Τακτικός προσκεκλημένος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών πριν την πανδημία, ο Γερμανός αρχιμουσικός Φρανκ Μπέερμαν επέστρεψε στις 11 Μαρτίου για μια ιδιότυπη συναυλία με έργα Στραβίνσκι, Στράους και Σούμαν. Ιδιότυπη, καθώς ξεκίνησε τελείως παράδοξα με το Κοντσέρτο σε μι ύφεση «Ντάμπαρτον Οουκς» του Στραβίνσκι, έργο για το οποίο δεν απαιτείται μεγάλη συμφωνική ορχήστρα και το οποίο πολύ σωστά αποδόθηκε από μόλις 15 όργανα. Συνεχίστηκε εξίσου απρόσμενα με το δεύτερο Κοντσέρτο για κόρνο του Ρίχαρντ Στράους, έργο το οποίο ασφαλώς ενδιαφέρει τους λάτρεις των χάλκινων, αλλά του οποίου ο μάλλον διακοσμητικός χαρακτήρας λέει πολύ λιγότερα σε όλους τους υπόλοιπους. Ακόμη και όταν σολίστ είναι ο εξαίρετος Στέφαν Ντορ, κορυφαίος κορνίστας της Φιλαρμονικής του Βερολίνου. Η ανάλαφρη και ανέφελη διάθεση του έργου φαίνεται να ξορκίζει τα μαύρα σύννεφα της εποχής στην οποία γράφηκε, το 1942. Ταυτόχρονα, στρέφεται νοσταλγικά στο παρελθόν, όπως αρκετά έργα του Στράους εκείνης της περιόδου, και δείχνει να μην αφήνει άλλο αποτύπωμα από αυτό μιας φευγαλέας ευχαρίστησης.
Και στα δύο έργα η ορχήστρα φάνηκε λιγότερο καλά προετοιμασμένη κι έτσι την κατάσταση έσωσαν οι εκάστοτε μεμονωμένες συνεισφορές από τα πνευστά: στην περίπτωση του Στραβίνσκι η Χρυσή Πιλαφτσή (φλάουτο), ο Μερκούριος Κάραλης (κλαρινέτο), ο Αλέξανδρος Οικονόμου (φαγκότο) και οι Κώστας Σίσκος και Σπύρος Κάκος (κόρνα) ενώ σε αυτή του Ρίχαρντ Στράους ο θαυμάσιος προσκεκλημένος σολίστας.
Ο διάσημος κορνίστας Στέφαν Ντορ ήταν σολίστ στο 2ο Κοντσέρτο για κόρνο του Ρ. Στράους.
Διαφορετική ήταν η εικόνα της ορχήστρας στη Συμφωνία αρ. 3 «του Ρήνου» που ακολούθησε στο δεύτερο μέρος. Και αυτό, παρότι στα αυτιά πολλών ηχούσε ακόμα η αρκετά πρόσφατη ερμηνεία του ίδιου έργου από την ορχήστρα της Κρατικής Οπερας του Βερολίνου υπό τον Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, μόλις στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου. Ασφαλώς, τα έγχορδα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών δεν διαθέτουν τον ηχοχρωματικό πλούτο και την ποιότητα ήχου των συναδέλφων τους από το Βερολίνο, κάτι που δεν δυσκολεύεται να αντιληφθεί κάποιος ήδη από τα πρώτα μέτρα του «ηρωικού» πρώτου θέματος του έργου. Ωστόσο ο Μπέερμαν πέτυχε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, (καθ)οδηγώντας τους μουσικούς με γνώση και κυρίως χωρίς βιασύνη, αφήνοντας χώρο στη μουσική να αρθρωθεί και να αναπτυχθεί.
Αυτό αποδείχτηκε ιδιαίτερα σημαντικό στα τρία μεσαία μέρη της Συμφωνίας. Απέκτησαν νόημα οι παραλλαγές στο αρχικό θέμα του δεύτερου μέρους, βασισμένο σε γερμανικό παραδοσιακό χορό, όπως επίσης η ανακεφαλαίωσή του στη συνέχεια. Ομοια αναδείχτηκε το αργό τρίτο μέρος και δόθηκε με την προβλεπόμενη «ιερατική» επισημότητα το τέταρτο, που υποστηρίχτηκε πολύ καλά από τα χάλκινα, ιδιαίτερα τα τρομπόνια αλλά επίσης τα κόρνα και τις τρομπέτες.
Επιτυχημένη υπήρξε επίσης η αλλαγή διάθεσης για το πέμπτο και τελευταίο μέρος. Παρά τη σχετικά γοργή ταχύτητα και τη ζωηρή διάθεση, ο Μπέερμαν δεν επέλεξε την υπερβολή και άφησε τις μουσικές φράσεις να αναπτυχθούν χωρίς βία. Ετσι, χωρίς να υπολείπεται σε δραματική ένταση, το αποτέλεσμα έδινε εξίσου την εντύπωση της αβίαστης φυσικής ροής της μουσικής, στοιχείο ευπρόσδεκτο όσο και σπάνιο.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
