Στον κύκλο «Νέα ταλέντα» εντάχθηκε η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων, που πραγματοποιήθηκε στο θέατρο «Ολύμπια» το Σάββατο 21 Μαΐου. Τη μουσική διεύθυνση ανέλαβε εκτάκτως ο Μιχάλης Οικονόμου, ενώ σολίστ στο Κοντσέρτο για βιολί του Ζαν Σιμπέλιους ήταν ο Χριστόφορος Πετρίδης.
Η αλλαγή αρχιμουσικού επέφερε και τροποποίηση στο πρόγραμμα. Eτσι, στο πρώτο μέρος ακούστηκε η Συμφωνία αρ. 36 του Μότσαρτ, επονομαζόμενη και «Συμφωνία του Λιντς», καθώς το έργο γράφηκε μόλις σε τέσσερις ημέρες, κατά τη σύντομη παραμονή του συνθέτη και της γυναίκας του στην αυστριακή πόλη. Με δεδομένη τη μάλλον προβληματική σχέση των περισσότερων ελληνικών συνόλων με τον Μότσαρτ, η εντυπωσιακά καλή απόδοση του έργου υπήρξε ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη και πιστώνεται στον Οικονόμου και στον τρόπο με τον οποίο απέσπασε από την ορχήστρα το ζητούμενο. Πάνω απ’ όλα ξεχώρισε η αίσθηση ύφους, στοιχείο που σχετίζεται άμεσα με τον τρόπο διαμόρφωσης των μουσικών φράσεων και τον τονισμό τους.
Ο ταλαντούχος Χριστόφορος Πετρίδης ερμήνευσε το Κοντσέρτο για βιολί του Σιμπέλιους.
Ακούσαμε μια ερμηνεία από αυτές που ευρέως χαρακτηρίζονται «ιστορικά ενημερωμένες», όπου δηλαδή σύνολα με σύγχρονα όργανα αποδίδουν όσα μας έχει διδάξει η σύγχρονη μουσικολογία, οδηγούμενη από τα μουσικά κείμενα, τις γραπτές πηγές, όπως επίσης τα ιστορικά όργανα και την ερμηνευτική πρακτική της εποχής στην οποία γράφηκαν τα έργα. Eτσι, λοιπόν, σε γενικές γραμμές οι ταχύτητες ήταν γοργές, αλλά όχι βιαστικές, ώστε να επιτρέπουν την άρθρωση του μουσικού υλικού και την παρακολούθηση της δραματουργίας της μουσικής. Το δεύτερο μέρος είχε επιπλέον το στοιχείο της κομψότητας αλλά και την εξίσου σημαντική χορευτική ελαφράδα, στην οποία παραπέμπει ο ρυθμός του, σε ύφος «σιτσιλιάνας». Το τρίτο μέρος ξεχώριζε για την ακρίβειά του, ενώ στο τέταρτο μέρος βασικό στοιχείο ήταν οι έντονες αντιθέσεις δυναμικής και τα ευχάριστα συντονισμένα έγχορδα.
Στο δεύτερο μισό της βραδιάς, ο ταλαντούχος 18χρονος Χριστόφορος Πετρίδης αναμετρήθηκε με το απαιτητικό Κοντσέρτο για βιολί του Σιμπέλιους. Η ερμηνεία του, με πολλές αρετές, φάνηκε να προσδιορίζεται κυρίως από νεανικό ενθουσιασμό. Σε αυτόν θα πρέπει μάλλον να αποδώσει κανείς το συχνά υπερβολικό βιμπράτο, που προσέδιδε στο έργο ένα πάθος, το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι ταιριάζει στον ελεγειακό χαρακτήρα της ιδιαίτερα φίνας μουσικής. Στον ίδιο ενθουσιασμό οφείλεται, ενδεχομένως, και η ξέφρενη ταχύτητα την οποία επέλεξε ο Πετρίδης στο τελικό δεξιοτεχνικό μέρος και η οποία δυσκόλεψε τόσο τον ίδιο όσο και την ορχήστρα. Oταν δεν πρόκειται για έργα που έχουν γραφτεί πρωτίστως για δεξιοτεχνική επίδειξη και συνεπώς δεν στοχεύουν στον εντυπωσιασμό του ακροατηρίου, η ταχύτητα βοηθάει να είναι τόση ώστε να επιτρέπει στον ερμηνευτή να διαμορφώνει με νόημα το μουσικό κείμενο και στον ακροατή να εισπράττει αυτό το νόημα. Σε ό,τι αφορά την ορχήστρα σημειώνεται ότι και η ακουστική της συγκεκριμένης αίθουσας δεν βοήθησε. Κρατάει κανείς, λοιπόν, τα αρκετά εκφραστικά σημεία στο πρώτο και κυρίως στο δεύτερο μέρος, που φανερώνουν έναν βιολονίστα με ευαισθησία και πολύ καλή τεχνική κατάρτιση.
