Επιτέλους δύο εκπρόσωποι της νεότερης γενιάς στο Μέγαρο! Στις 7 Μαΐου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» την ορχήστρα Φιλαρμόνια του Λονδίνου διηύθυνε ο 37χρονος Φινλανδός Σάντου-Ματίας Ρόουβαλι, ενώ στο δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Προκόφιεφ σολίστ ήταν ο 28χρονος Κορεάτης Σεόνγκ-Τζεν Τσο, με ήδη σημαντική παρουσία στον χώρο.
Η βραδιά ξεκίνησε με την εισαγωγή από την όπερα «Σεμίραμις» του Ροσίνι. Τα στοιχεία που θα χαρακτήριζαν συνολικά τη συναυλία φάνηκαν μονομιάς. O Ρόουβαλι απέδωσε την κομψή μουσική με έναν γιγάντιο σχηματισμό, περισσότερο κατάλληλο για την «Ηλέκτρα» του Ρ. Στράους, παρά για την τελευταία αυτή ιταλική όπερα του Ροσίνι, της οποίας η γραφή προϋποθέτει ελαφράδα και διαφάνεια. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα υπήρξε πειστικό: η ποιότητα ήχου ήταν εξαιρετική, ο συντονισμός εντυπωσιακός και κυρίως η σβελτάδα πρωτοφανής για το μέγεθος της ορχήστρας. Αν και ως σύνολο τα ξύλινα χάνονταν συχνά πίσω από το υπερμέγεθες σώμα των εγχόρδων, χάρη στη γραφή του Ροσίνι οι αποφασιστικής σημασίας σολιστικές συνεισφορές τους παρέμειναν ευδιάκριτες.
Eμφαση σε ωραίο ήχο και τεχνική, παρά στην έκφραση, έδωσε ο Σάντου-Ματίας Ρόουβαλι.
Στο δεύτερο Κοντσέρτο του Προκόφιεφ ο Σεόνγκ-Τζεν Τσο υπήρξε απολύτως κυρίαρχος. Ξεκίνησε το έργο με ένα εξαιρετικά εκφραστικό χαμηλόφωνο παίξιμο και στη συνέχεια ανταποκρίθηκε με ακρίβεια στη νευρικότητα της μηχανιστικής γραφής. Η ιδιαίτερα απαιτητική, σχεδόν πεντάλεπτης διάρκειας καντέντσα, αποδόθηκε απρόσμενα εκφραστικά, καθώς τα τεχνικά ζητήματα δεν αποτελούσαν το παραμικρό εμπόδιο. Στην κλιμάκωση του έργου, την οποία ο συνθέτης χαρακτηρίζει «κολοσσιαία» και ο Ρόουβαλι απέδωσε με αντίστοιχη ένταση, ο ήχος του πιανίστα ήταν εντυπωσιακά παρών και ευδιάκριτος. Το ταχύτατο «σκέρτσο» πήγε αναμενόμενα καλά και ο Τσο απέδωσε το «ιντερμέτζο» με κομψότητα που δεν περιόριζε τη δύναμή του. Το τελευταίο μέρος έδωσε στον πιανίστα για ακόμα μία φορά την ευκαιρία να φανερώσει το εύρος των δυνατοτήτων του, καθώς ο Προκόφιεφ ζητά διαδοχικά ποιότητες «νανουρίσματος» όσο και ένα παίξιμο εξαιρετικά επιβλητικό, ενώ προβλέπει μία ακόμα απαιτητική καντέντσα. Ο Σεόνγκ-Τζεν Τσο αντεπεξήλθε σε όλες τις προκλήσεις με απίστευτη άνεση, φανερώνοντας το εξαιρετικά υψηλό επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η πιανιστική τέχνη στις μέρες μας.
Για το δεύτερο μέρος της βραδιάς ο Ρόουβαλι επέλεξε τη δημοφιλή τέταρτη Συμφωνία του Τσαϊκόφσκι. Με δεδομένα όσα είχαν προηγηθεί, η εντυπωσιακή ηχητική ποιότητα και η τεχνική επάρκεια της ορχήστρας δεν εξέπληξαν. Η μουσική ήχησε εξαιρετικά ωραία, ενώ σε κανένα σημείο, ούτε στην ιλιγγιώδους ταχύτητας αρχή του τελευταίου μέρους, δεν είχε κανείς την αίσθηση ότι τα έγχορδα δυσκολεύονταν. Στο δεύτερο μέρος ο ήχος από τα βιολοντσέλα ήταν απερίγραπτης ομορφιάς, στο τρίτο μέρος το τρίο είχε νεύρο, οι κλιμακώσεις έρχονταν αβίαστα και τα χαμηλόφωνα σημεία αποδίδονταν με ανάλογη ευκολία. Συνολικά ήταν μια ιδιαίτερα δεξιοτεχνική απόδοση, εξαιρετικής ποιότητας ήχου, από την οποία όμως απουσίαζε η ένταση του απεγνωσμένου συναισθήματος, αναμενόμενη στον Τσαϊκόφσκι: αυτή θα προϋπέθετε μια ερμηνεία περισσότερο «βίαιη» και λιγότερο «ωραία».
