Ενα σχετικά ευρύ ρεπερτόριο διηύθυνε ο Μύρων Μιχαηλίδης κατά τη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών τη Μεγάλη Τετάρτη 20 Απριλίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Παρότι ως βασικό έργο του προγράμματος που παρουσιάστηκε στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» διαφημίστηκε το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, το έργο αυτό ακούστηκε στο δεύτερο μέρος της βραδιάς, καθώς υπήρχε και πρώτο μέρος στο οποίο αποδόθηκαν η «Τραγική εισαγωγή» του Γιοχάνες Μπραμς και το Πρελούδιο και ο θάνατος της Ιζόλδης του Ρίχαρντ Βάγκνερ.
Οι δύο αυτές μουσικές σελίδες προφανώς δεν σχετίζονται άμεσα με τα Θεία Πάθη. Στην περίπτωση του Μπραμς, όμως, ο τραγικός τόνος και η ταραχώδης διάθεση της μουσικής δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που δεν απέχει από το ζητούμενο. Ο Μιχαηλίδης διηύθυνε τη μουσική κατ’ αρχάς με σαφήνεια ως προς την άρθρωση, διαχωρίζοντας τη διάθεση ανάμεσα στα τρία μέρη του έργου αλλά και αναπροσαρμόζοντάς την, καθώς εξελίσσονταν οι μουσικές φράσεις. Απέδωσε τη θυελλώδη διάθεση όσο και τη λυρική, όπως και όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις, φωτίζοντας έτσι τη μουσική δραματουργία σε ένα έργο που δεν είναι προγραμματικό, δηλαδή δεν «αφηγείται» κάτι συγκεκριμένο πέρα από πού λέει η ίδια η μουσική.
Ζωηρές ταχύτητες και δυναμισμός ανέδειξαν πειστικά τα δραματικά μέρη του έργου.
Τα δύο αποσπάσματα από τον «Τριστάνο» θύμισαν τη σκηνική παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής το 2015, που ο Μιχαηλίδης είχε διευθύνει στην αίθουσα «Τριάντη». Τότε, στο πλαίσιο ενός σκηνικού θεάματος και με την Αν Πέτερσεν να αποδίδει εξαιρετικά τα τελευταία λόγια της Ιζόλδης, η όλη ερμηνεία είχε πάρει μια μεταφυσική διάσταση, ακριβώς αυτήν που επιδιώκει ο συνθέτης με τη μουσική του. Σήμερα, χωρίς τη φωνή, με την ορχήστρα επί σκηνής, το δυναμικό ταμπεραμέντο του αρχιμουσικού οδήγησε στην απόδοση μιας οργιαστικής μουσικής έκρηξης, περισσότερο σχετιζόμενης με τα εγκόσμια. Ετσι ή αλλιώς, το μεγαλείο αυτής της μεθυστικής μουσικής παραμένει αναλλοίωτο, πολύ περισσότερο που η Κρατική ανταποκρίθηκε συντονισμένα σε όσα της ζητήθηκαν.
Eνα ακόμη αριστούργημα της μουσικής φιλολογίας, η «Νεκρώσιμη ακολουθία» του Μότσαρτ, ακολούθησε στο δεύτερο μέρος της βραδιάς. Το περίφημο αυτό έργο που ο συνθέτης του δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει πριν από τον θάνατό του, συμπληρώθηκε από τον Φραντς Ξάβερ Ζίσμαγερ και παραδόθηκε έγκαιρα στον κόμη Βάλζεγκ, που το είχε παραγγείλει προκειμένου να τιμήσει την επέτειο ενός χρόνου από τον πρόωρο θάνατο της γυναίκας του. Οι ζωηρές ταχύτητες του Μιχαηλίδη και ο δυναμισμός του εκτιμήθηκαν σε μέρη όπως η «Ημέρα οργής» ή το «Οταν οι αμαρτωλοί θα καταδικαστούν», όπου το αποτέλεσμα υπήρξε ταιριαστά θυελλώδες.
Ταυτόχρονα, η ερμηνεία του διέθετε εξίσου την ευγένεια και τη διαύγεια σε μέρη όπως το «Ευλογημένοι όσοι πορεύονται στο όνομα του Κυρίου». Η απόδοση των τόσο κρίσιμων χορωδιακών από τις χορωδίες της ΕΡΤ (διδασκαλία: Αθανασία Κυριακίδου) και του Δήμου Αθηναίων (διδασκαλία: Σταύρος Μπερής) άντεχε περισσότερη σαφήνεια. Ισορροπημένο ήταν το κουαρτέτο των μονωδών, αποτελούμενο από την υψίφωνο Σοφία Κυανίδου, τη μεσόφωνο Ειρήνη Καράγιαννη, τον τενόρο Βασίλη Καβάγια και τον βαθύφωνο Χριστόφορο Σταμπόγλη.
