναμονή για κάτι που δεν ήρθε ποτέ; Η άμμος που εκτοξεύτηκε, κάπου, μας μπέρδεψε και τα γυναικεία κοστούμια ήταν ακαλαίσθητα. Το έχω ξαναγράψει: το ζεύγος δεν με έχει πείσει ακόμη για τις χορογραφικές του υπερβατικές ικανότητες. Οπως επίσης έχω ξαναγράψει, υπάρχουν μυριάδες συναρπαστικοί χορευτές (και το NDT διαθέτει αρκετούς από αυτούς), χορογράφοι όμως αντάξιοί τους λίγοι.
Χάρηκα εξαιρετικά που ένα μπαλέτο του μεγάλου Χανς φαν Μάνεν επέστρεψε στο ρεπερτόριο του NDT 1. Να ελπίσουμε ότι μπαλέτα του απωτέρου παρελθόντος που στήριξαν την ομάδα θα αναβιώσουν; Τέτλεϊ, Σόκολοφ, Μπάτλερ αξίζουν τη διαιώνιση. Το «Μικρό Ρέκβιεμ» (1993) διαθέτει μια έντονη ατμόσφαιρα πορείας –προς τα πού; Τον θάνατο, αφού είναι Ρέκβιεμ και ας συμπληρώνεται ο τίτλος της σύνθεσης «Για μια πόλκα»! που, όταν φτάνει, οι πορευόμενοι εκρήγνυνται. Το δραματικό φινάλε, με 2 άνδρες ξαπλωμένους να έχουν ανάμεσά τους μια γυναίκα, άφηνε πολλά σεξουαλικά υπονοούμενα, αλλά ο φαν Μάνεν είχε πάντα αδυναμία… στο σεξ –στα έργα του εννοώ.
Για το εναρκτήριο «Solo Echo» (2012), η χορογράφος Κρ. Πάικ αντλεί την έμπνευσή της από το ποίημα του Μ. Στραντ «Αράδες για τον Χειμώνα». Το μαγνητικό σκηνικό θύμιζε πεφταστέρια ή πυγολαμπίδες την άνοιξη, όμως όχι, το πρόγραμμα και οι στίχοι μιλούν για τον αδιάκοπο στροβιλισμό νιφάδων του χιονιού. Η υπέροχη μουσική του Μπραμς, 2 μέρη από τις 2 σονάτες του για βιολοντσέλο και πιάνο, φόρτιζε συγκινησιακά την ατμόσφαιρα. Σε συνδυασμό με τη χορογραφική ευρηματολογία και το «δούλεμα» κορμών και άκρων των υπέροχων χορευτών (το έγραψα; ναι, το ξαναγράφω), το μπαλέτο έφερνε δάκρυα στα μάτια. Δεν συμβαίνει συχνά στον χορό αυτό, ιδιαίτερα στον «μοντέρνο» χορό. Οπως είπε και στη συνέντευξη Τύπου ο καλλιτεχνικός διευθυντής του NDT1, Π. Λάιτφουτ: «Ξεκινάμε με το πιο δυνατό κομμάτι, ένα χτύπημα με σφυρί στα συγκινησιακά μας πλέγματα». Ακριβώς! (Μέγαρο Μουσικής 05.03)
