Συνολικά επιτυχημένο υπήρξε το ανέβασμα της όπερας «Ιδομενέας, βασιλιάς της Κρήτης» του Μότσαρτ στο θέατρο Ολύμπια στις 26 Μαρτίου. Το έργο παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία και μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων.
Μέχρι σχετικά πρόσφατα, όσα έργα του Μότσαρτ ανήκαν στο είδος της ιταλικής σοβαρής όπερας όπως διαμορφώθηκε τον 18ο αιώνα, παρέμεναν στη σκιά των τριών αριστουργημάτων του σε ποιητικά κείμενα του Ντα Πόντε, αλλά και των δύο γερμανικών έργων του, της «Απαγωγής από το σεράι» και του «Μαγικού αυλού». Η αντιστροφή του κλίματος έφερε στο φως όπερες όπως ο «Λεύκιος Σύλλας», ο «Μιθριδάτης», ο «Ιδομενέας» και η «Μεγαλοψυχία του Τίτου», αποκαλύπτοντας τις ικανότητες του συνθέτη σε ένα σκηνικό είδος που αρκετοί θεωρούσαν εξ ορισμού περιοριστικό. Ο Μότσαρτ αποδεικνύεται μοναδικά πρωτότυπος ακόμη και στο αυστηρό πλαίσιο μιας στερεότυπης τριμερούς άριας, στην οποία το πρώτο μέρος εμφανίζεται εκ νέου παραλλαγμένο μετά ένα σύντομο δεύτερο. Η γραφή του δίνει πρωτοφανή κίνηση και ενέργεια σε μία μορφή από τη φύση της στατική. Οι χαρακτήρες που πλάθει κινούνται πέρα από στερεότυπα, τα συναισθήματά τους έχουν βάθος. Ο ρόλος της ορχήστρας είναι σημαντικά αναβαθμισμένος, καθώς στην ουσία φέρει τη δράση και εκφράζει την ποιότητα των συναισθημάτων.
Ο Γιώργος Πέτρου διηύθυνε και σκηνοθέτησε την όπερα του Μότσαρτ στο Ολύμπια.
Ο Γιώργος Πέτρου φανέρωσε τη δυναμική του «Ιδομενέα», αφενός, οδηγώντας την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ σε ένα αποτέλεσμα δουλεμένο στη λεπτομέρεια, όπως σπάνια έχουμε ακούσει από αυτήν ή από άλλο ελληνικό σύνολο, αφετέρου, σκηνοθετώντας το έργο με αφετηρία τη μουσική (όχι το λιμπρέτο) και δίνοντάς του σκηνική υπόσταση σαφή, έντονα θεατρική και καλαίσθητη (σκηνικά: Πάρις Μάξης, κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού, φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου, βίντεο: Χρήστος Μαγγανάς). Τα μπαρόκ τύμπανα και το «μηχάνημα του αέρα» ήταν ασφαλώς οι πινελιές που απογείωσαν τις σκηνές στις οποίες συμμετείχαν, ωστόσο ακόμη σημαντικότερη ήταν η γεμάτη φαντασία συμβολή του Δημήτρη Γιάκα στο φορτεπιάνο, ειδικά κατά τα αφηγηματικά μέρη (ρετσιτατίβι).
Η διανομή ήταν ισορροπημένη και συνολικά κινήθηκε σε υψηλό επίπεδο. Ο Πολωνός τενόρος Κρίστιαν Ανταμ σκιαγράφησε με επιτυχία τα συναισθήματα του Ιδομενέα με τη γλυκιά, ομοιογενή, υγιή φωνή του και τραγούδησε υποδειγματικά, ειδικά τη δεξιοτεχνική άριά του στη β΄ πράξη. Φωνητικά εκρηκτική και σκηνικά επιβλητική υπήρξε στις δύο δραματικές άριές της η υψίφωνος Μυρτώ Παπαθανασίου ως Ηλέκτρα. Εξέπληξε ακόμη περισσότερο στη λυρική της άρια στο τέλος της β΄ πράξης, με εκφραστικά δεμένες φράσεις και καλαίσθητα διανθίσματα. Μουσικότητα και ευγένεια χαρακτήρισαν το τραγούδι της Μαίρης-Ελεν Νέζη (Ιδαμάντης), ενώ οι λυρικές άριες ταίριαζαν στη Μυρσίνη Μαργαρίτη (Ιλια) περισσότερο από τις δραματικές απαγγελίες. Θετικές ήταν επίσης οι συνεισφορές του Βασίλη Καβάγια (Αρβάκης), του Γιάννη Καλύβα (Αρχιερέας) και του Γιώργου Παπαδημητρίου (Φωνή από το μαντείο). Λιγότερο συντονισμένη φάνηκε αυτή τη φορά η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων (διδασκαλία: Σταύρος Μπερής).
