Ενα από τα κορυφαία κουαρτέτα εγχόρδων του 20ού αιώνα, το Εμερσον, εμφανίστηκε στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» στις 8 Μαρτίου. Το σύνολο δημιουργήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1976 και βρέθηκε στην Αθήνα στο πλαίσιο «αποχαιρετιστήριας» περιοδείας, καθώς μετά το 2023 τα μέλη του σκοπεύουν να ασχοληθούν κυρίως με τη διδασκαλία. Πήρε το όνομά του από τον Αμερικανό δοκιμιογράφο, φιλόσοφο και ποιητή Ραλφ Ουάλντο Eμερσον και συνέβαλε όσο λίγα στην ανάδειξη του πλούτου της μουσικής δωματίου σε όλο τον κόσμο. Πολύ νωρίς στη ιστορία του, αρχές της δεκαετίας του ’80, το Εμερσον υπέγραψε συμβόλαιο με την Ντόιτσε Γκράμοφον κι έτσι οι ηχογραφήσεις του έφτασαν σε κάθε άκρη της Γης. Σε χώρες σαν την Ελλάδα, όπου εκείνη την εποχή οι συναυλίες μουσικής δωματίου ήταν ελαχιστότατες και ακόμη δεν υπήρχαν Διαδίκτυο, streaming ή YouTube, οι ηχογραφήσεις του συνόλου συνέβαλαν στη διαμόρφωση της αισθητικής παιδείας τουλάχιστον δύο γενεών φιλόμουσων.
Το Eμερσον υπήρξε ένα από τα πρώτα κουαρτέτα που εγκαινίασαν την εναλλαγή των δύο βιολιστών του στη θέση του πρώτου. Αυτό έκανε και στην Αθήνα. Στο έργο 131 του Μπετόβεν, που ακούστηκε στο πρώτο μέρος της βραδιάς, το μέρος του πρώτου βιολιού ανέλαβε ο Φίλιπ Σέτζερ, ενώ στο έργο D. 810 του Σούμπερτ, το κουαρτέτο με την επωνυμία «Ο θάνατος και η κόρη», το μέρος του πρώτου βιολιού ανέλαβε ο Γιουτζίν Ντρούκερ. Και ήταν ταιριαστή επιλογή, καθώς ο ήχος του πρώτου, πιο άμεσος και ξεκάθαρα σίγουρος, ταίριαζε εξαιρετικά στον Μπετόβεν και στη συγκεκριμένη μουσική, «θετική», με περισσότερες «βεβαιότητες», ενώ ο πιο ευαίσθητος, λεπτεπίλεπτος, και κομψός ήχος του δεύτερου προσδιόρισε με καθοριστικό τρόπο το στίγμα που θέλησε να δώσει το Εμερσον στο περισσότερο μελωδικό και γεμάτο έντονες μεταπτώσεις έργο του Σούμπερτ.
Η λεπτομερής επεξεργασία και το βάθος της εξοικείωσης φάνηκαν ιδιαίτερα στο έργο του Μπετόβεν.
Είναι περιττό να αναφερθεί κανείς στην άριστη απόκριση ανάμεσα στα μέλη ενός συνόλου που συνεργάζονται μεταξύ τους μερικές δεκαετίες. Πλάι στους Ντρούκερ, Σέτζερ και Λόρενς Ντάτον (βιόλα), το μόνο σχετικά νεότερο μέλος είναι ο τσελίστας Πολ Ουότκινς, ο οποίος συνεργάζεται με τους υπόλοιπους από το 2013. Ο βαθμός επεξεργασίας της μουσικής και το βάθος της εξοικείωσης με τις λεπτομέρειες φάνηκαν ιδιαίτερα στο έργο του Μπετόβεν, στο οποίο τα επτά μέρη αποδίδονται χωρίς διακοπή και συνεπώς η άρθρωση των φράσεων και η ανάδειξη της δραματουργίας της μουσικής έχουν καθοριστική σημασία. Ωστε να φανεί ο μεταβατικός χαρακτήρας του τρίτου και του έκτου μέρους, αλλά και οι σχέσεις, οι αρμονικές, αλλά κυρίως οι ρυθμικές, ανάμεσα στα άλλα μέρη.
Στο έργο του Σούμπερτ προτεραιότητα έχει η απόδοση του συναισθήματος ή, καλύτερα, της έντασης της πάλης με τον θάνατο, η οποία διατρέχει ολόκληρο το έργο, από το πρώτο έως και το τελευταίο μέρος. Οι διαρκείς μεταπτώσεις της μουσικής αποδίδονταν μέσα από μια ερμηνεία με αντίστοιχες ποιότητες σκιάσεων και φωτός. Παρά την έντονη δραματικότητα η ανάγνωση παρέμενε υποδειγματικά εναργής, μακριά από τον εύκολο συναισθηματισμό. Οι σημειακοί τονισμοί και η λεπτότητα με την οποία διαμορφώνονταν κρίσιμες φράσεις, σφράγισαν την έξοχη ερμηνεία.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
