«I’m so sick of 17, where’s my fucking teenage dream?» αναρωτιέται μία έφηβη με ροζ τούφες στα πιασμένα κοτσιδάκια μαλλιά της, που βρίσκει εξαιρετικά «Brutal» τα «χρυσά χρόνια» που της υποσχέθηκαν. Τρεις πιτσιρικάδες που τρέχουν φορώντας μόνο τις κάλτσες τους δηλώνουν ευθαρσώς πως «Nobody likes you when you’re 23» και δυσκολεύονται να δεχτούν την ηλικία τους, παρά τις παραινέσεις των φίλων τους.
Οι δύο αυτές μετεφηβικές περιπτώσεις μπορεί να απέχουν δύο δεκαετίες και χοντρικά δύο γενιές, αλλά, αυτά που τις ενώνουν (κυκλικά) είναι περισσότερα από αυτά που τις χωρίζουν. Η Ολίβια Ροντρίγκο μπορεί να μην έχει τις καθαρόαιμες ποπ πανκ αξιώσεις των Blink-182, είναι, όμως, ένα κορίτσι του Disney Channel που με το περσινό της ντεμπούτο «Sour» έγινε μία από τις ταχύτατα αναδυόμενες ποπ σταρ της Gen Z, χωρώντας στο ποπ πακέτο της νευρώδη ποπ πανκ ξεσπάσματα.
Μπορούμε να πάμε λίγο ακόμα πιο πίσω, αν θέλουμε να βρούμε τις ρίζες και των δύο: στο ειρωνικό «καλωσόρισμα στον παράδεισο» των Green Day και τον Μπίλι Τζο Άρμστρονγκ που έβρισκε πολύ σκληρή την ενήλικη ζωή για να μην ρίξει σήμα κινδύνου στη μητέρα του, αλλά και εκείνο το «The Kids Aren’t Alright» των Offspring.
Πριν λίγα 24ωρα το τρίο των Blink-182, που μεγάλωσε αντάξια τη γενιά του «American Pie» ανακοίνωσε την επανένωσή του με το κλασικό του line up (δηλαδή, και με τον «κυνηγό UFO» Τομ Ντελόντζ στις τάξεις του) έχοντας μεγάλα σχέδια για το 2023, που περιλαμβάνουν διεθνή περιοδεία και νέο δίσκο -«τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους», σύμφωνα με τον κιθαρίστα και τραγουδιστή της μπάντας.
Θα μπορούσε κάποιος στα γρήγορα να «τα ρίξει» σε μια γενική και αόριστη αλλά διάχυτη νοσταλγία που είναι ίδιον των καιρών μας. Αλλά, οι πιο παρατηρητικοί και με τα απαραίτητα search στο ιστορικό του Spotify τους, θα έχουν καταλάβει πως τα 00s δεν έχουν επιστρέψει μόνο στις καμπάνες των τζιν ή την υπόκλιση στην Μπρίτνεϊ Σπίαρς από ποπ σταρς όπως η Ρίνα Σαουαγιάμα. Αντιθέτως, ένα μέρος «των παιδιών με τις κιθάρες» έχει βρει την έκφρασή του στα power chords, τα μελωδικά ρεφρέν, τους τσιτωμένους στίχους ασφυξίας. Ζούμε, δηλαδή, μια ποπ πανκ αναβίωση.
Δείτε, για παράδειγμα, τον Machine Gun Kelly. Από εκεί που είχε πάντα σε θέση ετοιμότητας το autotune, σταδιακά άφησε στην άκρη την τραπ και πέρασε στον ώμο την κιθάρα, πήρε «Tickets to my Downfall», δήλωσε πως κάνει μέχρι και «Mainstream Sellout» με τον τελευταίο δίσκο του. Και επιστράτευσε «άτσαλες» γραμματοσειρές και λεπτομέρειες σε όλες τις αποχρώσεις του ροζ -όπως έκανε κάποτε η Αβρίλ Λαβίν, τότε που άφησε τα φαρδιά παντελόνια για τις καρό φούστες και τραγούδησε το «Girlfriend».
Στα ενδότερα των κυκλοφοριών των τελευταίων ετών, μπορεί να μην βρείτε ονόματα που φιγουράρουν τόσο ψηλά στα φεστιβαλικά bills όσο τα προαναφερθέντα, πάντως, κανείς δεν αμφιβάλλει πως κάποιοι εκεί έξω τιμούν το ποπ πανκ. Αυτό κάνουν και οι Pinkshift που έρχονται από τη Βαλτιμόρη και κυκλοφορούν τον τελευταίο ένα χρόνο singles και EPs κρατώντας τη ζωντάνια του είδους και βαραίνουν τον ήχο τους με grunge επιρροές. Οι Meet Me @ The Altar, πάλι, που επίσης μας συστήθηκαν τα τελευταία χρόνια, κρατούν τα πράγματα απλά και παίζουν το ποπ πανκ, το παλιό, το ορθόδοξο, με μια εσάνς από emo, βγαλμένο απευθείας από τα βάθη των 00s.
Γιατί το ποπ πανκ και γιατί τώρα; Πολλοί απέδωσαν αυτή την αναβίωση στο ότι η πανδημική κλεισούρα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, έκαναν το doom scrolling αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας και άρα ενισχύθηκε η αίσθηση ματαιότητας, που σε μεγάλο βαθμό, αποτελεί θεματική σταθερά του ποπ πανκ. Κι ύστερα, πράγματι, η περίοδος της καραντίνας μας έκανε λίγο πιο αναστοχαστικούς, αντιληφθήκαμε αλλιώς τον χρόνο και άρα ξαφνικά, το παρελθόν -τότε που ακούγαμε την προηγούμενη ποπ πανκ αναβίωση σε πρώτο χρόνο- έγινε λίγο πιο πολύτιμο.
Αυτά, βέβαια, τα λέμε εμείς οι boomers και οι millennials και, όπως οφείλει, η Gen Z γελάει, όσο σκρολάρει στο TikTok. Την πλατφόρμα, δηλαδή, που έχει γίνει για τους σημερινούς εφήβους και 20άρηδες ό,τι ήταν για κάποιες άλλες γενιές το ραδιόφωνο. Κι αυτό γιατί στις μουσικές του βιβλιοθήκες βρίσκουν και ανακαλύπτουν τη μουσική που αν τους πλασαρόταν αλλιώς, θα θεωρούσαν αρχαιολογία.
Αν ψάξει κανείς στο TikTok το χάσταγκ #poppunk, θα μάθει πως αυτό έχει 2.5 δισεκατομμύρια views στην πλατφόρμα -διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός. Κάπως έτσι, το «Dear Maria, Count Me In» των All Time Low απέκτησε μία δεύτερη viral ζωή, 15 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ενώ, οι σημερινοί 16άρηδες εξοικειώθηκαν με ονόματα όπως αυτά της Αβρίλ Λαβίν, των Paramore, των Simple Plan.
Και τους Blink-182 έχουν και άλλους λόγους να τους έχουν μάθει. Σίγουρα, πάντως, ο ντράμερ τους Τράβις Μπάρκερ έχει φροντίσει να μην είναι άγνωστος στους σημερινούς ακροατές. Η φιλία του με τον Machine Gun Kelly δεν περιορίζεται σε double dates με τις Κόρτνεϊ Καρντάσιαν και Μέγκαν Φοξ, αντίστοιχα, αλλά και οι μουσικοί τους δρόμοι ενώθηκαν, σε κομμάτια όπως το «I Think I’m Okay», αλλά όχι μόνο. Το όνομα του Μπάρκερ έχει βρεθεί και δίπλα σε αυτά των XXXTentacion, Post Malone, $uicideboy$, ενώ, καθότι ξύπνιος, ο μουσικός υπέγραψε στο label του, DTA Records, τον σταρ του TikTok, Jxdn.
Όσο για το «γιατί τώρα», η κυνική απάντηση είναι πως η ποπ κουλτούρα κύκλους κάνει και ήρθε και για το ποπ πανκ η σειρά του. Άλλωστε, αυτά που εκφράζει δεν είναι αυτά που πάντα ήθελαν να εκφράσουν οι έφηβοι και οι νέοι στα 20κάτι τους; Και για να επιστρέψουμε και στο reunion των Blink-182, η γνώριμη φιγούρα του Τράβις Μπάρκερ μπορεί και να οδηγήσει παιδιά που γεννιόντουσαν όταν το ποπ πανκ τρίο τραγούδαγε για «All The Small Things» στις πρώτες σειρές των επερχόμενων συναυλιών τους.
Κι εμείς από δίπλα, από ό,τι φαίνεται, δεν θα λέμε πια «Thanks for the memories», κι ας το έλεγαν κάποτε οι Fall Out Boy.
