Γύρω στις 9 το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, μέσα και έξω από το γήπεδο της Παναχαϊκής στην Πάτρα, πολλοί είχαν στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό. Η καταιγίδα που προβλεπόταν για το απόγευμα είχε… αργήσει και τα μαύρα σύννεφα που ολοφάνερα πια μαζεύονταν, σήμαιναν ένα πράγμα: η συναυλία θα πραγματοποιούνταν πιθανότατα υπό καταρρακτώδη βροχή. Διοτί δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει. Πάνω από 10 χιλιάδες -τα κρατημένα εισιτήρια ήταν πολύ περισσότερα- κυρίως νέοι άνθρωποι έφτασαν από όλη τη νότια Ελλάδα στην Πάτρα για να παρακολουθήσουν το λάιβ του ΛΕΞ, του Θεσσαλονικιού ράπερ που τα τελευταία χρόνια κυριολεκτικά γεμίζει στάδια στις εμφανίσεις του. Αρκετοί μάλιστα, όπως και εμείς, κατέβηκαν από την Αθήνα αφού ο ΛΕΞ φέτος το καλοκαίρι θα παίξει σε διάφορες ελληνικές πόλεις, εκτός της πρωτεύουσας.
Γύρω στις δέκα ο βραχύσωμος ράπερ ανεβαίνει στη σκηνή και η νύχτα γίνεται μέρα από τους κόκκινους πυρσούς και τα καπνογόνα, καθώς ακούγεται η εισαγωγή του «Από τους υπονόμους». Το πλήθος φωνάζει μαζί του: «Κάθε χρονιά η χρονιά μας, το ‘παν οι μάγισσες κι οι χαρτορίχτρες – Γι’ αυτό ραπάρουν οι αλήτες, γιατί η πόλη βουλιάζει τις νύχτες – Αυτό είναι για όλα τ’ αλάνια που ακούνε τρυπάνια και πίνουν ντουμάνια – Απ’ τους υπονόμους μέχρι τα ουράνια».
Οι στίχοι είναι αυτοβιογραφικοί και περήφανοι. Εκπέμπουν οργή, άγρια χαρά, απελπισία, πολλές φορές φτάνουν ως την ενδοσκόπηση: «Κυνηγητά στην οθόνη μου, περιστέρια κοιτάν’ το σαλόνι μου – Πριν φύγουνε απ’ το μπαλκόνι μου για να πετάξουνε πάνω απ’ την πόλη μου – Γυρνάν, κελαηδάνε τους στίχους, δε λένε ποτέ μυστικά μου σε τρίτους – Εγκλωβισμένος σε τέσσερις τοίχους αν είχα φτερά θα πετούσα μαζί τους».
Και κάπου εκεί το ψιλόβροχο που έπεφτε από ώρα δυναμώνει, γίνεται ουράνιος καταρράχτης πάνω στο απροστάτευτο πλήθος. Ομως κανένας δεν νοιάζεται πραγματικά. Οι λιγοστές ομπρέλες έχουν πια κλείσει και τα βρεγμένα πρόσωπα καθρεφτίζουν όσα φτάνουν από τη σκηνή. «Vittorio», «Πολυκατοικίες», «Μπόμπαν», «Air-Max».
«Κουτσομπόλες διαχειρίστριες, ρουφιάνοι θυρωροί – Τρωκτικά μ’ ακουστικά ακούν τις συνομιλίες – Μας χαζεύουν οι εξωγήινοι μέσα από το κουτί – Κανένας ασφαλής μέσα στις πολυκατοικίες».
Μόνος στη σκηνή, μονάχα με τον DJ που του δίνει τον ρυθμό, ο ΛΕΞ πηγαινοέρχεται για περίπου μιάμιση ώρα εκτοξεύοντας ρίμες σαν πολυβόλο, δίχως διακοπή. Η φωνή του προς το τέλος είναι φανερά κουρασμένη, ωστόσο θα τα δώσει όλα στα «Πουλιά» από το πιο πρόσφατο άλμπουμ του.
«Όλοι κοιτάμε τον ίδιο ουρανό, πίνουμε από το ίδιο νερό – Δε με ενδιαφέρει τι αμάξι οδηγάς, πες μου πού φτάνεις για αυτά που αγαπάς – Δεν ξέρεις τα βήματα για να χορέψεις απόψε μαζί μου το Last Dance – Για αυτό πες μου, πες μου που φτάνεις για αυτά που αγαπάς».
Οι τελευταίοι πυρσοί, πεισματικά ανεπηρέαστοι από τη βροχή, σβήνουν μαζί με τα λόγια του. Τα μάτια πάνω στα βρεγμένα κεφάλια λάμπουν. Η συγκεκριμένη εμπειρία, δυο φορές πιο όμορφη έτσι παρά «στεγνή», θα μείνει σίγουρα αξέχαστη. Οπως λέει και ο ΛΕΞ: «Όταν φύγουμε θα μείνουν μόνοι δρόμοι – Κανείς δε θα χορεύει όταν νυχτώνει – Το μόνο που θα αφησούμε ιστορίες – Και κάνα-δυο φωτογραφίες».
