To 1970 ένας νεαρός Βρετανός που ξόρκιζε τη συστολή του στα πλήκτρα του πιάνου του και από το όχι και τόσο εύηχο Ρεγκ Ντουάιτ άκουγε πλέον στο Ελτον Τζον ήταν έτοιμος για την δική του «British Invasion». Μετά από ένα χλιαρό μουσικό ξεκίνημα στη βάση του, πέταξε για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και το Troubadour στο Λος Άντζελες, για να παίξει εκεί για έξι βράδια.
Ήταν ένα άγνωστο όνομα στις ΗΠΑ. Μέχρι που αντί να κάθεται σκυμμένος στο πιάνο, αποφάσισε να σηκωθεί και να σκορπίσει φρενίτιδα στη σκηνή αλλά και κάτω από αυτή. Λίγους μήνες αργότερα, κυκλοφόρησε και ως single το «Your Song», το κομμάτι που ο Τζον Λένον κάποτε χαρακτήρισε ως «το πρώτο πράγμα που συνέβη από όταν συνέβησαν οι Beatles».
Το Troubadour αποδείχθηκε πως ήταν το λάκτισμά του -με ψηλά, φανταχτερά παπούτσια- στη μουσική ιστορία. Το μέρος όπου το όνομα Ελτον Τζον επικυρώθηκε. Το πρώτο σοκ επί σκηνής για τα πολλά ακόμα που θα ακολουθούσαν.
Απέναντι σε κάθε σπουδαίο κομμάτι που έγραψε μαζί με τον παντοτινό του συνεργάτη, Μπέρνι Τόπιν, υπάρχει αντίστοιχα και μια εκρηκτική εμφάνιση του Ελτον Τζον. Μεταμορφώθηκε στη σκηνή σε πολύχρωμο παγώνι με ένα κοστούμι δια χειρός Μπομπ Μάκι (που υπήρξε για τις εμφανίσεις του ό,τι ο Μπέρνι Τόπιν για τους στίχους του), έγινε ο πιο φανταχτερός «παίκτης μπέιζμπολ» με τη φανέλα με τον αριθμό ένα μέσα στο στάδιο των Ντότζερς στο Λος Άντζελες, ντύθηκε μέχρι και… Ντόναλντ Ντακ για να παίξει στο Σέντραλ Παρκ μπροστά σε περίπου 400.000 κόσμου. Αργότερα παραδέχτηκε πως δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει ούτε να κάτσει ως παπί της Disney και τον έπιασαν τα γέλια όσο έπαιζε το «Your Song».
Μεταμορφώθηκε στον Μότσαρτ όταν στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 βρέθηκε στην Αυστραλία για να παίξει με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Μελβούρνης, πριν έρθουν τα 90s και σταδιακά περιορίσει τη λάμψη στα χρώματα και τα σχέδια των κοστουμιών και των σκελετών των γυαλιών του.
Οι εμφανίσεις του Ελτον Τζον είχαν ήδη περάσει στο πάνθεον του ροκ και ποπ κόσμου. Κάθε μουσικόφιλος που σεβόταν τον εαυτό του έπρεπε να τον δει ζωντανά κάποια στιγμή στη ζωή του -ή έστω να φαντασιώνεται ότι μια μέρα θα το κάνει.
Οι επίμονοι ενδιαφερόμενοι, τα τελευταία πέντε χρόνια είχαν την ευκαιρία να δουν τον σερ σε (γιορτινό) κλίμα αποχαιρετισμού. Σχεδόν κλέβοντας εκκλησία, αντάλλαξε το «Goodbye» του τίτλου του τραγουδιού με το «Farewell Yellow Brick Road» για να βγει στον δρόμο για μία τελευταία φορά. Για την ακρίβεια, για περισσότερες από 300, σε μια τεράστια περιοδεία σε όλο τον κόσμο.
Είναι το εντονότερο σκέλος μιας ευρύτερης επισκόπησης της καριέρας του εν είδει αντίο: η ζωή του έγινε ταινία με το «Rocketman» το 2019 και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του «Me». Και επίσης επικερδέστατο: η «Farewell Tour» κατάφερε να γίνει η περιοδεία με τα μεγαλύτερα έσοδα που σημειώθηκαν ποτέ από περιοδεία: 811 εκατομμύρια ευρώ.
Λίγο πριν η επικών διαστάσεων περιοδεία ολοκληρωθεί, ο 76χρονος ανέβηκε στο σκηνή του Glastonbury το βράδυ της Κυριακής (25/6) για αυτή που κι ο ίδιος χαρακτήρισε «την μάλλον τελευταία του εμφάνιση επί βρετανικού εδάφους». Στο Pyramid Stage έφτασαν για το τελευταίο χειροκρότημα 120.000 κόσμου. Δηλαδή, σχεδόν 50.000 περισσότεροι από όσους βρέθηκαν σε κάθε μία από τις δύο θρυλικές εμφανίσεις των Queen στο Γουέμπλεϊ το 1986. Ή 41.000 λιγότεροι από όσους έδωσαν το παρόν σε Λονδίνο και Φιλαδέλφεια μαζί για το «Live Aid» το 1985.
Την ίδια ώρα, στο BBC συντονίζονταν 7.3 εκατομμύρια τηλεθεατές για να ζήσουν την εμπειρία έστω και εξ αποστάσεως. Είναι το μεγαλύτερο κοινό που έχει δει ποτέ τηλεοπτικά κάποιο σετ του φεστιβάλ -δεύτερο έρχεται το περσινό σετ της Νταϊάνα Ρος με 3.1 εκατομμύρια τηλεθεατές και ακολουθεί αυτό του Πολ Μακάρτνεϊ από την ίδια χρονιά με 2.7 εκατομμύρια τηλεθεατές.
Και μόνο οι αριθμοί θα αρκούσαν για την ιστορικότητα της συγκυρίας. Αλλά, είναι και τα ποιοτικά που έρχονται να χρωματίσουν τα ποσοτικά στοιχεία. Ο Ελτον Τζον φορώντας απλά -για τα δεδομένα του- ένα χρυσό κοστούμι ανέβηκε για δύο ώρες στη σκηνή, «σφυρίζοντας» την έναρξη με το «Pinball Wizard» και κλείνοντας την αυλαία με το «Rocket Man» και μία εκτόξευση προς την προδιαγεγραμμενη και κεκτημένη κορυφή.
Στο ενδιάμεσο, τραγούδησε ένα σφιχτό best of των πέντε και πλέον δεκαετιών του στη μουσική βιομηχανία, ενώ κάλεσε στη σκηνή ονόματα όπως ο Μπράντον Φλάουερς των Killers, η νεαρή ποπ σταρ Ρίνα Σαβαγιάμα και ο Τζέικομπ Λασκ του soul σχήματος των Gabriels, λες και ήθελε να τους δώσει «την ευχή του».
Η περιοδεία του έχει άλλους επτά σταθμούς. Πάντως, η ιστορία μάλλον θα θυμάται το Glastonbury ως την τελευταία υπόκλιση του Ελτον Τζον. Το εντυπωσιακό «goodbye» λίγο πριν το «farewell» επί σκηνής. Ακόμα κι αν περισσότερο από το «Goodbye Yellow Brick Road» απηχεί για την ώρα δυνατά το «I’m Still Standing».
