The Smile – «A Light for Attracting Attention» (XL Recordings)
Αυτό που θα ανέμενε κανείς να χαιρετιστεί ως το νέο supergroup των Τομ Γιορκ και Τζόνι Γκρίνγουντ των Radiohead και του ντράμερ των Sons of Kemet, Τομ Σκίνερ, δοξάστηκε τελικά από τον διεθνή μουσικό Τύπο ως το σχήμα που έδωσε «αυτό που θα μπορούσε να είναι το νέο άλμπουμ των Radiohead».
Όσο βέβαια η δισκοκριτική κυνηγάει την ουρά της για να καταφύγει σε συγκρίσεις του τύπου «είναι σαν το “Hail to the Thief” με ολίγους από Atoms for Peace», οι Smile, που ακούσαμε για πρώτη φορά στο περσινό Glastonbury που μεταδόθηκε σε streaming, αποδεικνύονται πιο εμπνευσμένοι σε αυτά που κάνουν από το πώς ονομάζονται.
Πίσω από την ποιητική ασφυξία των στίχων του Τομ Γιορκ, που συχνά μοιάζει αγχωμένη να πιάσει τον παλμό του ψηφιδωτού επικαιρότητας των τελευταίων ετών (από το κλίμα στο «The Smoke» μέχρι νύξεις για τον κόσμο του #metoo στο «You Will Never Work In Television Again»), η μουσική πάει πολύ πέρα από τα (όχι τόσο) στενά όρια των Radiohead.
Ναι, κομμάτια σαν το «Thin Thing» και το «A Hairdryer», ξεκινούν «φωνάζοντας» Radiohead, αλλά πάντα υπάρχει ένα υφέρπον groove, προϊόν της τζαζ παρακαταθήκης του Τομ Σκίνερ, που προσθέτει ένα σχεδόν μυστηριακό κλίμα στην εξίσωση.
Είναι πάντως οι στιγμές που το τρίο φλερτάρει ανοιχτά -αλλά όχι υποτακτικά- με το post punk (δηλαδή, το «You Will Never Work In Television Again» και το «We Don’t Know What Tomorrow Brings») αυτές που πραγματικά ξεχωρίζουν -αλλά δεν λείπει και η γοητευτική μελαγχολία που κατέχουν καλά οι 2 εκ των 3 The Smile («Free In The Knowledge»).
Στο σύνολό του, πάντως, το «A Light For Attracting Attention» ακούγεται περισσότερο σαν ένας μεγάλος διάλογος ανάμεσα στους εμπλεκόμενους μουσικούς, που σε κάθε ξεχωριστή τους συνάντηση, κάποιος άλλος κρατούσε τα ηνία. Λείπει τελικά η απαραίτητη συγκόλληση (αλλά και το «μοντάζ» στην διάρκεια) που θα κάνει αυτή την δουλειά έναν ομογενοποιημένο δίσκο, παρά ένα μπουκέτο ξεχωριστών τραγουδιών. Κι έτσι η αίσθηση χάνεται κάπου ανάμεσα στην πρόθεση του ονόματός τους και τις δύο καταληκτικές λέξεις του τίτλου του άλμπουμ. 7/10
Ειδική μνεία:
Porridge Radio – «Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky» (Secretly Canadian): Μιλένιαλ πλήξη, ουίσκι και της Nico δίσκοι.
Τρέξε μακριά:
Arcade Fire – «WE» (Columbia): Πώς να ακούγεσαι σαν μπάντα που αντιγράφει την μπάντα που κάποτε ήσουν.
Χάρι Στάιλς – «Harry’s House» (Columbia/Erskine): Γιατί να ακούσεις δίσκους του Χάρι Στάιλς όταν απλά μπορείς να ακούσεις τα singles;
