To ενδέκατο άλμπουμ μιας απίστευτης πορείας 42 ετών, κυκλοφόρησαν οι Metallica. To «72 Seasons» μιλά -μέσα από τους στίχους του James Hetfield- για τις 4 εποχές του έτους στη ζωή ενός ανθρώπου, μέχρι αυτός να ενηλικιωθεί.
Οι 72 εποχές, τα πρώτα 18 έτη της ζωής μας: η εξέλιξή μας, η ωρίμανση, οι καλές και οι κακές στιγμές που διαμορφώνουν τη σκοτεινή και τη φωτεινή πλευρά του χαρακτήρα μας.
Σε αντίθεση με άλλα συγκροτήματα του σκληρού ήχου, οι Metallica καταφέρνουν να πολλαπλασιάζουν τους οπαδούς τους από τις μικρές ηλικίες μέχρι τις μεγαλύτερες που θα μπορούσαμε να φανταστούμε, εξαργυρώνοντας τον μύθο που έχουν δημιουργήσει από τις αρχές των 80’s μέχρι σήμερα.
Πώς καταφέρνει μια μπάντα που έπαιξε thrash μέχρι το 1988 και heavy metal μέχρι τις μέρες μας να έχει τόσο ετερόκλητη αποδοχή; Πώς «κατάφεραν» να τους κατατάσσει κάποτε ο Τύπος στην ίδια κατηγορία με τους Venom και τους Motorhead και την ίδια στιγμή με τους U2 ή τον Bruce Springsteen; Είναι πλέον μόδα οι Metallica ή κάτι πιο βαθύ;
Είτε συμφωνούν κάποιοι είτε όχι, η θρυλική μπάντα απ’ το Λος Αντζελες, είναι αυτή που άνοιξε τον δρόμο για το thrash. Μπορεί να προηγήθηκαν συνθετικά οι Venom, μπορεί οι Slayer να γιγάντωσαν αυτό το ιδίωμα, όμως οι Metallica και το ασύλληπτα γρήγορο και ακριβές palm mute του Hetfield στην κιθάρα (σε συνδυασμό με το χαρακτηριστικό guitar tone του), ουσιαστικά, δημιούργησαν αυτό το νέο είδος μουσικής για εκείνη την εποχή.
Το «Kill ‘Em All» ήταν μια πραγματική ηχητική επανάσταση, όταν κυκλοφόρησε το 1983. Σίγουρα προϋπήρξαν μπάντες που έπαιξαν πριν από αυτούς εξίσου γρήγορα, όμως οι Metallica, τελειοποίησαν όλο αυτό που γεννιόταν τότε, μέσα από τις ευρείες επιρροές τους (από τους Judas Priest και τους Mercyful Fate αργότερα, μέχρι τους Diamond Head και τους Holocaust).
Αν ο Tony Iommi εφηύρε τον ήχο του heavy metal, o James Hetfield εφηύρε τον ήχο του thrash, ξεκάθαρα. Και η μουσική μήτρα της Bay Area, κυοφόρησε με τη δέουσα φροντίδα τη νέα τάση, η οποία κυριάρχησε στα 80’s και πήρε το φιλί της ζωής στις αρχές των 90’s από τους Pantera, όταν το grunge κατάπινε σαν μαύρη τρύπα κάθε διαφορετική… νότα.
Οι Metallica έχοντας γιγαντωθεί μετά και την κυκλοφορία του «…And Justice For All» του 1988, έχοντας χάσει προηγουμένως σε τροχαίο δυστύχημα τον κινητήριο μοχλό τους, Cliff Burton, θα αλλάξουν ρότα και το 1991 θα παρουσιάσουν το πιο άμεσο, πιο φιλικό σε οπαδούς και ραδιόφωνο, «Black Album», μια δουλειά που θα τους ανεβάσει (τόσο μουσικά, όσο και εμπορικά) στο Εβερεστ της μουσικής βιομηχανίας και του MTV, ενώ θα διευρύνει όσο ποτέ τη δεξαμενή οπαδών, κυρίως με τα κομμάτια Nothing Else Matters και Unforgiven.
Στη συνέχεια, για περισσότερο από μια δεκαετία, το γκρουπ θα πειραματιστεί (αποκορύφωμα τα «St. Anger» και «Lulu» με τον Lou Reed) με τον ήχο, τις συνθέσεις του και γενικότερα τις επιλογές του (μουσικές, στυλιστικές, τηλεοπτικές, κινηματογραφικές -«Through The Never» του 2013) και θα διχάσει τον πυρήνα των οπαδών του, με ευχάριστη παρένθεση την κυκλοφορία του απίθανου άλμπουμ διασκευών «Garage Inc.» του 1998 και έναν χρόνο μετά τη συνεργασία με τη συμφωνική του Σαν Φρανσίσκο («S&M»).
Δέκα χρόνια μετά και ύστερα από το άθλιο ηχητικά «St. Anger» (2003), η μπάντα θα αποφασίσει να «σοβαρευτεί» ξανά. Το «Death Magnetic» χωρίς να προκαλέσει πάταγο θα στείλει ένα θετικό μήνυμα και το 2016 το «Hardwired… to Self-Destruct» θα «φωνάξει» ότι οι Metallica πατούν, ύστερα από 25 ολόκληρα χρόνια, γερά στα πόδια τους.
Πριν από λίγα 24ωρα, το γκρουπ κυκλοφόρησε το «72 Seasons», ξεκάθαρα το πιο δυνατό άλμπουμ (σε ήχο, συνθέσεις, στίχους) από την εποχή του Black Album.
Ο Hetfield, ύστερα από μια γενναία μάχη αποτοξίνωσης, μετατρέπεται στο «τέρας» ταχύτητας και ακρίβειας στη ρυθμική κιθάρα που γνωρίσαμε παλαιότερα, «βομβαρδίζοντας» με ανελέητα ριφ τον ακροατή. Ο Κirk Hammett μοιάζει πιο απελευθερωμένος στη lead guitar, τα solos του ακούγονται πιο… ψυχωμένα (εδώ έχει τεράστια συμβολή η συνεργασία με τον Lou Reed), ενώ ο Lars Ulrich και ο Rob Trujillo δημιουργούν ένα στιβαρό και επιβλητικό rhythm section (τύμπανα / μπάσο), αντάξιο του ονόματός τους.
Για να μην παρεξηγηθούμε: όχι, το «72 Seasons», δεν αγγίζει καν, άλμπουμ όπως τα «Kill ‘Em All», «Ride The Lighting», «Master Of Puppets», «…And Justice For All», «Black Album» (πώς θα μπορούσε άλλωστε…), αποτελεί όμως μια σπουδαία δουλειά, η οποία στρέφεται ευθέως στις ρίζες του γκρουπ, χωρίς μπαλάντες και (τόσο) radio friendly κομμάτια.
Οι Metallica δεν δίστασαν να «τσαλακωθούν» στο παρελθόν, προκειμένου να διευρύνουν το κοινό τους. Σήμερα, όμως, στρέφονται στον πυρήνα των οπαδών τους (οι υπόλοιποι παραμένουν προσκολλημένοι στα «Nothing Else Matters« και «Unforgiven I» και «ΙΙ») και της μουσικής ύπαρξής τους, φανερά απελευθερωμένοι από «φαντάσματα» και μαύρες μέρες και με πολλή δουλειά (σ.σ. όπως στο προηγούμενο άλμπουμ, έτσι και σ’ αυτό, όλα (!) τα κομμάτια έχουν και το αντίστοιχο βίντεο κλιπ τους) ανάβουν ξανά τα φώτα της «μαρκίζας» τους.
Κάποτε, το Rolling Stone, είχε γράψει: «Το thrash είναι πολύ ταπεινωτικός όρος γι’ αυτό το meta-metal θαύμα επιθετικότητας διοχετευμένης με απίστευτη ακρίβεια». Και οι Metallica δείχνουν να το παίρνουν ξανά στα σοβαρά. Για όσο αντέξουν…
Προτεινόμενα κομμάτια: «Screaming Suicide», «Chasing Light», «Room of Mirrors», «Υou Must Burn!»
