Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ώρες από όταν ακούσαμε το «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι σε πανευρωπαϊκή πρώτη από τη συχνότητα της ΕΡΤ και το τραγούδι με το οποίο η Ελλάδα θα διαγωνιστεί στον 68ο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision στο Μάλμε της Σουηδίας έχει ξεσηκώσει όλων των ειδών τις αντιδράσεις στα social media (και όχι μόνο).
Για κάποιους είναι ό,τι πιο σύγχρονο και εύστοχο θα μπορούσαμε να στείλουμε στον διαγωνισμό το 2024. Στα μάτια και τα αυτιά άλλων, το «Ζάρι» δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σφαίρα του κιτς. Και για άλλους, είναι μια τίμια προσπάθεια που «χάνει» στα σημεία.
Παρακάτω τέσσερις συντάκτες της «Κ» κάνουν μια πρώτη αποτίμηση στο κομμάτι που όπως φαίνεται, θα μας απασχολήσει πολύ μέχρι τις αρχές Μαΐου:
της Ξένιας Κουναλάκη
Εμένα η Μαρίνα Σάττι μου αρέσει. Πολύ. Είχα ελπίδες λοιπόν πριν ακούσω το κομμάτι. Με τις πρώτες νότες όμως με έπιασε κατευθείαν πονοκέφαλος. Οι στίχοι είναι άρες μάρες κουκουνάρες και του ποντικού οι αυτάρες, όλα για να βγει η ρίμα.
Το έπιασα το υπονοούμενο και του τραγουδιού και του βίντεο κλιπ: είμαστε μια χώρα που υπάρχει κατά τύχη, που παίζει το μέλλον της στα ζάρια.
Ακρόπολη-σουβλάκι-τουρισμός και σύγχρονο Βαλκανιζατέρ. Το τραπ συναντά το τουμπερλέκι και το κλαρίνο, το οποίο με τη σειρά του συναντά το μοιρολόι. Ολα αυτά όμως που θεωρητικά θα μπορούσαν να δέσουν ωραία και να αποτελέσουν ένα μουσικό σχόλιο για το τι είναι η πατρίδα μας, συμβαίνουν σχηματικά. Η κεντρική ιδέα σερβίρεται σαν εφηβική έκθεση: «Και για όποιον δεν κατάλαβε Greece is bliss#not».
της Ελένης Τζαννάτου
Με το «Ζάρι» η Μαρίνα Σάττι, όπως κατά βάση σε όλη την καριέρα της, πέφτει σε αφηγηματική ασυνέχεια. Εχουμε εμπεδώσει ότι πια δεν θέλει να γίνει Μ.Ι.Α. αλλά Rosalía (Balkan edition). Μόνο που στο τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision όχι μόνο ακούγεται σαν να προσπαθεί να κοπιάρει την Καταλανή σταρ, αλλά σαν πασχίζει να γίνει και κακέκτυπο του ίδιου του εαυτού της.
Το «Tucutum» μετατοπίστηκε στο «Tα τα τα». Ακόμα και αν δεν ξέραμε πως το κομμάτι συνυπογράφει διψήφιος αριθμός συντελεστών, ο τρόπος που τα μέρη μοιάζουν σαν κολλημένα κομμάτια τσόχας δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια (το πρώτο κουπλέ, όταν δεν το λέει με ψεύτικες, είναι και το μόνο που αξίζει). Τραπ, τσιφτετέλι, το κιτς ως (το μόνο) αποδεκτό και κυρίως, greek φιλότιμο με λιγάκι από ΕΟΤ.
Πολλοί είδαν εύστοχη ειρωνεία στο βίντεο κλιπ του κομματιού, αλλά πόσο αυθεντικό μπορεί να είναι τη μία να φωτογραφίζεσαι με κότες και γουρουνοπούλες σε πανηγύρια και την άλλη να κανιβαλίζεις το φολκλόρ που κατά τ’ άλλα αγκαλιάζεις; Πώς κοροϊδεύεις τον Γερμανό τουρίστα με την κάλτσα όταν πουλάς ακριβώς την αισθητική για να σε ψηφίσει ο τουρίστας που θα έρθει με το πρώτο αεροπλάνο της άνοιξης για να κάνει όλα όσα βλέπεις με σηκωμένο φρύδι να παρελαύνουν στα τρεισήμισι λεπτά του βίντεο; Πόσο «meta» είναι τελικά όλη αυτή η αποθέωση του μπανάλ;
Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο: είναι η σύγχυση του «Ζαριού» ό,τι πιο ταμάμ για τη Eurovision εν έτει 2024; Ναι. Θα τα πάει πολύ καλά; Το μόνο σίγουρο. Μα θα εξακολουθεί να παραμένει ο ορισμός του και «ό,τι φέρει μετά ΤΑ ΤΑ ΤΑ».
του Γιώργου Μουχταρίδη
Αν κρίνω από τη σκόνη που έχει σηκώσει και στους ακροατές των ραδιοφώνων αλλά και των ανθρώπων στα social media, το «Ζάρι» έχει αυτό το «κάτι» για να τραβήξει το ενδιαφέρον. Μιλάμε βέβαια πάντα με μιντιακούς όρους, γιατί εκεί μας ενδιαφέρει να σηκώνεται και λίγη σκόνη.
Είναι ένα τραγούδι πολύ σύγχρονο, πολύ σημερινό σαν ήχος. Φαίνεται αυτό το χαρμάνι που υπάρχει χρόνια και στη μουσική της Σάττι, αλλά φαίνεται και η έλλειψη κατεύθυνσης που μοιάζει να υπάρχει στη μουσική συνολικά. Είναι πολύ φρέσκο, αν βγει κάποιος και αφεθεί στους ήχους της πόλης, νομίζω θα ακούσει αυτούς τους ήχους μπερδεμένους, ίσως ακριβώς όπως τους ακούει και σε αυτό το τραγούδι.
Από την άλλη, είναι ένα τραγούδι που κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια συνθετικά. Μου φαίνεται λίγο σαν να προσπαθούν λίγο παραπάνω όλοι αυτοί που το έχουν γράψει για να βγάλουν το αποτέλεσμα.
Νομίζω ότι υπάρχει μια μεγάλη διάσταση ανάμεσα στην Gen Z και στην Generation X και τους boomers. Για τα νέα παιδιά είναι μια πολύ κανονική εικόνα αυτή και βέβαια, είναι και πολύ πιστό το κομμάτι στην τάση που υπάρχει σε όλο τον κόσμο, της ανάκτησης της εθνικής ταυτότητας. Μιας ανάκτησης που πρέπει να την κάνεις τόσο έντονα που να αγγίζει και τα όρια του κιτς.
του Παντελή Τσομπάνη
Οκτώβριος. Δεν θυμάμαι να ανακοινώνεται τόσο νωρίς ο/η καλλιτέχνης/-ιδα που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Eurovision – ας διορθώσει κάποιο άτομο, αν κάνω λάθος. Μετά την περσινή ατυχή κίνηση της ΕΡΤ με το «What They Say» του Victor Vernicos, δεν θα κρύψω ότι στο άκουσμα του ονόματος της Μαρίνας Σάττι πέταξα από τη χαρά μου. Το ίδιο και η πλειοψηφία των Ελλήνων eurofans, βάσει των αντιδράσεων που είδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το ζήτημα ήταν αν ο ραδιοτηλεοπτικός μας φορέας θα έδινε λευκή «καλλιτεχνική» επιταγή στη Σάττι. Και όπως φάνηκε χθες, με την πρώτη μετάδοση του τραγουδιού, την έδωσε.
«Αυτός ο αχταρμάς θα είναι πολύ πιασάρικος», έλεγε ο Μάνθος Φουστάνος σε κάποιο επεισόδιο του «Κωνσταντίνου και Ελένης». Πράγματι, το «Ζάρι» είναι ένας χαοτικός μουσικός αχταρμάς που έχει όλα τα μοτίβα που χαρακτηρίζουν τις τελευταίες δουλειές της Σάττι (για του λόγου το αληθές, ακούστε το σινγκλ «Tucutum»): ζουρνάς, πειραγμένος ήχος από παραδοσιακή ελληνική μουσική, αυτό το επαναλαμβανόμενο τα-τα-τα που δίνει τον ρυθμό στο ρεφρέν και γεννά χορογραφίες, μια τζούρα μοιρολογιού στη γέφυρα, στιχουργικές μικροαναφορές σε προηγούμενά της τραγούδια («Πόνος Κρυφός», «Σπίρτο και Βενζίνη»), λάιτ ραπ και auto-tune –η φωνή μπολιγουντ-ίζει ή είναι ιδέα μου; Εντάξει, οι ξένοι δεν τα γνωρίζουν αυτά, oύτε καταλαβαίνουν τον ελληνικό στίχο. Ωστόσο, υπάρχουν τεράστιες πιθανότητες να νιώσουν το vibe του τραγουδιού, με το κλιπ του τραγουδιού να αποτελεί οδηγό προς τους ναυτιλλομένους Ευρωπαίους.
Στη Eurovision δεν μετράει το βιντεοκλίπ, αλλά το τι θα «σερβίρεις» τον Μάιο, στη σκηνή. Την ίδια στιγμή που οι Ελληνες χρήστες του X «μαλώνουν» για τους ήχους του τραγουδιού και την κιτς αισθητική του κλιπ, το οποίο δανείζεται μπόλικη Rosalía, για να αποδομήσει την παραδοσιακή τουριστική εικόνα της Αθήνας, το τραγούδι κάνει γκελ στους ξένους. Και ναι, υπάρχουν οι πιθανότητες να πάμε πολύ καλά τον Μάιο, γιατί η Μαρίνα Σάττι έχει τα σκήπτρα του slay στον φετινό διαγωνισμό, διαθέτοντας όλα τα εχέγγυα για να σαρώσει στο Μάλμε. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, η βαθμολογία στη Eurovision, στις θέσεις κάτω από τη νικητήρια χώρα, έχουν γίνει εξαιρετικά απρόβλεπτες. Το σίγουρο είναι πως το 2023 είχαμε «Cha Cha Cha» και το 2024 ήρθε η σειρά του TA-TA-TA-TA (σχόλιο από χρήστη στο YouTube).
Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0
Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
