Την Παγκόσμια Ημέρα της Μουσικής τίμησε στις 21 Ιουνίου η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ με συναυλία της στο Ηρώδειο. Την ορχήστρα διηύθυνε ο Μιχάλης Οικονόμου, ενώ σολίστ ήταν ο Γκάι Μπράουνσταϊν.
Ο Μπράουνσταϊν ήταν από το 2000 και επί 13 χρόνια εξάρχων της Φιλαρμονικής του Βερολίνου. Υπήρξε ο νεότερος μουσικός που κατέλαβε αυτή τη θέση, την οποία άφησε προκειμένου να ασχοληθεί με την προσωπική του σταδιοδρομία. Στην Αθήνα υπήρξε σολίστ στο Κοντσέρτο του Μπραμς, ενώ κατά το δεύτερο μέρος της βραδιάς συμμετείχε από τα τελευταία αναλόγια στην ερμηνεία της Oγδοης Συμφωνίας του Αντονίν Ντβόρζακ.
Σε γενικές γραμμές, η ερμηνεία του Κοντσέρτου του Μπραμς κινήθηκε σε ασφαλή νερά. Η ορχήστρα άφησε την πρωτοβουλία στον σολίστα, δίνοντάς του όλο τον χώρο να διαπλάσει τη μουσική όπως εκείνος έκρινε. Είχε κανείς την αίσθηση πως σε ορισμένα σημεία ο Οικονόμου θα προτιμούσε πιο ζωηρές ταχύτητες, αλλά προσαρμοζόταν αμέσως στις πιο άνετες επιλογές του βιολονίστα. Ο Μπράουνσταϊν, πάλι, απέδωσε τη μουσική με μεγάλη ευαισθησία, πλαστικότητα και εκλεπτύνσεις, που δεν είναι βέβαιο ότι ήταν κατάλληλες για έναν μεγάλο, ανοιχτό και δίχως ανακλάσεις χώρο, όπως το Ηρώδειο. Στη διαμόρφωση των φράσεων την ερμηνεία του διέκρινε μια ευγένεια, την οποία δεν συναντά πια κανείς συχνά και η οποία μαρτυρεί τη βαθύτερη κατανόηση της γραφής του Μπραμς. Στο έργο αυτό η δεξιοτεχνία είναι σημαντικά περιορισμένη σε σχέση με άλλα, πολύ πιο εξωστρεφή κοντσέρτα της εποχής. Το βιολί συνδέεται οργανικά με τη θεματική ανάπτυξη της μουσικής και την προβολή του πλούσιου εσωτερικού συναισθήματός της. Ακριβώς σε αυτό φάνηκε να εστιάζει ο Μπράουνσταϊν, συνεργαζόμενος πολύ καλά με την ορχήστρα. Σημαντική ήταν επίσης η συμβολή των ξύλινων πνευστών, ειδικά του ομποΐστα Σπύρου Κοντού στην εκτενή εισαγωγή του δεύτερου μέρους του έργου.
Ο Οικονόμου συγκαταλέγεται στους αρχιμουσικούς που δίνουν παλμό και πλαστικότητα στη μουσική.
Αλλαγή σκηνικού μετά το διάλειμμα, καθώς ο Μιχάλης Οικονόμου έδωσε μια πολύ πιο γλαφυρή ανάγνωση της Ογδοης Συμφωνίας του Ντβόρζακ. Μετά τα λυρικά πρώτα μέτρα και την πολύ καλή συμβολή της Μελίνας Μακρή στο φλάουτο (εδώ, όπως και στο τελευταίο μέρος), ο Οικονόμου επέλεξε ταχύτητα ζωηρή αλλά και με παλμό, η οποία ανέδειξε τις ποιότητες της μουσικής. Συγκαταλέγεται, ίσως, στους λίγους αρχιμουσικούς που δεν παίζουν απλά γρήγορα, αλλά ξέρει να δίνει παλμό και πλαστικότητα, δηλαδή κίνηση, στο ζωηρό τέμπο. Το αποτέλεσμα είναι ευχάριστα σβέλτο, αλλά επιπλέον αποκωδικοποιεί το έργο, καθώς το αρθρώνει σε υποενότητες που βοηθούν τον ακροατή να αντιληφθεί τις φράσεις, τη λογική, τη δραματουργία.
Στο δεύτερο μέρος διασφαλίστηκε ο διάλογος ανάμεσα σε ενότητες με διαφορετικές διαθέσεις, ενώ ευγένεια χαρακτήρισε το μελαγχολικό βαλς του τρίτου μέρους.
«Κύριοι, στη Βοημία οι τρομπέτες δεν καλούν ποτέ σε μάχη – καλούν πάντα σε χορό», φέρεται να έχει πει ο διάσημος Τσέχος αρχιμουσικός Ράφαελ Κούμπελικ με αφορμή την αρχή του τελευταίου μέρους της Συμφωνίας. Eτσι ήχησαν πράγματι οι τρομπέτες στη συγκεκριμένη συναυλία, δίνοντας το έναυσμα στον Οικονόμου να ολοκληρώσει το έργο με αισιόδοξο, θετικό πρόσημο.
