Η Μάγια Πλισέτσκαγια επιλέγει ερμηνευτές και ρεπερτόριο σε μια βραδιά αφιέρωμα για τα ενενηκοστά της γενέθλια.

Στα Χανιά επανέρχομαι για το Φεστιβάλ Χορού dance days 4 που, όπως έγραψα ήδη, διοργανώνει η Σοφία Φαλιέρου με τη ΣΥΝ/ΚΙΝΗΣΗ και όπου τα πάντα, ή περίπου, προσφέρονται εθελοντικά. Το τονίζω! 

Στο διάλειμμα της τελευταίας παράστασης της «Ζιζέλ» του Grigorovich Ballet Theatre of Russia στο Ηρώδειο (10/9) βρέθηκα να περπατάω πίσω από τον Αλέξη Κωστάλα.

«Dance days 4 (d.d.4)» είναι ο τίτλος του Φεστιβάλ Χορού που οργανώθηκε φέτος στα Χανιά (23-30/07) και εγώ βρέθηκα εκεί (26-29/07) καλεσμένος από 2 φορείς: το d.d.4 και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κερκύρας.

Μας είχαν υποσχεθεί ότι η παράσταση της Martha Graham Dance Company στο Ηρώδειο (12/7) θα στολιζόταν από ένα ολόγιομο φεγγάρι. Είχαμε πανσέληνο μεν, δεν φάνηκε δε από τις καμάρες του Ρωμαϊκού Αμφιθεάτρου.

Από σύμπτωση και χωρίς να γνωρίζω τίποτε σχετικά με την Τρίσα Μπράουν είχα δει κάπου στα τέλη του ’60 – αρχές ’70 ένα σόλο της στη Ν. Υόρκη. Χρόνια μετά τη συνάντησα, γνώρισα και αγάπησα στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.

«Το μπαλέτο είναι γυναίκα. Ο μοντέρνος χορός άνδρας». Είχε δηλώσει ο Τζορτζ Μπαλανσίν, και χρόνια μετά ο Μορίς Μπεζάρ προσυπέγραφε.

Μέσα στην πολλή και ποικίλη «βαβούρα» των αλλεπάλληλων χορών – προτάσεων του Ελληνικού Φεστιβάλ, κινδύνευσε να περάσει σχεδόν απαρατήρητο το 13ο Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου των Ελλήνων Χορογράφων.

Η πιο ευχάριστη έκπληξη και ίσως ο ωραιότερος τρόπος να εγκαινιαστεί μια έκθεση σε ένα μουσείο – για τα ελληνικά δεδομένα, είναι σίγουρα η πρώτη φορά!

Ηταν μια φορά κι έναν καιρό ένα συμπαθέστατο μονόπρακτο χοροθεατρικό εργάκι βασισμένο όχι στο «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Ν. Καζαντζάκη αλλά στην ταινία «Zorba the Greek» του Μ. Κακογιάννη (1964).

Τα στιγμιότυπα από το πρώτο τριήμερο στην Καλαμάτα έδωσαν το στίγμα της λαμπερής πορείας του.