«Μου λες πως ψάχνεις το κλειδί για να απαντήσεις πώς και γιατί. Μου λες πως ρώτησες τους φίλους σου μα κάπου σκόνταψαν κι αυτοί. Πες μου αν σου απάντησε κανείς. Ποτέ κανείς», τραγουδάει ο Στέλιος Παπαϊωάννου «Σαλβαδόρ» στην «Αδρεναλίνη», που έγραψε για τα Μωρά Στη Φωτιά.
Είναι πολλά χρόνια που ο Στέλιος Παπαϊωάννου ψάχνει απαντήσεις στα ερωτήματα και στους προβληματισμούς που θέτει με τη μουσική και τους στίχους του από την ίδρυση του συγκροτήματος στη μικρή πόλη της Βέροιας, στη Βόρεια Ελλάδα, στις αρχές του ’80. Με άλλο όνομα τότε οι νεαροί Στέλιος και Γιώργος Παπαϊωάννου (μπάσο – φωνή και ντραμς αντιστοίχως) και ο κιθαρίστας Δημήτρης Βασιλειάδης άρχισαν να πειραματίζονται με τον new wave ήχο της εποχής και να δημιουργούν ένα μουσικό ύφος που επέδρασε καταλυτικά στο ελληνόφωνο ροκ.
Περίπου 30 χρόνια μετά, τα Μωρά στη Φωτιά μπορεί να οδηγούν «το ίδιο αμάξι χρόνια», όπως λένε στα «Βρώμικα λεφτά», αλλά δεν έχουν χάσει το άγριο πάθος τους. Παράγουν μουσική και νέα τραγούδια και στον τελευταίο τους δίσκο, «Το χρυσό κλειδί», μελοποιούν ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη.
«Ο πρώτος μας δίσκος ήταν μια φωνή αφύπνισης και συνειδητότητας. Επρεπε να τα βάλουμε με τον εαυτό μας για να αλλάξουμε την κοινωνία. Θέλαμε μια ειρηνική επανάσταση, αλλά αλίμονο σε αυτόν που μένει μόνο στις επαναστάσεις», μας λέει ο Στέλιος Παπαϊωάννου για τα πρώτα βήματα του συγκροτήματος και τα θρυλικά τραγούδια «Μανιφέστο», «Το παυσίπονο», «Ηρωίνη» και την τολμηρή διασκευή του «Third Uncle» του Μπράιαν Ινο.
Το 1986 το συγκρότημα μετακομίζει στη Θεσσαλονίκη και μαζί με άλλες μπάντες της εποχής (Γκρόβερ, Εκτός Ελέγχου) ηχογραφούν στο Amber Studio Recording. Τα χρήματα όμως του συγκροτήματος τελειώνουν, και ο δίσκος που ξεκίνησε ως ανεξάρτητη παραγωγή βγαίνει τελικά από την Ano Kato Records και κάνει θραύση σε μια Ελλάδα που ζούσε τα πρώτα χρόνια της ευημερίας της. Ωστόσο, προβλήματα υγείας που ταλαιπώρησαν τον ντράμερ Γιώργο Παπαϊωάννου, αλλά και προβλήματα πνευματικών δικαιωμάτων με τη δισκογραφική έκαναν το συγκρότημα να σιγήσει για ένα μεγάλο διάστημα χάνοντας πολύτιμο χρόνο.
Μετά το 1995 και μια μεγάλη συναυλία στη Θεσσαλονίκη το συγκρότημα κάνει σποραδικές εμφανίσεις, ο Στέλιος Παπαϊωάννου απασχολείται σε άλλες δουλειές για να ζήσει αλλά δεν χάνει τον δρόμο του. Μελετάει πιάνο, κιθάρα, λογοτεχνία και στον δεύτερο δίσκο τους το 1999 μελοποιεί το ποίημα «Θεατρίνοι» του Γιώργου Σεφέρη –που έδωσε και το όνομα του δίσκου– και το «Εμβατήριο κατακόρυφο και πένθιμο» του Κώστα Καρυωτάκη, ενώ ακούγεται για πρώτη φορά η «Βαβυλωνία». Από εκεί και μετά τα «Μωρά» αποκτούν τη δική τους δισκογραφική, την Baby Records, και ηχογραφούν το «Στον δρόμο», στο οποίο φιγουράρει –δικαιωμένη για την πατρότητά της– η «Αδρεναλίνη» και άλλα τραγούδια τους, ακολουθεί ένα διπλό cd για τα 20 χρόνια τους με ζωντανή ηχογράφηση στο Κύτταρο και το 2018 μελοποιούν για τον έβδομο δίσκο τους τα ποιήματα του Ελύτη «Το χρυσό κλειδί» και τη «Ρουλέτα», ενώ από τον υπόλοιπο δίσκο ξεχωρίζουν «Ο παπαγάλος», «Το δικό μου καλοκαίρι» και οι «Σκιές στη Σελήνη».
Ποιο τραγούδι εκφράζει ακόμα τον κ. Παπαϊωάννου; «Το “Κάτω στην πόλη”. Είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα. Περιγράφει τα όνειρα μου γι’ αυτήν την παρέα που πίστευε ότι θα αλλάξει τη ζωή της. Δεν βγάλαμε εκατομμύρια αλλά αγάπη».
Με όπλο τους τον ιδιαίτερο στίχο, τον γρήγορο ρυθμό, τις εναλλαγές από τον δυναμικό ήχο στις μπαλάντες, από τις ηλεκτρικές κιθάρες στα μπάσα και τα πνευστά, τα «Μωρά στη Φωτιά» είναι οι λύκοι του ελληνικού ροκ «που γλιτώσανε από το κυνήγι», όπως λένε τα τραγούδια τους, και βρίσκονται στην πιο ώριμη περίοδο της πορείας τους.
Μωρά στη Φωτιά, Κύτταρο, 18 Οκτωβρίου, 10 μ.μ.
