Η ταχύτατα ανερχόμενη κουβανικής καταγωγής Αμερικανίδα υψίφωνος Λιζέτ Οροπέσα είναι κυρίως γνωστή για τις ερμηνείες της σε έργα του ιταλικού και γαλλικού 19ου αιώνα. Κι όμως, ο πρώτος προσωπικός της δίσκος είναι αφιερωμένος σε «συναυλιακές άριες» του Μότσαρτ (Pentatone PTC 5186-885). Μάλιστα, περιλαμβάνει ορισμένες από εκείνες που προϋποθέτουν ιλιγγιώδη δεξιοτεχνία και μεγάλη ασφάλεια στην υψηλή περιοχή της φωνής. Αριες γεμάτες πυροτεχνήματα που γράφηκαν για την Αλοΐζια Βέμπερ ακούγονται πλάι σε άλλες πιο δραματικές, γραμμένες για τη Λουίζ Βιλνέβ, πρώτη Ντοραμπέλα στην όπερα «Ετσι κάνουν όλες» ή για τη Γιοζέφα Ντούσεκ, για την οποία ο Μπετόβεν συνέθεσε την επίσης «συναυλιακή άρια» «Ah! perfido».
Ισως η επιλογή της Οροπέσα να ηχεί περίεργη, επειδή η φωνή της, μεστή, ισχυρή, πλούσια σε αρμονικές, μοιάζει περισσότερο πλασμένη για λυρική παρά για δεξιοτεχνική μουσική. Την απολαύσαμε το καλοκαίρι του 2019 στην «Τραβιάτα» που παρουσίασε η Εθνική Λυρική Σκηνή στο Ηρώδειο. Ανταποκρίθηκε με άνεση στις δεξιοτεχνικές απαιτήσεις της πρώτης Πράξης, διακρίθηκε όμως προ πάντων για τον λυρισμό και τους δραματικούς τόνους στις επόμενες δύο.
Τα τελευταία χρόνια η Οροπέσα έχει περάσει με επιτυχία το τεστ διάσημων ρόλων με μεγάλες δεξιοτεχνικές απαιτήσεις και μάλιστα σε σημαντικά θέατρα: Λουτσία ντι Λαμμερμούρ στην ομότιτλη όπερα του Ντονιτσέτι στο Κόβεντ Γκάρντεν, Βασίλισσα Μαργαρίτα στους «Ουγενότους» του Μέγερμπερ στο Παρίσι, Ροντελίντα στην ομότιτλη όπερα του Χέντελ στο «Λιθέου» της Βαρκελώνης, Ιζαμπέλ στον «Ροβέρτο τον διάβολο» του Μέγερμπερ στο θέατρο Μονέ των Βρυξελλών, Αμέλια στους «Ληστές» του Βέρντι στη Σκάλα του Μιλάνου, Μανόν στην ομότιτλη όπερα του Μασνέ στη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης και πιο πρόσφατα Κονστάντσε στην «Απαγωγή από το σεράι» του Μότσαρτ στην Κρατική Οπερα της Βιέννης. Ρόλοι τους οποίους η Οροπέσα εμπλούτισε με διαστάσεις πέραν της δεξιοτεχνίας. Καθώς η φωνή είναι γεμάτη και ομοιογενής σε όλη της την έκταση, τα διανθίσματα παύουν να λειτουργούν μονάχα ως πυροτεχνήματα που στόχο έχουν να προκαλέσουν θαυμασμό. Δικαιώνουν τους συνθέτες, οι οποίοι τα εμπνεύστηκαν ως εκφραστικό στοιχείο, προκειμένου να αποδώσουν συναισθήματα χαράς, λύπης, οργής ή νοσταλγίας του συγκεκριμένου χαρακτήρα.
Ακριβώς αυτό επιτυγχάνει η Οροπέσα στη νέα της ηχογράφηση. Δεν πρόκειται για ακόμα μια άκρως δεξιοτεχνική απόδοση των περίφημων μουσικών σελίδων του Μότσαρτ, κάτι που θα είχε περιορισμένο ενδιαφέρον καθώς υπάρχουν ήδη αρκετές. Αντίθετα, η τραγουδίστρια προτείνει μια σειρά από ερμηνείες, που διακρίνουν τους διάφορους χαρακτήρες, αξιοποιώντας τη δεξιοτεχνία ως εκφραστικό μέσον.
Στο εγχείρημα αυτό η Οροπέσα βρίσκει εξαιρετικό συνοδοιπόρο στο πρόσωπο του Αντονέλο Μανακόρντα, έμπειρο σε ό,τι αφορά την ιστορικά ενημερωμένη ερμηνεία, ο οποίος διευθύνει το σύνολο Il Pomo d’ Oro. Το αποτέλεσμα είναι αναγνώσεις απολαυστικές και ταυτόχρονα διεγερτικές, που σε κάθε νέα ακρόαση αποκαλύπτουν νέα στοιχεία, τα οποία προσθέτουν βάθος στη μουσική. Δεν συμβαίνει με πολλούς δίσκους αυτό σήμερα.
