Την ώρα που ο Δημήτρης Παπαϊωάννου θα βρίσκεται τελετάρχης ξανά, αυτή τη φορά στους 1ους Ευρωπαϊκούς Αγώνες που διοργανώνει το Αζερμπαϊτζάν στο Μπακού (σήμερα η τελετή έναρξης), νέα του Ελληνα χορογράφου ταξιδεύουν σε εμάς μεγεθύνοντας τη χαρά και την υπερηφάνειά μας.
Οι δύο τελευταίες του παραστάσεις, τα έργα Still Life και «Πρώτη Υλη», πρόκειται να παρουσιαστούν σε σημαντικά θέατρα του κόσμου στο πλαίσιο μιας μεγάλης διεθνούς περιοδείας.
Κατ’ αρχάς το Still Life, η πιο πρόσφατη παραγωγή του Παπαϊωάννου που είδαμε στη Στέγη, θα ανέβει στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά τον Σεπτέμβριο και τον Νοέμβριο που μας έρχονται. Ενδιάμεσα θα ταξιδέψει στο Μπορντό της Γαλλίας για το Φεστιβάλ Novart (7, 8/10), στο Παρίσι (Theatre de la Ville, Festival d’ Automne, 13-16/10) και στο Μιλάνο (Teatro dell’ Arte, 22-25/10). Αμέσως μετά τις παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σειρά έχει η Στοκχόλμη και το Dansens Hus (5, 6/11). Το 2016 θα βρει τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στο Σαντιάγκο της Χιλής (15-19/1, Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Σαντιάγκο αλ Μιλ), ενώ την άνοιξη του 2016 το Still Life θα παρουσιαστεί στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας (Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Σάο Πάολο) και στην Αμβέρσα του Βελγίου (deSingel International Arts Campus). Να σημειώσουμε ότι η περιοδεία (της οποίας θα ανακοινωθούν αργότερα κι άλλοι σταθμοί) είναι παραγωγή της 2Works σε συνεργασία με την Change Performing Arts και με την υποστήριξη της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.
Τώρα σχετικά με την «Πρώτη Υλη» η είδηση είναι πως ετοιμάζεται μια ειδική εκδοχή του έργου για το ιστορικό Teatro Olimpico στη Βιτσέντζα της Ιταλίας (2, 3/10) στο πλαίσιο του 68ου Ciclo di Spettacoli Classici.
Από το 1986, που ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ίδρυσε μαζί με την Αγγελική Στελλάτου την Ομάδα Εδάφους, δεν έχει σταματήσει να εκπλήσσει, δημιουργώντας έργα απέριττης ομορφιάς και πυκνής έντασης. Ο ζωγράφος, δημιουργός κόμικς, σκηνογράφος, ερμηνευτής, χορογράφος και σκηνοθέτης έχει αποδείξει ότι περνάει με χαρακτηριστική άνεση από μεγάλα θεάματα σε λιτά ντουέτα. Στην «Πρώτη Υλη» επέστρεψε στα βασικά. Χωρίς σκηνικά, κοστούμια, μουσική ή σύνθετο φωτισμό επικεντρώθηκε στο σώμα. Επιπλέον, επιστρέφοντας ο ίδιος στη σκηνή έπειτα από δέκα χρόνια, υπενθύμισε ότι δεν χρειάζονται πολλά για να δημιουργηθεί η μαγεία της τέχνης. Στο πρόσφατο Still Life πήγε ακόμη πιο πέρα, δημιουργώντας ένα έργο που απογυμνώνει τα συνθετικά του υλικά. Κάτω από ένα μεγάλο ουρανό, σε μια σκηνική ερημιά, ο άνθρωπος-εργάτης αναμετριέται με τη βαρύτητα των βασικών υλικών στην προσπάθειά του να ενωθεί με την ελαφρότητα του σύμπαντος που τον περιέχει. Τα σώματα ισορροπούν και διασπώνται, δημιουργώντας οπτικές απάτες με στόχο να φωτίσουν σταδιακά την αναζήτηση του ανθρώπου για νόημα.
