Η χορογραφία του Αντώνη Φωνιαδάκη αναζητεί εκ νέου τα όρια του σώματος.

Στη Μενάνδρου, όπου η Μαρία Γοργία στεγάζει την ομάδα της, παρουσιάζει «Το Μονόπετρο του Πύργου».

Η «σκηνική σύνθεση» του Κώστα Ρήγου (όπως αποκαλώ την τελευταία παραγωγή του, καθώς ο ίδιος είχε τη σύλληψη, τη σκηνοθεσία, τη χορογραφία και υπέγραφε και τα σκηνικά), αυτός ο «Άνεμος» λοιπόν προσέφερε όλα τα καλά και πολλά από τα κακά που είχαν οι μέχρι τώρα ‘μεγάλες δημιουργίες’. 

Είχαμε χρόνια να δούμε μια μεγάλη κλασική ή νεοκλασική ομάδα χορού στην Αθήνα. Από την εποχή του Γιώργου Λούκου, τα υπέροχα Μπαλέτα, που παρέλαυναν στο Ηρώδειο … εξορίστηκαν και παρέμειναν σπίτι τους. Το Μ.Ε.Ο.Κ. μας αποζημίωσε κάπως και το απολαύσαμε.

Μόνο μπράβο για αυτή την αναβίωση (πόσες φορές πια;) του υπερ-ρομαντικού μπαλέτου «Ζιζέλ» από το Κλασικό (ξανά) Χορό-συγκρότημα της Ε.Λ.Σ. Μετά τις 2 σύγχρονες (όχι μοντέρνες, αλίμονο πια) προτάσεις του καινούριου διευθυντή του το συγκρότημα επέστρεψε στα … κλασικά του. 

Κι ας αποκάλεσαν την τελευταία του εκδήλωση «Tomorrow». Κι ας επιμένουν στο Hellenic Dance Company. Εδώ είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε, το λέω με χαρά και …υπερηφάνεια ένα εξαιρετικό ελληνικό συγκρότημα διεθνούς βεληνεκούς.

Έγινε πια εμφανές ότι το new look του σύγχρονου χορού είναι να … μη βλέπεις τίποτε επί σκηνής ή σχεδόν μες στο σκοτάδι της σκηνοθετικής άποψης, όπου ο χορογράφος υποχωρεί μπροστά στον light designer. Έτσι και στο τρίπτυχο, το εξαιρετικό των 2 σταρ Νατάλια Οσίποβα-Σεργκέι Πολιούνιν.

Οι Momix, με φωτισμούς, σκιές, στηρίγματα και τα σώματά τους δημιούργησαν ένα θέαμα εμπνευσμένο από την Αγρια Δύση.

Το κοινό της Αθήνας, το πρώτο παγκοσμίως(!), θα έχει τη μοναδική ευκαιρία να δει μια έκθεση του μουσείου του θεάτρου

Σκηνή σε χορογραφία του Ιρέκ Μουχαμέντοφ.

​​Δεν είμαι κριτικός χορού. Το σχόλιο που ακολουθεί συνιστά ιμπρεσιονιστική αποτύπωση και προέρχεται από έναν, ας πούμε, υποψιασμένο δέκτη καλλιτεχνικών δρώμενων.