Στην Αθήνα αποσιωπήσαμε τον τίτλο. «Μουσική της παρηγοριάς» ονομαζόταν το πρόγραμμα που παρουσίασαν η Χορωδία Μοντεβέρντι και οι Aγγλοι Σολίστες Μπαρόκ υπό τον διάσημο αρχιμουσικό τους, σερ Τζον Eλιοτ Γκάρντινερ, κατά τη διάρκεια ευρωπαϊκής περιοδείας που είχε ως προτελευταίο σταθμό την Αθήνα. Στις 14 Ιουνίου στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, ακούστηκαν φωνητικά έργα γερμανικού μπαρόκ που γράφτηκαν με στόχο να παρηγορήσουν πενθούντες.
Το ρεπερτόριο σίγουρα δεν απευθύνεται στους πολλούς, όπως άλλωστε επιβεβαίωσε η προσέλευση του κοινού. Ακούστηκαν έργα των Χάινριχ Σιτς (1585-1672) και Γιόχαν Χέρμαν Σάιν (1586-1630), που υπήρξαν σύγχρονοι, αλλά και μουσική τού πολύ μεταγενέστερου Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (1685-1750). Οι συγκεκριμένες συνθέσεις του Σιτς αποτελούν «παλιές αγάπες» του Γκάρντινερ, ο οποίος έχει κάνει πολλά για την ανάδειξή τους και τις έχει ηχογραφήσει ήδη από το 1987, μάλιστα με την ίδια σειρά με την οποία τις παρουσίασε στην Αθήνα τριάντα πέντε χρόνια αργότερα.
Ο διάσημος Βρετανός αρχιμουσικός παρουσίασε στην Αθήνα μια σειρά από πένθιμες μουσικές.
Τα έργα των συγκεκριμένων Γερμανών συνθετών δεν κρύβουν τις επιδράσεις της ιταλικής μουσικής της εποχής. Ενα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία τους είναι ο τρόπος με τον οποίο αφομοιώνουν και οικειοποιούνται, στο πλαίσιο της αισθητικής του προτεσταντισμού, τις κατακτήσεις του λεγόμενου «νεότερου μουσικού ύφους» («δεύτερη πρακτική») και συνολικότερα της μουσικής γλώσσας όπως αναπτύχθηκε νότια των Aλπεων από ανθρώπους όπως ο Γκαμπριέλι και ο Μοντεβέρντι στην περίπτωση των Σιτς και Σάιν ή του Βιβάλντι και του Κορέλι στην περίπτωση του Μπαχ. Βοηθάει να το θυμάται κανείς όταν αποτιμά τις ερμηνείες που ακούστηκαν.
Είναι προφανές ότι οι (μουσικές) διαδρομές που έχει κάνει ο Γκάρντινερ σε ένα ευρύτατο ρεπερτόριο αλλά και η εστιασμένη ενασχόλησή του με το μπαρόκ τού έχουν χαρίσει γνώση και την εξοικείωση. Στη συγκεκριμένη μουσική έχει αναπτύξει και έχει επεξεργαστεί ένα εκφραστικό ιδίωμα, το οποίο δίνει περισσότερο έμφαση στην (προτεσταντική) εσωτερικότητα της έκφρασης, στην καθαρότητα και στην αγνότητα του ήχου, παρά στην εξωστρεφή εκφραστικότητα, στη θεατρικότητα και στον ηχοχρωματικό πλούτο (του καθολικού Νότου). Αξιοποιώντας λιγοστά όργανα και εστιασμένες, λιτές φωνές (με εξαιρετική άρθρωση), έδωσε ερμηνείες που παρά τη λιτότητά τους διέθεταν εξίσου πλαστικότητα και γλυκύτητα. Μερικά από τα πιο σπάνια και σχετικά σύντομα έργα του Σιτς συνοδεύτηκαν από ιστορικά χάλκινα πνευστά, όπως κορνέτα, τρομπέτες και σάκμπατ (ένα είδος τρομπονιού), που όμως δεν μετέβαλαν τη συνολική εντύπωση.
Είναι περιττό να σημειωθεί ότι ειδικά τα συγκεκριμένα έργα, εξ ορισμού χαμηλόφωνα και ατμοσφαιρικά, θα ευνοούνταν πολύ περισσότερο σε ένα χώρο με αντήχηση, ο οποίος θα ενίσχυε την επιδιωκόμενη εντύπωση. Δεδομένου ότι το Μέγαρο Μουσικής πραγματοποιεί εκδηλώσεις του στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, ίσως και το Φεστιβάλ θα μπορούσε να μεταφέρει κάποιες από τις δικές του στο Μέγαρο, όπως άλλωστε γινόταν στο παρελθόν. Ειδικά, δε, σε περιπτώσεις τόσο ειδικού ρεπερτορίου, που δύσκολα θα γέμιζε ασφυκτικά τις θέσεις του Ηρωδείου.
