Κανείς δεν αγαπά τους Madrugada όπως οι Έλληνες. Γι’ αυτό και το συγκρότημα από τη Νορβηγία δεν αφήνει ποτέ το ελληνικό κοινό παραπονεμένο, κάτι που σημαίνει ότι ο Σίβερτ Χόγιεμ και η παρέα του σπάνια λείπουν από την εγχώρια συναυλιακή ατζέντα. Τελευταία φορά τους είδαμε πέρυσι τον Σεπτέμβριο στο Καλλιμάρμαρο και τώρα ετοιμάζονται να επιστρέψουν, αυτή τη φορά στο πλαίσιο του πλούσιου προγράμματος του Release Athens, μιας και θα είναι οι headliners την Κυριακή 25 Ιουνίου.
Εξάλλου, για τον Σίβερτ Χόγιεμ, τον αρχηγό της μπάντας με τη μελαγχολική φωνή, τίποτα δεν μοιάζει με εκείνη τη στιγμή του «κλικ» που τον κάνει να νιώθει ήρεμος και δυνατός την ίδια στιγμή πάνω στη σκηνή. Αυτό μοιράστηκε, μεταξύ άλλων, από την άλλη άκρη της βίντεοκλησης, αλλά εξήγησε και τι σημαίνει να έχεις μια σχέση 30 χρόνων με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας σου -που δεν είναι πάντα το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
– Όταν είχαμε μιλήσει πριν την προηγούμενη συναυλία σας στην Αθήνα, έλεγες πόσο σου είχε λείψει να πας σε ένα πάρτι στην Αθήνα. Μιας και σε λίγες εβδομάδες επιστρέφετε για συναυλία, τι είναι αυτό που θέλεις να κάνεις πιο πολύ στην πόλη;
– Δύσκολο να προγραμματίσω, γιατί όταν ερχόμαστε για μεγάλες συναυλίες δεν υπάρχει πολύς χρόνος. Πάντως σίγουρα θέλω να κάνω βόλτα στην πόλη και ίσως να ρίξω και καμιά βουτιά. Την προηγούμενη φορά πριν τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο επισκέφθηκα για πρώτη φορά το μουσείο της Ακρόπολης -είχα πάει πολλές φορές στο μνημείο αλλά όχι στο μουσείο. Όμως μου αρέσει να κάνω βόλτες χωρίς συγκεκριμένο πλάνο. Δύσκολα μπορώ να σου πω κάποιο αγαπημένο μου σημείο, μιας και δεν ξεχωρίζω τις περιοχές όταν περπατάω, ποτέ δεν ξέρω πού βρίσκομαι.
– Οι Madrugada κλείνουν φέτος αισίως τρεις δεκαετίες. Έχουν συμβεί πολλά σκαμπανεβάσματα στις τάξεις της μπάντας όλο αυτό το διάστημα, υπάρχει, ωστόσο, κάποιο «μυστικό» για ένα συγκρότημα ώστε να αντέξει στον χρόνο;
– Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο μυστικό. Διαλυθήκαμε όταν πέθανε ο Ρόμπερτ (Μπουράς, πρώην κιθαρίστας των Madrugada) και επανενωθήκαμε για την επέτειο του «Industrial Silence». Για την μπάντα μας τα πράγματα δεν είναι ευθύγραμμα. Πάρθηκαν κάποιες λάθος αποφάσεις και υπήρξαν και τραγωδίες, όπως ο θάνατος του Ρόμπερτ. Θεωρώ όμως ότι είμαστε τυχεροί που βρήκαμε ο ένας τον άλλο, που κολλήσαμε μαζί. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να βρούμε τον ήχο μας. Αλλά είχαμε τύχη που υπήρξε χημεία μεταξύ μας.
– Φαντάζομαι πως είναι σαν μια σχέση που ζυμώνεται.
– Οπωσδήποτε. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν συντροφικές σχέσεις που να κρατούν 30 χρόνια. Αλλά έχω αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου από το 1993 και όλο αυτό είναι σίγουρα έντονο. Το θέμα είναι ότι τώρα έχουμε τις οικογένειές μας και είμαστε μαζί σαν Madrugada για όσο αυτό μας προσφέρει ικανοποίηση. Έχω τη σόλο καριέρα μου, ο Τζον δουλεύει και ως διοργανωτής συναυλιών και ο Φρόντε κάνει πολλά ακόμα μουσικά πράγματα και έχει δικά του μπαρ και εστιατόρια. Επομένως, είμαστε μαζί όσο περνάμε καλά και όσο ο κόσμος θέλει να το κάνουμε αυτό. Υπό αυτή την έννοια, το μυστικό είναι ότι δεν υπάρχει πια πίεση, γιατί κάποτε ήταν το μόνο που είχαμε κι αν δεν λειτουργούσε, δυσκολευόμασταν.
– Όπως λες και εσύ, μέσα σε τόσα χρόνια δεν αλλάζουν τα πράγματα μόνο μέσα στη μπάντα αλλά και στις ζωές σας. Επομένως, ποια είναι πλέον η θέση της μουσικής και της μπάντας για σένα, όταν υπάρχουν κι άλλες προτεραιότητες;
– Όπως είπαμε, είναι κάτι που εξελίσσεται. Νοηματοδοτείται σίγουρα αλλιώς, γιατί συνήθιζε να είναι κάτι πολύ έντονο μεταξύ μας, πολλές φορές υπήρχε πίεση, πείραζε ο ένας τον άλλο, αλλά τελικά δούλευε όλο αυτό με τον δικό του τρόπο. Με τον καιρό αποκτάς μεγαλύτερη εμπειρία και αλλάζουν τα πάντα γύρω σου, γιατί σταδιακά αυτό γίνεται πιο επαγγελματικό. Όταν ξεκινήσαμε, στη μουσική βιομηχανία της Νορβηγίας τα πράγματα δεν ήταν τόσο επαγγελματικά. Για πολύ καιρό δεν είχαμε κανονικό management, ήταν χαοτικό. Πάντως, συνεχίζω να δουλεύω με τη μουσική κάθε μέρα, αλλά πλέον έχω τα παιδιά μου, με τα οποία περνάω πολύ χρόνο.
– Το γεγονός ότι η κατάσταση στη μουσική βιομηχανία ήταν έτσι στη Νορβηγία, υπήρξε ποτέ αποτρεπτικό; Σκεφτήκατε να πάτε κάπου αλλού;
– Το προσπαθήσαμε για λίγο, όχι όμως λόγω αυτού, περισσότερο για να βρούμε περισσότερη έμπνευση. Ζήσαμε για έναν χρόνο στο Βερολίνο, αλλά δεν λειτούργησε ιδιαίτερα για εμάς. Βέβαια, πάντα απολάμβανα το να μένω εκτός Νορβηγίας, μου αρέσει να έχω πολύ χρόνο με τον εαυτό μου. Όχι πως δεν απολαμβάνω και τους άλλους ανθρώπους, αλλά μου αρέσει να είμαι κάπου ο «κανένας», να βρίσκομαι σε ένα μέρος με το οποίο δεν έχω κάποια σύνδεση. Τη Νορβηγία την ξέρω τόσο καλά που δυσκολεύομαι να βρω έμπνευση σε αυτήν και καμιά φορά στη χώρα σου είναι δύσκολο να βρεις την ελευθερία που χρειάζεσαι για να δημιουργήσεις.
– Ποια ήταν η στιγμή που κατάλαβες ότι οι Madrugada γνωρίζουν επιτυχία, ότι βρίσκονται πλέον σε μια άλλη «πίστα»;
– Συνέβη κάμποσες φορές. Η πρώτη ήταν με το ντεμπούτο μας, το «Industrial Silence», όταν το άλμπουμ είχε επιτυχία και εκτός Νορβηγίας, στην οποία είχαμε ήδη κάποιο hype. Μετά, μια πολύ δυνατή στιγμή ήταν όταν στην περιοδεία του καλοκαιριού του 2000 παίξαμε στο φεστιβάλ Roskilde στη Δανία, που ήταν από τότε το απόλυτο φεστιβάλ για τα παιδιά της Σκανδιναβίας. Ήταν γεμάτο και μπορούσες να δεις κόσμο μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου. Δεν είχαμε παίξει ως τότε σε τόσο κόσμο, ήταν μια στιγμή που είπαμε «ουάου». Μετά, γύρω στο 2005, που αρχίσαμε να έχουμε και ραδιοφωνικές επιτυχίες με κομμάτια όπως το «The Kids Are On High Street», ήταν επίσης ιδιαίτερη στιγμή.
– Όταν, πάλι, ανεβαίνεις στη σκηνή, ποια είναι εκείνη η μικρή στιγμή που απολαμβάνεις περισσότερο;
– Πλέον, απλά χαλαρώνω και μπαίνω μέσα στη μουσική, νιώθω ήρεμος και δυνατός την ίδια στιγμή. Υπάρχει η στιγμή που γίνεται το «κλικ» αλλά είναι δύσκολο να την εντοπίσεις και να την εξηγήσεις. Σίγουρα χρειάζεται να υπάρξει αυτή η στιγμή για να είναι καλό ένα σόου. Δίνω τα πάντα πάνω στη σκηνή, είναι πολύ σημαντικά τα σόου για μένα. Πάντα υπάρχουν απρόβλεπτοι παράγοντες, αλλά αυτή είναι και η ομορφιά αυτού.
– Ποια είναι η πιο συγκινητική στιγμή που είχες ως τώρα σαν μουσικός;
– Είναι πολύ ωραίο να συναντώ άλλους μουσικούς που έχουν επηρεαστεί από τη μουσική μας. Είμαστε μια μπάντα που δεν θα βρει κάποιος στα μεγάλα mainstream μέσα, αλλά μας μαθαίνουν περισσότερο στόμα με στόμα. Κάποιος έρχεται να μας ακούσει και την επόμενη φορά, φέρνει μαζί κι έναν φίλο του. Οι φαν μας αγαπάνε με πάθος και αρχίζουν να μιλάνε για μας. Κι εμείς επηρεαστήκαμε από άλλους μουσικούς και το να γινόμαστε μέρος αυτού του κύκλου έμπνευσης είναι το πιο σημαντικό πράγμα.
– Κι αν δεν ήσουν μουσικός, πού πιστεύεις ότι θα βρισκόσουν σήμερα;
– Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αγαπούσα την ιστορία. Διάβαζα ιστορικά βιβλία όταν ήμουν μικρός και πριν αρχίσω να διαβάζω κοιτούσα απλά τις εικόνες. Οπότε, μάλλον θα ασχολούμουν με αυτό, όχι ως δάσκαλος, δεν θα μπορούσα να το κάνω. Ως κάτι άλλο, ίσως αρχαιόλογος. Βέβαια, όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μου μάλλον θα σου το έλεγαν αυτό, λόγω του «Ιντιάνα Τζόουνς».
Οι Madrugada θα εμφανιστούν ζωντανά στο Release Athens και στην Πλατεία Νερού την Κυριακή 25 Ιουνίου. Μαζί τους θα βρίσκονται οι Wet Leg και ο Μπάξτερ Ντιούρι, ενώ περισσότερα ονόματα αναμένεται να ανακοινωθούν. Περισσότερες πληροφορίες για την ημέρα και το φεστιβάλ εδώ.
