Λιγότερο επιτυχημένες αποδείχθηκαν, εκ του αποτελέσματος, οι επιλογές του προγράμματος της πασχαλινής συναυλίας της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ υπό τη μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου με σολίστ την υψίφωνο Μυρτώ Παπαθανασίου. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στις 18 Απριλίου, στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος.
Πρώτα ακούστηκε η «Σονάτα απαλά και δυνατά» του Τζοβάνι Γκαμπριέλι, ένα από τα πρώτα έργα στα οποία αποτυπώνεται στο χαρτί η επιθυμία ενός συνθέτη για σαφείς δυναμικές αντιθέσεις. Αποτελεί μέρος της συλλογής με «Ιερές Συμφωνίες» του Γκαμπριέλι (1597) και είναι τυπικό δείγμα του βενετσιάνικου «πολυχορικού» ύφους του 16ου αιώνα, το οποίο αναπτύχθηκε με αφετηρία συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής της εποχής. Στην περίπτωσή της, ο όρος «Σονάτα» παραπέμπει στο ότι πρόκειται για έργο αποκλειστικά ενόργανης μουσικής, σε αντιδιαστολή με τις φωνητικές συνθέσεις. Οκτώ χάλκινα πνευστά απέδωσαν με επιτυχία τον υποβλητικό χαρακτήρα της μουσικής. Με ανάλογο τρόπο είχε ξεκινήσει ο Πέτρου και τον Ιούλιο του 2020 τη συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ στο Ηρώδειο, τότε με έργα Μπετόβεν για χάλκινα.
Εργα Γκαμπριέλι, Τέιλορ και Γκόρετσκι διηύθυνε ο Γιώργος Πέτρου στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος.
Ακολούθησε «Ο δρόμος του Αρχάγγελου», έργο που ο Νέστωρ Τέιλορ συνέθεσε στο Λονδίνο το 1996. Τονικό, μελωδικό, ιδιαίτερα λυρικό, έχει στην πορεία της αφήγησής του στιγμές μεγάλης τρυφερότητας. Είναι γραμμένο για ορχήστρα εγχόρδων και η αισθητική όπως και η ποιότητα του ήχου αποτελούν προϋπόθεση, προκειμένου να αναδειχτούν ο χαρακτήρας της γραφής, η διαφάνεια και η αισθαντικότητά της. Τα ζητούμενα αυτά στάθηκαν το σημαντικότερο εμπόδιο στην ερμηνεία. Η ποιότητα του ήχου αποτελεί προϋπόθεση σε κάθε ορχήστρα και ο εκάστοτε μόνιμος αρχιμουσικός τη διαμορφώνει όπως εκείνος γνωρίζει και κρίνει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ποιότητα του ήχου του συνόλου των εγχόρδων όσο και του εξάρχοντος, ο οποίος ενίοτε έπαιξε και σολιστικό ρόλο, κρατούσε τη μουσική δεμένη στη γη, παρότι ο Πέτρου διέπλασε τις μουσικές φράσεις με τρόπο που άφηναν να διαφανεί η αιθέρια, ακόμη και μεταφυσική διάθεση της μουσικής.
Αντίστοιχο ήταν το πρόβλημα στην ερμηνεία της 3ης Συμφωνίας του Χένρικ Γκόρετσκι, της οποίας το δεύτερο μέρος έγινε το 1992 παγκόσμια γνωστό χάρη στην ηχογράφησή του από τη Σινφονιέτα του Λονδίνου υπό τον Ντέιβιντ Τσίνμαν, στην οποία η «άυλη» φωνή της Ντον Απσο ερμηνεύει με απίστευτο τρόπο τα μελοποιημένα τραγούδια. Eνα από τα διασημότερα έργα αυτού που ονομάστηκε «ιερός μινιμαλισμός» και αναπτύχθηκε κυρίως στα κράτη της ανατολικής Ευρώπης, η «Συμφωνία των θλιμμένων ασμάτων», όπως αλλιώς λέγεται, έχει ανάγκη από την ίδια ευγένεια ήχου, που όμως απουσίαζε από τα έγχορδα της ορχήστρας. Ο Γκόρετσκι αποδίδει με αφοπλιστική λιτότητα τον θρήνο της μητέρας για το παιδί της, είτε στάθηκαν γι’ αυτόν αφορμή τα συγκεκριμένα γεγονότα του Ολοκαυτώματος είτε, ευρύτερα, γεγονότα από την ιστορία της Πολωνίας. Η υψίφωνος Μυρτώ Παπαθανασίου απέδωσε με εκφραστικό τρόπο τα τραγούδια, δίνοντας μέσα από τη δική της ερμηνεία τον υπερβατικό χαρακτήρα που αναζητά η μουσική.
