Το νέο πρότζεκτ του Γιάννη Αντωνίου, Scale 1:100, ενώνει χορευτές, χορογράφους, εικαστικούς, μουσικούς, περφόρμερ.

Κεντρικό θέμα του «Wisteria Maiden» του Αντώνη Φωνιαδάκη είναι η έννοια της μεταμόρφωσης.

Διαβάζοντας το δίφυλλο προγραμματάκι του Μεγάρου Μουσικής για το μπαλέτο «Η Λίμνη των Κύκνων» σε άμεση μετάδοση (17/03) από τη Βασιλική Οπερα του Κόβεντ Γκάρντεν με το Βασιλικό Μπαλέτο, φυσικά αρχικά συγκινήθηκα.

Μια διαφορετική «ανάγνωση» από τον Ρενάτο Τζανέλα, καλλιτεχνικό διευθυντή του Μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής, κάνει πρεμιέρα στο Μέγαρο Μουσικής.

Πάντα αμφισβητούσα τη χορογράφηση της μουσικής των συγχρόνων μας εθνικών «έντεχνων μεγάλων» συνθετών. 

Απ’ όλες τις άφθονες χορογραφίες της μεγάλης κυρίας του «μοντέρνου» ελληνικού χορού Ραλλούς Μάνου για το Ελληνικό Χορόδραμα, εκείνη που δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου είναι ο «Μαρσύας».

Η Φαίδρα των Rootless Root αναπαριστά την πειθήνια σύζυγο και την τιμωρό της απιστίας, τη στοργική μητέρα και την απεγνωσμένη βρεφοκτόνο.

Momix, η θρυλική ομάδα αθλητικού, ακροβατικού χορού, επανέρχεται δριμύτερη.

Τρία «μελαγχολικά», ποιητικά με κάποιες εκρήξεις αγανάκτησης αλλά και βιαιότητας, «συγγενικά» σε ατμόσφαιρες, θα λέγαμε, μπαλέτα μάς προσέφερε το θαυμαστό Χοροθέατρο των Κάτω Χωρών 1 (NDT1, γράψαμε ήδη ότι υπάρχουν και τα 2 και 3).

Van (φαν) για τον Χανς φαν Μάνεν (γεν. 1932), τον Ρούντι φαν Ντάντσιχ (1933-2012), τον Τερ φαν Σάικ (1936-). Σχεδόν… τρίδυμοι, αυτοί οι τρεις θαυμαστοί Ολλανδοί «γεννήθηκαν», θα μπορούσαμε να πούμε, από την ίδια «μάνα»: τη Σόνια Γκάσκελ, τη Λιθουανή-Ολλανδή ιδρύτρια του Μπαλέτου των Κάτω Χωρών. 

Ο Ακραμ Καν, αν και «ιερό τέρας» του σύγχρονου χορού, παραμένει σεμνός, έτοιμος να ανακαλύψει, να δημιουργήσει, να ελπίσει.